چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

زایان دست از نوشتن برداشت. فتیلهٔ سماور را پایین کشید، چپقش را خاموش کرد و چای نیمه داغش را یک‌نفس سرکشید.
خیال جاریه توی سرش موج می‌زد.
هنوز رد نگاه پرخون هوس‌بازش هجوم می‌آورد و طعنه می‌زد به شرم و حیایش.
یکبار هم در جوانی دچار شده بود. دچار همین نگاه. اسیر موج خیال جاریه.
نه! این‌بار دلش جور دیگری می‌لرزید!
اشک‌ها شانه‌به‌شانهٔ چشم‌ها، غم‌هایش را مشق می‌کردند روی صورتی که دیگر جوان نبود.
این سفرکردن به گذشته دلش را ریش می‌کرد، قلبش را می‌آزرد‌.
سامیه چند قدم آنطرف‌تر توی رختخواب بود، بی‌آنکه از درد کهنهٔ زایان چیزی بداند.
زایان بغضش را فرو خورد. پره‌های بینی‌اش رقص گرفته بودند و با تمام صورتش ضرب عاشقی می‌کردند.
سامیه اما هیچ نمی‌فهمید،خواب بود.
زایان بالشت چرک‌دویده‌اش را چپانده بود توی دهانش و نعره‌هایش را می‌داد به چند تکه پارچهٔ بی‌جان.
جهان بی‌جاریه چیزی کم داشت و این نبود و کمبود را هیچ سامیه‌ای نمی‌توانست بر دوش بکشد.
سامیه زن بود، زن زندگی. اصلا مگر کسی می‌توانست از خانمی‌اش خرده بگیرد؟
چهل سال پیش که او را عقد کرد، قید همه‌چیز را زد.
جاریه کوله‌اش را بسته بود برود کنیز عروس صدیق‌خان بشود و چقدر هم به رفتنش متعهد بود!
توی نامه‌اش نوشته بود: «حالا که قرار است کنیز باشم، می‌روم کنیز عروس صدیق‌خان می‌شوم که هم جایش بهتر است و هم درآمدش!»
و رفت. همین! نه یک کلمه کمتر، نه یک کلمه بیشتر.
حالا بعد از چهل سال برگشته بود روستا تا سراغ زایان را بگیرد.
جاریه هنوز هم عشوه‌گر و نقش‌باز بود و دل را می‌لرزاند.
عینا یک پری که نه می‌شد فهمید دل‌به‌دل زایان می‌دهد یا هوای دیگری دارد؛ یک‌ چاه سیاه عمیق که تاریکی‌اش نشان نمی‌داد عاقبتش آب است یا خشکی!
زایان اما قرار نبود دیگر همان زایان چهل سال پیش باشد. حقارت را یک‌بار به جان خریده بود.
حالا لرزیدنش، اشک‌هایش جنس دیگری داشتند؛ بوی خون، درد، انتقام.
بقچه‌اش را برداشت، تپانچه‌اش را به کمر بست و بر گونهٔ سامیه بوسه‌ای زد.
سامیه غلتی زد و چشم به زایان دوخت که یعنی سر صبحی کجا؟
زایان خندید و گفت: «می‌روم پشت کوه پی پونه‌های وحشی.» و رفت.
هیچ‌کس هم نفهمید آن‌روز چند پونهٔ وحشی پشت کوه روستا، چشم‌به‌راه دستان زایان خشکیدند و آرزو‌به‌دل ماندند.

گل سرخ ایستاده بود؛ یک سر و گردن بالاتر از تمام گل‌ها.

چشم دوخته بود به آدم‌ها، به سرانگشتان ظریفشان تا شاید کسی راهش را کج کند و ظرافت دستانش تن پرآشوب او را لمس کند.

ایمان داشت جادوی چشمانش، حسی در آدمی برمی‌انگیزاند تا نشان‌کرده‌اش کنند، مسحور عطر وجودش شوند و آنگاه جهان درونشان را تصاحب خواهد کرد.

بی‌شک چه خوشوقت خواهد بود آن‌که کسی دوستش بدارد!

گل سرخ رؤیا می‌بافت.

گل از گلش می‌شکفت

و به امید دستی نوازشگر، تازه‌تر از هرروز می‌شد.

گل سرخ سالهاست که اینگونه رؤیا می‌بافد تا زنده بماند...

قصه‌ی «وحید و ننه‌آقا» توی جشنواره سراسری هویت کودکان ایرانی اسلامی که در شیراز برگزار شد، تونست رتبه‌ی برتر رو کسب کنه. قطعاً جزو نقاط عطف زندگیم محسوب میشه.:))

حدوداَ پانزده ساله بودم. مثل همه‌ی آدمهای عصرگاهی که بیدارشدن صبح برایشان دستکمی از سلّاخی‌شدن نداشت و ندارد، با لب و لونچه‌ی آویزان و تیپای پدر و فریادهای مادر از خواب برجستم! رخت و لباس را انداختم به جان تن نیم‌مرده‌ام که هنوز بخشی از آن توی رختخواب جا مانده بود. صبحانه نخورده و دست و روی گربه‌شور شده، درحالیکه مادر لقمه‌ را به دستم می‌داد، کفش‌هایم را پوشیدم و از خانه زدم بیرون. از آنجا که همیشه در حساس‌ترین لحظات از خانه بیرون می‌آیم، آن روز هم مجبور شدم برای جانماندن از اتوبوس واحد طول کوچه را یک‌نفس بدوم و آرامش روان آن را به هم بزنم. ایستگاه مثل همیشه کمی آنطرف‌تر از نبش کوچه نرسیده به چهارراه منتظرم بود و الهه روی صندلی‌اش چشم به راه. دست دادیم و سلام‌علیکی کردیم. همچنان که سرمان به سمت چپ ثابت مانده بود و آمدن اتوبوس را به انتظار می‌نشستیم، ناگهان الهه حرفی زد که جهانم را زیر و رو کرد.:«مهدیه! مقنعه‌ت برعکسیه.» در آن لحظه احساس کردم نقطه‌ی مرکزی تمام جهان شده‌ام. نگاهها از دورترین و ناشناخته‌ترین قسمت جهان به من است. انگار ماشین‌ها سرجایشان متوقف شده‌اند و به من نگاه می‌کنند. مغازه‌دارها با دوربین شکاریشان از همان داخل مغازه به درز مقنعه‌م چشم دوخته‌اند. پلیس چهارراه سوت در دهانش یخ بسته و با نگاهش همه را به سمت من هدایت کرده است. پشت‌ بام‌ها پر از آدمهایی است که آمده‌اند تا ببینند دختری که مقنعه‌ش را برعکس پوشیده کیست و این شد که حس کردم، تا کمر توی خاک باغچه‌ی کنار ایستگاه رفته‌ام و آنقدر ریشه دوانده‌ام که حتی نمی‌توانم قدم از قدم بردارم و سوار اتوبوس شوم. الهه بود که مرا از توی گِل بیرون کشید و زیر بال و پر گرفت و برد توی اتوبوس. آنوقت یک صندلی دور از چشم مسافران یافتیم و در چشم به هم زدنی مقنعه را درست کردم و بار خجالت را از دوشم برداشتم. به مدرسه که رسیدیم دیگر خواب‌آلود نبودم و حتی فکر خوابیدن هم به ذهنم خطور نمی‌کرد. ناظم داشت با فریادهایش همه را به سمت صف صبحگاهی می‌کشاند و من و الهه هم که کمی دیر رسیده بودیم سریع راهی کلاس شدیم تا کیف‌هایمان را کنار صندلی‌های دسته‌دار بگذاریم و به بقیه بپیوندیم. کلاس خالی بود، الهه زودتر خاارج شد و من که پشت سرش آماده‌ی رفتن بودم لحظه‌ای از فرصت استفاده کردم و

ادامه---->

یاکریم روی دیوار کوکو می­‌کرد و چشم به راه جفتش هی چپ و راست می­‌رفت و لبه­‌ی پشت بام را وجب می‌کرد. دیوار زیر پایش رد می­‌شد و خط می­‌افتاد روی خاک‌­های کمرنگ. کمی آنطرف­‌تر جفت ماده­‌ دور از چشم دلداده‌اش توی دستان مریم جا خوش کرده بود و با بالی زخمی بی­‌قرار نوازش سرانگشتان لطیف او بود. مریم یاکریم را توی باغچه ول کرد و مشغول جمع‌کردن لنگه جوراب­‌هایی شد که شب پیش باد شلاقی زیرشان زده بود و از بند رخت جدایشان کرده‌ ­بود. جوراب­‌ها را فوت کرد و خیالش از بابت اینکه خورشید خودش را زودتر از باد رسانده و آنها را خشک کرده­ و دیگر مجبور نیست آبکشی کند راحت بود.

دیشب که صدای بغوره‌­کشیدن دو گربه و پشت­‌بندش پرپر­زدن چیزی به گوشش رسید، حواسش از جوراب­‌ها پرت شد و رفت پیش دعوای حیوان­‌ها. پیشت‌پیشت کردن‌هایش راه به ­‌جایی نمی­‌برد، حیوان­‌ها همین­‌طور برای هم شاخ می­‌شدند و خط و نشان می­‌کشیدند. بغوره‌­هایشان که بلندتر شد، صدای باباعلی که داد می‌زد:« این­ وقت شب چه مرگشونه این جونورها؟»، مریم را به سمت نردبام کشاند. نردبام را به کمر دیوار تکیه داد و مطمئن­ شد دیوار محکم آن را در آغوش گرفته است. توی تاریکی بالا رفت و خودش را به پشت بام انباری رساند. جانورها تا سیاهی را دیدند کتک­‌نخورده کم­ آوردند و پا به فرار­ گذاشتند. مریم خنده­‌اش گرفت. انگار فاتح یک جنگ نابرابر شده ­باشد یا مانع برهم خوردن رابطه­‌ای، ذوق­‌زده از نردبام پایین آمد. سرش بالا بود و همین­‌طور که پا روی دست­‌های مشت­‌شده­‌ی نردبام می­‌گذاشت زیرچشمی به خانه­‌های فرو رفته در ظلمات نگاهی انداخت. خانه‌­ی ننه­‌خاتون با سوی چراغی که حدس می­‌زد چراغ‌خواب نوه­­‌هایش باشد، توی تاریکی به روشنی می‌­زد. خاتون از تاریکی می­‌ترسید و هرشب یکی از نوه­‌هایش نوبتی کنارش می‌­خوابیدند. حالا از آن نور کم چراغ معلوم بود امشب ثریّا مهمان خانه­‌ی خاتون است. ثریّا یک‌ سال از مریم کوچک‌تر بود. آنقدر جیک و پیکشان باهم یکی شده­ بود که دیگر همه­‌ی رازهای مگوی هم را از بر بودند. مریم هوس کرد یکی از آن سوت­‌های کشدار بلبلی­‌اش را بزند. همان‌ سوت‌هایی که هر وقت بی­‌هوا و قایمکی می­‌زد، باباعلی نعره‌­اش تا هفت کوچه پایین‌­تر می­‌رفت که:« کدام حرام‌زاده­‌ای دارد آسایش مردم را به­ هم می‌­ریزد؟» و پشت‌­بندش می­‌کشید اول و آخر پسرهای جلال همسایه. بیچاره پسرهای جلال!

حتم ­داشت اگر ثریّا صدا را می­‌شنید هفت اقلیم پادشاه را هم اگر خواب­ بود شستش خبردار می‌­­شد و می­‌پرید توی حیاط ننه‌­خاتون. توی همین خیالات، نگاهش را از لبه­‌ی دیوار انباری گرفت و پایین آمد. میانه‌ی نردبام بود که سایه‌­ای کف پشت بام جُم ­خورد. یکهو ترس برش داشت و خودش را پس­ کشید که اگر نردبام دستش را نگرفته­ بود، طاق­‌باز کف حیاط افتاده ­بود و معلوم نبود عاقبت خودش و زندگی­‌اش با باباعلی با آن خلق­ و خوی‌ و تعصب­‌های خاصش چه­ می­‌شد!

تعادلش را که حفظ کرد شیر شد سر از چند و چون سایه در آورد. سایه توی یک تکّه آهن­‌پاره خزیده ­بود. مریم سرش را توی دالان خم کرد. لابلای نور تیرک چراغ برق کوچه­ که به دالان می‌تابید، چیزی شبیه کبوتر را دید که گوشه­‌ای چمباتمه ­زده. همان­جا دلیل جنگ زرگری گربه­‌ها را فهمید. دستش را دراز­ کرد و پرنده را بی­‌تقلا توی مشت گرفت و پایین آورد.
ادامه---->

نیما و ندا بَناهَه اِمرو هَمپا مادر و خاله بِرَن باغ انگور آبّاشون.

اونا پِرَنای پلوخوریشونُ بَر کِردنُ  بُلَن گفتن: «ما آماده‌ هَسِّم.»

مادر یَلُّک تکونُک خورد و بعدش باشِ خنده گُف: « مَگَه دارِم مِرِم مهمونی؟ بهتر نی یَتا پِرَنِ معمولی‌تروک بَر کُنِد؟ اگر پِرَنا جوُنتون گَلِ مَرای درخت بَن شَه یا خدانکرده پاتون بَربُخوره و زمین بُخورِد، میدونِد چِطو مِشَه؟»

نیما و ندا همدیه رو یلُّک وَرِنداز کِردن و بعدش دَسُّکاشونا هِشتَن زیرِ زِنَخدون و پیش خودشون فکر کردن اگه ایرو بشه، چه بر سر پِرَن مهمونیشون میا.

بعدشَم دوتِیشون وی سردادن و گفتن: «ناع! ما این پِرَنِوکامونا خیلی دوس مِدارِم و جَلدی رفتن حَدِ اتاقاشون تا یَتا پِرَنی که به درد باغ‌رفتن بُخوره بَر کُنَن.

ادامه----->

کلمات: دشت، فرش، عینک، سطل، کاموا، پشت

از کنار مغازه‌دار که اگر رگش را می‌زدی خونش در نمی‌آمد، آرام و بی‌صدا گذشتم و شرم‌زده از مغازه بیرون رفتم. مغازه‌دار داد زد: «لعنت بر مشتری‌های مردم‌آزار و علّاف!» و پشتش را به من کرد و مشغول مرتب کردن عینک‌ها شد.

راست می‌گفت. نیم‌ساعت آزگار کل اجناسش را با سلام و صلوات گذاشته بود جلویم و من هم تک‌تکشان را روبروی تمام آینه‌های قد و نیم‌قد امتحان کرده بودم و به‌به و چه‌چه می‌کردم.

دست خودم نبود. بیش از آن‌ که عینک‌هایش چشمم را بگیرد، تابلوفرشش چشمم را گرفت.

اصلاً تقصیر خودش بود. خودش مشتری‌اش را پراند.

آقاجان! تابلوفرشت را بردار تا کار و کاسبی‌ات کساد نشود!

وسط امتحان‌کردن عینک‌ها یکهو چشمم به تابلوفرش افتاده بود. تابلویی که با کامواهای ابریشمی و رنگی بافته شده بود. زیبایی چشم‌نوازی داشت. انگار سطلی از رنگ پاشیده باشند بر گستره‌ی آن. دشت تا دشت سبزی و طراوت!

پیش خودم گفتم حالا که قرار است اینهمه پول بابت یک عینک آفتابی بدهم، بهتر است بروم دفتر تورهای مسافرتی و بساط سفر را جور کنم و چند روزی بروم سمت مناطق خوش‌آب و هوا. همان عینک رنگ و رو رفته و کهنه‌نما را به چشم می‌زنم. من هوس یک دشت هوای تازه کرده‌ام. هوس سکوت و آرامش.

اینها را می‌شود از پشت یک عینک آفتابی کهنه هم دید...

نیما و ندا قرار است امروز همراه مادر و خاله به باغ انگور پدربزرگ بروند.

آنها لباس‌های مهمانی‌شان را پوشیدند و بلند گفتند:« ما حاضریم!»

مادر کمی جا خورد و بعد با خنده گقت:« مگر قرار است برویم مهمانی؟ بهتر نیست لباس‌های معمولی‌تری بپوشید؟ اگر لباسهای قشنگتان به شاخه‌های درخت گیر کند یا خدای ناکرده زمین بخورید، می‌دانید چه اتفاقی می‌افتد؟»

نیما و ندا نگاهی به هم انداختند و بعد دستهایشان را زیر چانه گذاشتند و تصور کردند اگر این اتّفاق بیفتد چه بلایی سر لباس مهمانی‌شان می‌آید.

بعد هر دو جیغ کشیدند و گفتند:«نه! ما این لباسمان را خیلی دوست داریم!» و رفتند سمت اتاقهایشان تا لباس معمولی‌تری بپوشند.

+

به باغ انگور که رسیدند، در چوبی آن نیمه‌باز بود. نیما و ندا تصمیم گرفتند آرام در را بازکنند و پدربزرگ را غافلگیر کنند، ولی صدای غژ‌غژ پاشنه‌ی در چوبی، آنقدر بلند بود که تمام نقشه‌هایشان بر آب شد.

پدربزرگ وسط باغ با لبخند منتظرشان بود. بچه‌ها تا رسیدند، سلام کردند و دویدند سمت سبدهای گوشه‌ی باغ و هر کدام یک سبد برداشتند تا مشغول چیدن انگورها شوند.

پدربزرگ داد زد:«فقط انگورهای طلایی و آبدار! مراقب زنبورهای قرمز هم باشید که به جای آبمیوه، شما را نخورند!» و همگی باهم خندیدند.

مادر و خاله هم با دو سبد دیگر، رفتند سراغ برگهای تازه و نازک تا آنها را بچینند و با آنها دلمه‌های خوشمزه درست کنند.

هرکس مشغول کار خودش بود که یکهو مادر لابلای برگها متوجه چیزی شد و فریاد زد:« اووه! اینجا رو!» نیما و ندا، به همراه خاله و پدربزرگ دویدند سمت مادر.

خاله ذوق‌زده گفت:« چه جوجه‌های نازی!»

ندا با هیجان گفت:« مال منه! مال منه!»

نیما گفت:«خودم نگهش می‌دارم.» و هر دو جوجه‌ها رو گرفتند توی مشتشان و حسابی ذوق کردند.

پدربزرگ چشمش به گوشه‌ی باغ افتاد. رو به بچه‌ها گفت:« نگاه کنید! یک گنجشک! به گمانم مادرشان باشد. نگاه کنید چطور بال‌بال می‌زند.»

نیما و ندا بی‌توجه به حرفهای پدربزرگ، جوجه‌هایشان را ناز می‌کردند و برایشان نقشه می‌کشیدند.

پدربزرگ ادامه داد:« ببینم! خوشتان می‌آید کسی شما را از مادرتان جدا کند و بگوید این بچه‌ها را خودم بزرگ می‌کنم؟»

ندا گفت:« نه! هیچکس مامان قشنگ خودمان نمی‌شود.»

پدربزرگ گفت:« بسیارخوب! پس برای این جوجه‌ها هم هیچ‌کس مادر خودش نمی‌شود. اگر شما این جوجه‌های کوچک را از مادرش جدا کنید، حتماً طاقت نمی‌آورند و تلف می‌شوند. حتّی ممکن است مادرشان هم از غصّه دق کند!»

نیما و ندا اول به همدیگر و بعد به جوجه‌ها نگاه کردند. آنها به فکر فرو رفتند و تصور کردند که اگر جوجه‌ها را از مادرشان جدا کنند چه اتفاقی می‌افتد.

بعد هر دو باهم گفتند:« نه! ما نمی‌خواهیم بلایی سر جوجه‌ها و مادرشان بیاید»

نیما جوجه‌اش را به لانه برگرداند و با لب و لونچه‌ی آویزان، رفت سراغ چیدن انگور.

ندا هم جوجه را توی لانه گذاشت و رو به گنجشک مادر گفت:« بیا! بیا بچه‌ات برای خودت!»

پدربزرگ خندید و گفت:« آفرین به نوه‌های عاقل و مهربانم!» و همگی دوباره مشغول کار شدند.

شاهین‌کلانتری‌نوشت: استاد فرمودند که یک داستان کودک به سبک و سیاق ساختار داستان ارائه‌شده‌ی توی کلاس بنویسیم و براش تصویرگری کنیم. فعلاً بعد از دو روز فرصت نوشتنش پیدا شد.:)

غم، روی تکه‌آجری که معلوم نبود درست مثل خودش از کجا پیدایش شده، نشسته بود و غصه می‌خورد یا شاید هم فکر می‌کرد! بعد یکهو از جایش پرید و رفت لبه‌ی دیوار ایستاد. داد زد:« اوهوی! من غمم، گم شدم، نمی‌دونم مال کی‌ام! من رو می‌شناسید؟»

بین اهالی شهر همهمه شد. بزرگ شهر گفت:« غَمَکَم! اینجا کسی تو را نمی‌شناسد. شاید آدمهای پشت کوه قاف تو را بشناسند.»

غم پرسید:« کسی مرا تا پشت کوه قاف می‌برد؟»

بزرگ شهر گفت:« اینجا کسی دنیای زیسته‌اش را ترک نمی‌کند!»

 غم، کوله‌ی تنهایی‌‌اش را به پشت گذاشت و یکّه و غریب راهی کوه قاف شد...

1

آدمک گفت:« لطفاً کمی آهسته‌تر!»

ساعت پوزخندی زد و تندتر دوید.

آدمک امّا تا به قرارش برسد، شب شده بود و محبوبش میان آدمهای شلوغ و تاریک شهر، او را نیافت و رفت...

+

2

آدمک گفت:« لطفاً سریعتر!»

ساعت پوزخند زد و بی‌خیال سلّانه سلّانه قدم برداشت.

آدمک تا به قرارش برسد، پیر و رنجور و شکسته شده بود و محبوبش حتّی در روشنایی روز هم او را نشناخت و رفت...

هفت کوتوله‌ی سیاه با مشت‌های گره‌کرده داد زدند:« تلافی‌شو سرشون درمیاریم! حالا دیگه نوبت ماست!» و بعد وقتی خورشید خسته از کار روزانه‌اش داشت بارش را می‌بست  و می‌رفت پشت کوهها، بین شکاف درّه‌ی زرین مخفی شدند و به محض ورود خورشید، هفت نفری ریختند سر جسم خسته‌ی او و گیسوانش را به دست و پاهایش بافتند و یک تکّه از گیاه سمّی داوودی وحشی را مالیدند به چشمهای طلایی خورشید تا از تک و تا بیفتد و چشم روی هرچه زیبایی ببندد. کوتوله‌های سیاه، خورشید را گذاشتند توی گاری شکسته‌شان، عجی‌مجی خواندند و دود شدند رفتند زیرِ زمین.

فردای آن روز دیگر روز نبود. فرداهای آن روز هم دیگر روز نبود. اصلاً دیگر روزی وجود نداشت و هیچ‌کس هم نمی‌دانست چطور باید زمان را بشمارد. ماه و ستاره‌ها بی‌آنکه خورشید زرین‌مو را ملاقات کنند، می‌آمدند و می‌رفتند و بعد از رفتنشان هم دنیا می‌شد سیاه مطلق.

رشد گیاهان و درختان متوقف شده بود. حیوانات از بی‌نوری به نور شب پناه برده بودند و زندگیشان نظم طبیعی‌اش را از دست داده بود. شب‌ها بیدار می‌ماندند و با حداقل نور ماه و ستاره‌ها خودشان را سیراب می‌کردند.

خورشید توی جعبه‌ی سیاه زندانی بود. کوتوله‌ها خیالشان راحت بود که خورشید نه چشم دیدن دارد و نه پای رفتن. وقتی متوجه شدند که هنوز موجودات به امید نور ماه و ستاره‌ها زنده‌اند و هنوز روی زمین بوی نفس و زندگی می‌آید، نقشه‌ی تازه‌ای برای دزدیدن ماه و ستاره‌ها کشیدند، امّا ستاره‌ها تعدادشان زیاد بود و کار را مشکل می‌کرد. کوتوله‌ی سیاه بزرگ فکری به نظرش رسید. او گفت:« باید منتظر زمستون بشیم، وقتی بیاد ستاره‌ها از سرما می‌رن تو بغل هم تا همدیگه رو گرم کنند، اونوقت می‌تونیم همه‌شون رو یکجا بدزدیم و بعدش دیگه تموم موجودات از نفس می‌افتن و می‌میرن و میان زیر زمین و بالاخره نوبت پادشاهی ما می‌رسه.» کوتوله‌های سیاه به امید آبادی دنیای زیرین و خیال خوش پادشاهیشون هورای بلندی کشیدند و خوابیدند.

خورشید تکانی به خودش داد. چند تار گیسوی تازه روی سرش در آمده بود. با گیسوانش، دست و بالش را باز کرد و بعد آنقدر چشمهایش را مالید تا خون زرد توی چشمهایش جاری شد؛ زخمهایش ترمیم شدند و سمها از پوستش خارج شدند. حالا خورشید می‌توانست خوب ببیند. آرام خودش را از جعبه‌ی سیاه بیرون کشید و بی‌صدا به دنیای بالا برگشت تا هم دنیا را روشن کند و هم خبر نقشه‌ی شوم کوتوله‌ها را به ماه و ستارگان بدهد. آن شب قبل اینکه صبح تنش را به آفتاب بسپارد، همه‌ی زمینی‌ها و آسمانی‌ها ریختند سر کوتوله‌های سیاه و آنها را برای همیشه نابود کردند و دنیا را از سیاهی مرگ و دود ظلم نجات دادند.

بهش زل زدم و گفتم:« می‌دونی چقدر دوستت دارم؟ چقدر زیبایی؟ عطر تنت بی‌نظیره! همیشه هرجا بوی عطرت به دماغم خورده، ناخودآگاه ذهنم اومده سمت تو و دلم هوات رو کرده. وقتی نیستی عجیب دلتنگت میشم. دیوانه‌‌وار دوستت دارم. کاش می‌شد روزهای نبودنت، عطر تنت رو توی شیشه کرد و نگه داشت!

پرسید:« فقط من؟»

گفتم:«بهار که میشه فقط تو! و زمستون که میشه نرگس! البته گل محمدی رو هم دوست دارم، ولی اگر قرار باشه بین شما دو تا یکی‌ رو انتخاب کنم، قطعاً اون یک نفر تویی!»

امین‌الدوله‌نوشت:  اولین کسی که یاس(پیچک) رو وارد ایران کرد، امین‌الدوله بوده. از بهترین کارایی بوده که می‌تونسته توی عمر مفید و احیاناً غیر مفیدش! انجام بده. یاس امین‌الدوله:)»

خلاصه‌نوشت: خلاصه که خیلی دوست‌داشتنی هستی یاس نجیب پیر همیشه جذاب خونه...

از الان دلم برای روزهای نبودنش تنگه:)

طبیب‌نوشت: چند جا خوندم، جوشانده‌ی یاس در بهبودی بیماران کرونایی خیلی مفیده.

آدمک پایش به تکه سنگی خورد و نقش زمین شد.
سنگ به پته پته افتاد و پرسید: ح...ح...حواست کجا بود؟!
آدمک با انگشت به کبوتر سفید لب بام اشاره کرد. بعد خودش را تکاند، زانویش را گرفت و لنگ لنگان خیره به کبوتر راهش را ادامه داد.
سنگ رو به آسمان نالید: می‌بینی خدا؟ التماس و چنگ انداختن هم فایده‌ای ندارد وقتی دلش جای دیگریست‌! حتی اگر معشوقه اش دست نیافتنی‌تر از من باشد!

گل قالی قهر کرده بود. از گلبرگهایش که به یک سمت صورتش خوابانده بود، می‌شد فهمید که از چیزی دلخور است. 
قالی گوشه‌ی راستش را بلند کرد و محکم روی زمین کوبید. گل کمی جابجا شد و گلبرگهایش از هم باز شدند. لبانش آویزان بود و چشمهایش کسی را دنبال نمی‌کرد. دوباره گلبرگهایش را روی صورتش کشید.
قالی آنقدر گوشه‌ی راستش را بلند کرد و به زمین کوبید تا بالاخره گل سرش را بالا گرفت. به قالی نگاه کرد و بی‌اختیار نیشش تا بناگوش باز شد.
قالی بلند خندید و گفت: « آشتی؟» 
گل لبخندی زد:« آشتی! به شرط اینکه هر روز چند بار مرا بلند کنی تا بتوانم از پنجره بیرون را ببینم و گلهای باغچه را تماشا کنم.»
قالی این بار گوشه‌ی سمت راستش را با قدرت بیشتری به هوا برد و گل توانست تمام باغچه و گلهایش را وقتی که در پرواز بود یک دل سیر تماشا کند...

​​​​​

​​

خودکار که حسابی لجش گرفته بود، نوشت و نوشت و‌ نوشت. خطوط کج و معوج کشید. بی‌هدف روی کاغذ می‌دوید، فقط برای اینکه جوهر را به دَرَک واصل کند و کاغذ را روسیاه کند.
جوهرش که تمام شد حتّی فرصت نفس کشیدن هم پیدا نکرد. یکراست افتاد توی سطل زباله و پشت‌بندش ماشین زباله سر رسید.
می‌بینی؟
جوهر خودکار که تمام شود، بی‌شخصیت می‌شود!
 

ستاره ول‌کن نبود. چشمک پشت چشمک. به هر کس که از کنارش عبور می‌کرد عشوه می‌آمد و بعد تندی می‌کرد و او را می‌راند. تکلیفش با خودش معلوم نبود. با دست پیش می‌کشید و با پا پس!
ماه غیرتش به جوش آمد،  به سمت ستاره‌ی چشمک‌زن دوید:« آسمان جای هرزگی نیست!»
ستاره در خودش لرزید. لبخند ماتی زد و گفت:« جناب ماه! می‌شود توی چشمانم فوت کنی؟ باد امشب هرچه خاک بود را نصیب من کرد و بعد دوباره بی‌اختیار شروع به چشمک‌زدن کرد...

زنبور عسل تمام خشمش را توی نیشش ریخت و بر سینه ی گل سرخ فرود آورد. آنگاه گوشه ای ایستاد و گفت:« سزای گلی که آغوشش را برای هر زنبور بی سر و پایی می گشاید جز این نیست.» و بعد روی گل سرخ دیگری آرام گرفت. 
گل سرخ دوم، گلبرگهایش را در هم پیچید و زنبور را در خود فرو برد. آنگاه گفت:« سزای زنبوری که سخاوت گل را به پای هرزگی اش می گذارد و نعمت شهد او را به نقمت زهر بدل می سازد، جز این نیست».

روبرویش نشسته‌ام. کمی دورتر از ساحل. چند قدم مانده تا هوای دم‌کرده‌ی ظهر شرجی سر برسد. باد می‌وزد و دست می‌برد لای موهای بافته‌اش. دو دست بر زیر چانه چفت کرده، می‌گوید:« این دنیا سراپا پشیزی ارزش ندارد.» سینه‌ام مالامال درد می‌شود،  از موی سر تا ناخن پا درد می‌شوم. رنج می‌کشم. شیفتگی را می‌شود در وجودش دید، بی‌آنکه دهان بگشاید. چشمهایش زیبایی محضی را دیده‌اند که اینگونه خاک و خاکستر شده. هیچ نمی‌گوید. هیچ نمی‌گوید.

بلند می‌شوم. قدم می‌زنم. تنهاتر از تن تنهای خویش. می‌روم بر تلّ شنی ساحل می‌نشینم. توی خودش چمباتمه زده. می‌اندیشم:« این روح معصوم بشریّت را چطور می‌شود از سرگردانی رهانید؟!» آب دریا به پنجه‌های پایم می‌خورد. کمی بالاتر می‌آیم. دور‌، دورها پر از هیچ است. آب و آسمان در همند. آبی در آبی. سبز در آبی. مرغ دریایی گاه جیغ می‌زند بر سر سکوت و گوش دریا را کر می‌کند. پچپچه‌های مرموز، صداهای موهوم آشکارا به گوش می‌رسند. نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند:« سرما نخوری؟» و شال قرمزش شانه‌هایم را گرم در آغوش می‌کشد. پس می‌زنم. می‌گویم:« هنوز تا زمستان چند قدم مانده.» می‌خندد.

می‌دانی؟ باید سراپا محو تماشای چهره‌اش بشوی تا بفهمی جه می‌گویم. تیزی نگاهش دلم را زخم می‌کند. لبخند می‌زند. شال را بر می‌دارد. توی هوا می‌چرخاند. می‌رقصد. می‌دود. دور می‌شود. کوچک و کوچک‌تر. می‌شود یک نقطه‌ی قرمز.

حالا فقط سایه‌ی او و درد موهومش این‌جا نشسته‌اند، روبرویم.دو دست بر زیر چانه چفت کرده و می‌گوید:« این دنیا سراپا پشیزی ارزش ندارد.» راست می‌گوید...

من در یک صبح زود تابستان، دقیقاً یک بیست تیر، حدود ساعت هفت، پنج‌دقیقه کم، توی اتاق باغ دایی‌جان،پاهایم را روی هم گردانده بودم و بیکار و بیعار بیرون را نگاه می‌کردم و به صدای بادی که افتاده بود به جان پرده‌ها و درختان و به آنها شلاق می‌زد، گوش سپرده بودم که ناگهان! صدای تلاپّی از دور شنیده شد...( بریم صفحه بعد ببینیم چی شده:))

تصدقتان بشوم بانو‌جان! شما که خودتان واقفید بر اصل ماجرا و علت همه‌ی چیزهای نگفتنی! روزی که آمدم پیِ شما قرار بر این بود که دار و ندار و زندگی‌ام را به پایتان بریزم و در قبالش شما حرفی از آن نشدنی‌ها نزنید!

قربانتان بروم، خوب! که چه؟ این عکس گلدان‌ منتظم به سه نوگل شکفته شده، چیست که فرستاده‌اید؟ یعنی چه؟ مثلاً ما گلدانیم؟ ما خاکیم؟ ما کودیم؟ ما قرار است آبیاری کنیم؟ قرار است گل بزاییم؟! ما نهایت بتوانیم درد و غم بزاییم که البته در این یک مورد خاص هم عقیم و غیر عقیم معنا ندارد!

بنده به شما گفتم خط قرمز زندگی‌مان پیش‌کشیدن همین حرف‌ها و طعنه‌هاست. حالا بیایید و سرپوش بگذارید روی این کار قبیحتان و بگویید ادعایم بی‌جاست! لطفاً خودتان دلیل نصب این عکس پرمفهوم و طعنه‌دار روی دیوار مطب را بفرمایید.

حالا هر آشنا و ناآشنا که مدتی با این حقیر مراوده داشته به محض ورود به اتاق، نُقل صحبتش همین تابلو و متلک‌پرانی و پشت‌بندش، تبریک و از این قِسم لاطاعلات است.

قیبح‌تر از همه، خزعبلات «رحمت» ننه‌مرده است که در آمده با شوق و ذوق می‌گوید:« دیدید آقا که دمنوش‌ها و دواهای گیاهی‌ جواب داد؟» تازه پا را فراتر گذاشته و جنسیت بچه را طبق داروها و مزاجمان اعلام می‌کند! به جان یکی‌یک‌دانه‌تان اگر به‌واسطه‌ی اُلفت چندین و چند ساله‌ی پدرش با پدرتان نبود همین الساعه عذرش را می‌خواستم. مردک بی‌حیا!

باید می‌بودید و می‌دیدید زوج و زوجه‌هایی را که به این عکس خیره شده‌ بودند و عیناً ابر بهار اشک می‌ریختند.

نه بانو‌جان! بنده خودم هم از خر شیطان پایین بیایم و زخم تیری که بر قلبم فرود آورده‌اید را نادید بگیرم  و سوز نمک پاشیده‌‌تان را تحمل کنم، نمی‌توانم درد افتاده به جان بیمارانم را نادید بگیرم! اجازه بدهید چشم روی خیلی چیزها ببندم و برای یک مرتبه هم که شده قال قضیه را بکنم و خیال خودم و خودتان را راحت کنم. خوب می‌دانید که اهل یکه‌به‌دو کردن و لجبازی هم نبوده‌ام و نیستم. تنها بنا داشتم جلوی تکرار این دست وقایع را برای همیشه بگیرم. به قول خودتان آدمیزاد حق انتخاب دارد و طبق مثل همیشگی‌تان:« جلوی ضرر را از هر کجا که بگیریم منفعت است.»

ملتفتم که برایتان خیلی ناگوار است، البته که برای این حقیر هم همین‌گونه است، توی این سالهای متمادی زندگی‌مان، جز گل، نازک‌تر نگفته‌ایم به یکدیگر و هیچ دلم نمی‌آید بعد عمری آبروداری، کارمان به این جا بکشد، ولی باور بفرمایید راه دیگری برای خواباندان این غائله به ذهنم خطور نکرد و صد البته راه دیگری هم پیش پایم نگذاشته‌اید. به اندازه‌ی کافی مضحکه‌ی خاص و عام شده‌ایم و به گمانم همین‌جا می‌بایست قیچی‌اش کنیم و کوتاه بیاییم.

با اجازه‌تان رحمت بی‌پدر! را مجاب کرده‌ام تا این تابلوی زیبا را از روی دیوار بر دارد و نقش دیگری جایگزینش کند تا زندگی‌مان روال ماضی‌اش را پی بگیرد و کدورت‌ها از بین برود.

پیش‌مرگتان، مرد همیشه همسرتان، دکتر سبزه‌گون!

شهر پرشده از سربازها. لئون صبح خروار، خروار آرد و روغن سفارش داد. یک کامیون چای و قهوه و نوشیدنی و شکر توی راه هستند. بو بکش! دیگر بوی باروت و دود نمی‌آید. شهر امن شده. فقط بوی لباس‌های خاکی سربازها با خون می‌آید. خون‌های خشکیده‌ی دوستانشان که توی آغوششان جان دادند. ویکتور عزیز! یکبار از تو سئوال کردم:« چرا جنگ؟» و تو گفتی:« پس چه؟» گفتمت:« صلح، بوسه، عشق!» و تو خندیدی و گفتی:« جهان بر مدار احساسات می‌چرخد وسط همین بوسه و عشق، جنگ تن‌به‌تن هم رخ می‌دهد.» حرف‌هایت را نفهمیدم. هیچوقت نتوانستم آنچه عمیقاً توی ذهنت می‌گذرد درک کنم، حتّی اگر ساعت‌ها گوشه‌ی حیاط زیر درخت بیدمجنون روی صندلی راک، تاب می‌خوردی و برایم فلسفه می‌بافتی. من منطق خودم را داشتم و تو افکار خودت را. با این حال بی‌اختیار همدیگر را می‌پرستیدیم. لئون می‌گوید:« سربازها بارهای خستگی‌شان را توی همان خاکریزها و میدان جنگ روی زمین گذاشته‌اند. حالا فقط می‌خواهند کمی بخندند و برقصند. از مغازه‌های اطراف چند میز و صندلی اضافه گرفته‌ایم و دورتا دور بار چیده‌ایم. چه رنگ‌های دلفریبی! روی این سنگفرش‌هایی که هزاربار شب و روز قدم زدیم، قهقهه سر دادیم و گاه اشک ریختیم. به لئون گفتم:« سنگفرش‌ها گاهی بدجور دلزده‌ام می‌کنند. انگار مردها همیشه‌ی تاریخ با زن‌ها در جنگند!» می‌دانی چندبار پایم پیچ خورد؟ چندبار پاشنه‌ی کفش‌هایم شکست؟ باور کن نمی‌توانم مثل دوشیزگان متین و باوقار آرام آرام قدم بردارم. من هنوز همان دخترک جوان سر به هوایی هستم که عادت دارد برای رسیدن به هر چیزی دوست‌داشتنی تمام مسیر را عاشقانه بدود و امروز من چقدر عاشقانه دویده‌ام. لئون می‌خواهد به شکرانه‌ی بازگشت سربازها نان روغنی پخش کند. می‌گوید باید میزبان خوبی باشیم. ولی ویکتور عزیزم! من و تو خوب می‌دانیم که لئون مثل همیشه آینده‌نگر است. می‌خواهد خودش را توی دل سربازها جا کند و به کافه‌اش رونق بدهد. سقف‌های کافه به‌خاطر باران‌های زمستان امسال، پف کرده‌اند و نم داده‌اند. زرد و قهوه‌ای و نارنجی شده‌اند و گاهی بوی نم گچ و چوب سردردآور می‌شود. هفته‌ی پیش شهردار سنگفرش‌ها را رنگ‌آمیزی کرد. دیوارهای بیرونی کافه هم برای هماهنگی با خیابان، رنگ شده. نارنجی! همان‌که تو دوست داری. سنگ‌فرش‌ها را طلایی و آبی وسفید کرده‌اند. شب‌های مهتاب که می‌شود احساس می‌کنم کنار ساحل قدم می‌زنم و چقدر جای تو و قدم‌های دو نفره‌مان خالی‌ست. لئون قول داده تو که برگردی برای مدتّی اجازه دهد بالای کافه زندگی کنیم تا کم‌کم دست و بالمان باز شود و خودمان رؤیایمان را بسازیم. هی ویکتور عزیز! چقدر ساموئل بزرگ شده! نه! باورکن من ساموئل را از کودکی ندیده بودم. دیروز عصر وقتی ماری، جوانک بیست ساله‌ای را کنار حصار باغ نزدیک خانه در آغوش می‌کشید و اشک می‌ریخت و موقع بوسه‌بارانش پسرکم، پسرکم می‌گفت فهمیدم ساموئل کوچک است. می‌بینی؟ جنگ آدم‌ها را چطور بزرگ و پیر می‌کند؟ چطور نمی‌گذارد کودکی و جوانی را مزمزه کنند! عشق‌هایشان را از خانه و همسر و فرزند به وطن می‌گستراند. قبول! وطن که آرام باشد هم‌وطن هم شاد است. همه‌ی حرف‌هایت را مو‌به‌مو از بر شده‌ام. خیالت راحت من همیشه یک وطن‌دوست بوده‌ام، ولی جان تو گاهی دلم عجیب تنگ می‌شود برای روزهایی که بی‌حادثه می‌گذشت و هوای دونفره میان شهر پخش بود. لئون نان‌های روغنی را توی پارچه‌های کتان پیچانده. من بشقاب‌ها را روی میزها چیده‌ام و دارم نوشیدنی‌ها را آماده می‌کنم. یک کنیاک را هم برای تو کنار گذاشته‌ام. دو نان روغنی را هم دور از چشم لئون توی ورق پیچانده‌ام و توی کمد چوبی کوچک طبقه‌ی بالا مخفی کرده‌ام. شکلات‌های تلخ با زرورق‌های قرمز را توی جعبه‌ی پارچه‌ای که مارتا برایت دوخته بود گذاشته‌ام. آخـــ! ویکتور! ویکتور! چقدر منتظر برگشتنت هستم. نزدیک غروب سربازها یکی‌یکی پیدایشان شد. همه‌ی شهر برایشان هورا کشیدند. سربازها اشک می‌ریختند، آنقدر ذوق‌زده بودند که وسط بغضهایشان بی‌اختیار قهقهه سر می‌دادند. چهره‌هایشان تکیده شده یود. لئون می‌گوید هفته‌ی بعد همه‌شان می‌شوند همان قلچما‌ق‌ها و پهلوان‌های قبل جنگ و شهر دوباره بوی آدمیزاد می‌گیرد. لئون آدم سرزنده‌ای‌ است. بارها به تو گفته‌ بودم که بزرگترین شانس زندگی‌ام بعد از داشتن تو، وجود لئون پیر بوده است. پدرم می‌گفت اگر می‌خواهی یک عمر خوشبخت باشی کنار لئون و ویکتور تکان نخور! و چقدر خوشحالم که برای یک‌ مرتبه هم که شده دختر سر به راهی بوده‌ام. لئون دوست خوبی برای پدر بود. همهمه‌ی سربازها همه‌جا را پر کرده. اطراف کافه دیگر جای سوزن‌انداختن نیست. لئون چند پسر ده، دوازده ساله را آورده پیش خودش تا دست تنها نباشد. به من مرخصی داد. می‌گوید:« بگذار سربازها خستگی درکنند و چشمشان به خوراکشان باشد! تو که باشی حواسشان پرت می‌شود.» و خندید. لئون شوخ‌طبع گاهی صدایم را در می‌آورد. با این وجود به خاطر این فکر درستش تحسینش می‌کنم. همین که این یک‌شب را گذاشته به حال خودم باشم و کمی دورتر از کافه بنشینم و لابه‌لای سربازها دنبال تو بگردم کافی‌است. نکند بیایی و میان این شلوغی‌ها گم شوی! با اینهمه لباس یک‌رنگ و صورت‌های خاکی! ویکتور عزیز! امشب بدون شک شب زیبایی‌ است. ماه قرص صورتش را نشان داده و نسیم همه را نوازش می‌کند. کمی سرد شده، سربازها دانه‌دانه دارند راهشان را می‌کشند و می‌روند. می‌دانی! دوست داشتم به جای آن سربازی باشم که معشوقه‌اش بی‌هوا خودش را پرت کرد توی آغوشش و بعد همدیگر را یک دل سیر نگاه کردند و بوسیدند. هنوز بوی عطر زنانه کافه را رها نکرده. لئون می‌گوید برخیزم و بروم خانه. مارتا هم آمده همراهی‌ام کند، من امّا از جایم تکان نمی‌خورم. نشسته‌ام تا بیایی. نمی‌خواهم وقت آمدنت تنها و سرگردان چپ‌و‌راست خیره به دنبال من بگردی و ناامید شوی و بغض کنی. ویکتور نازک‌دل زیبایم! بی‌خیال اصرارهای لئون و مارتا من همین‌جا روی نیمکت می‌نشبنم و منتظرت می‌مانم. راستی! نان‌های روغنی و شکلات‌ها را دست‌نخورده گذاشته‌ام تا بیایی و باهم طعمشان را بچشیم.

دوستدارت اسکارلت

روی دسته ­ی کنار مبل نشسته ­بود. یک پایش به زمین متصل و آن یکی را جلوی چشمانم هی تکان می­ داد. با آن کت زیتونی و قیافه­ ی سردش که هر وقت نگاهت می­ کرد کلمه در دهانت قندیل می­ بست و راه گلویت بسته می­ شد. حالا چه می­ خواستی حرف بزنی، چه بغض بکنی و یا بخندی. نشسته­ بود روبرو و زل زده ­بود به دیوار کرم رنگ و بعد یکهو چیزی یادش بیفتد گردنش را می چرخاند سمتت و سیخ می­ چپید توی چشمانت. هر وقت که سر و کله ­­اش پیدا می ­شد تا برود یکهفته طول می­ کشید. خودش نیم ساعت بیشتر نمی ­ماند ولی رد نگاهش، بوی تنش، نفس­هایش، جای پایش، تا یکهفته می­ ماند. از آن دست آدمهایی بود که دچار تردید بودی برای خواستن یا نخواستنشان. و آن روز از آن روزهایی بود که دلت می­ خواست بماند و نرود. با همه­ ی سردی نگاهش. تهش اما چیزی بود. بغضی بود که نه می­ شد فهمید و نه می­ شد انکارش کرد. ذاتش بود. عادت نداشت زبان گرم توی دهانش بچرخاند. ته دلش می­ خواست ولی نمی­ توانست. وسط گرمی­ اش که می­ آمدی جا خوش کنی یکهو یخ می­ زدی. آنقدر یخ که باید اشهد خودت را می­ خواندی. هنوز که هنوز است نمی­ شود شناختش. روی دسته­­ ی کنار مبل نشست و خودش را چپاند توی چشمانم بعد رد شد و صاف افتاد توی قلبم. توی این قلب مریض. گفتمش: مریضم! مریض! دست از سر من بردار. گفت: چته؟ گفتم: نمی­دونم! گفت: دکتر رفتی؟ گفتم: از یک جایی دیدم چاره ­ای نیست، باید برم. رفتم. گفت: خوب! گفتم: هیچی. گفت: هیچی؟ چت بود؟ گفتم: نفهمیدن! گفت: مگه دکتر نبودن؟ گفتم: دکتر علمی هستن نه دلی! حرف نزد! یا نفهمید یا خودش را زد به نفهمیدن. روی دسته­ ی کنار مبل نشسته­ بود. نگاه کرد و گفت: همین....

می­ آید همین جا می­ نشیند و بعد می­ رود. می­ نشیند و فقط نگاه می­ کند و تو می­ خواهی حرف بزنی و نمی­ شود. نشد! آن روز هم نشد. حرفها را داشتم بالا می ­آوردم. رنگ به چهره نداشتم. می­ گفت: آدمها با چشمهایشان حرف می­ زنند. چشمهایش حرف نمی ­زدند. پاره­ ات می­ کردند. چشمهایش اهلی نبودند. یا شاید هم نمی­ خواستند اهلی شوند و یا نه انگار می­ ترسیدند اهلی شوند. آخرین بار که روی دسته­ ی کنار مبل نشست گفتمش، می­ خوام برم. گفت: کجا؟ گفتم: نمی­ دونم! باید پوست بندازم. باید کلفت بشم. زیادی جدی گرفته ­بودم. گفت: چیو؟ گفتم: همه ­چیز رو. گفت: ولی برای من جدیه و اومدم که تا تهش برم. راست می­ گفت برایش جدی بود و چه عزمی هم داشت برای تا تهش رفتن. قرار شد هر دو برویم او طرف رویاهای بزرگش و من طرف واقعیات زندگی. آخرین بار که نشسته­ بود کنار دسته ­ی مبل، دیدنش سخت بود، تهوع آور بود. قرار بود به جای خیال بدوم توی واقعیت. یکهفته­ ی تمام همه­ جا را شستم. روحم، ذهنم، جسمم، فکرم، دنیایم، خیالم، خوابم! خوابم؟ نه هنوز نه! یکهفته؟ نه! هنوز نه. یک­ها هفته شده ­اند ولی گاهی رد می­ شود. با این حال نمی­ گذارم بیاید روبرویم روی دسته­ ی کنار مبل بنشیند. نمی­ گذارم. دیروز هم خبرکردم بیایند این مبل را ببرند و جایش یک دست مبل تازه خریدم.

امروز آمده­ بود روبرویم روی دسته­ ی کنار مبل بنشیند اما دسته نداشت. خیالم راحت شد. نفس راحتی کشیدم. راهم را گرفتم رفتم توی حیاط. رفته ­بود کنار گلهای پیچک. داشت سیخ، نگاهش را می­ چپاند توی نگاهم. بوی پیچک گرفته­ بود، بوی پیچک. زبانم توی دهانم یخ بست. حرفها قندیل شدند. نمی­ گذارند بگویمش برو. نمی توانم بگویمش برو. مریضم. باید خانه را عوض کنم. خوابم را چه کنم؟

مورچه ­ی سیاه سرباز، قدم برمی­ داشت. رژه می­رفت، روی دیوار شیری اتاق. بی­ وزن. بی آنکه جاذبه ­ی زمین او را در خود ببلعد. تنها خط افقی شیری رنگ را با چند گام دیگر کهنه­ تر می­ کرد. دانه­ می ­برد. تکه­ ای نان می­ برد. غم می ­برد. شادی می­ برد. جان می­ برد! کسی چه ­می­ داند شاید گاهی هم دل می ­برد... آنگاه که بر دستانش سرباز سیاهی بی­ جان، راه برده سوی جهانی دیگر، وداع را توی تاریکی روزن دیوار حمل می­ کرد. مورچه­ ی سرباز نه خم شد نه شکست... محکم و استوار قدم برمی­ داشت. برای او همه­ چیز رفتنی­ ست. تن، نان، غم، شادی، زندگی. سرباز سرباز است. قدم بر می­ دارد روی دیوار شیری اتاق. بی­ وزن. بی­ آنکه جاذبه­ ی نگاهی او را بر زمین بکوبد....

یکهو پرید توی اتاق. وسط سفره. توی کاسه­ ی سفالی ماست و همه­ چیز را عوض کرد. سرش دعوا بود. کاسه­ ی ماست را می­ گویم. نوه­ ها دوغ می­ خواستند. خان­ دایی ماست و عمو یعقوب ماستینه. از همان صیح علی الطلوع که مادر بزرگ گفت نمی­ دانم با این ماست ترش چه­ کنم، هر کس کارشناس شد و حرفی زد و نظری داد و همین شد که کم­ کم بحث­ها بالا گرفت و بخاطر یک کاسه­ ماست چه ­بلواها که نشد. الکی ­الکی داشت بین همه­ شکراب می­ شد. خان­ دایی و عمویعقوب آنقدر بهم پریده­ بودند که دیگر حاضر به­ دیدن ریخت هم نبودند. برای اینکه چشمشان به چشم هم نیفتد راهشان را جدا کردند. خان­ دایی راهش را سمت در طویله کج کرد و ترجیح داد از در چوبی منتهی به کوچه­ باریک برود و عمو هم راه خودش را به سمت ذر اصلی گرفت و رفت. اینطور بود که توی کوچه هرچه­ قدر هم می­ رفتند به هم نمی­ رسیدند. عین دو خط موازی...

ادامه دارد...

آخرش اشک­ها دلشان رحم آمد و خودشان را ول­ کردند روی گونه­ های سرخ مریم و قل خوردند تا چانه­ اش و بعد هم چکه­ کردند روی شانه ­اش. صدای زنگ در که آمد باباکفش­هایش را گوشه ­ای پرت کرد و سیگارش را گذاشت توی جیبش و رفت توی تاریکی هال گم شد. مریم اشکهایش را با پشت دستش پاک کرد و به روی یاکریم خندید. صدای باباعلی توی هال پیچید:« مریم! بیا! لیلا خانم مادر امیرعباس اومده. بدو بابا بدو.» مریم یکهو همه­ چیز یادش رفته ­باشد روحش تازه شد. لباسش را تکان داد و خودش را مرتب کرد. گوشه­ ی حوض نشست و صورتش را توی آبی حوض تماشا کرد. به خودش خندید و گفت:« مریم- امیرعباس توی قلب­های جفت­ شده ­ی قرمز! به­ هم می­ آیید.» و ذوق کرد و دوباره خندید. دستی توی گیس بافته ­شده ­ی مریم توی حوض کشید و آن را پریشان کرد و بعد هم ریخت توی آسمان خدا به چشم روشنی یک روز زیبا....