آدمک سرش را کرده بود توی چاه و اشک می‌ریخت. چاه که تنش خیس شده بود، گفت: «این قطره‌هایی که به جانم می‌ریزی نه مرا سیراب می‌کند و نه از اندوه تو می‌کاهد. چند قدم آنطرف‌تر گیاهی‌ست که در تب‌و‌تاب آب و تنهایی می‌سوزد. او غم‌هایت را در ازای سایه و میوه، خریدار است.
پس آدمک سر از چاه بیرون آورد، اندوهش را بر دوش کشید و به‌سمت نشانی رفت...
با توجه به ظاهر آیه ی 15 سوره مبارکه ی احقاف (46)،1 و بیان روایات حکمت ذکر و قرار دادن سن چهل سالگی در زندگی، رسیدن انسان در این سن و سال به کمال رشد و عقل است که یک نوع پختگی را در فکر و زندگی انسان گزارش می کند. و در این سن و سال انسانها نوعاً قدرت تجزیه و تحلیل درست را پیدا کرده، قدر پدر و مادر را دانسته و با یاد آوری و شکر نعمتها و لطفهای گذشته ی الهی از این ناحیه، درخواست کننده الطاف و نعمتهای دیگر برای آینده می شوند.لذا می بینیم در مورد بخش مورد سؤال، آیه می فرماید: حیات انسان (بعد از دوره ی جنینی، کودکی، نوجوانی و جوانی) هم چنان ادامه مى یابد تا زمانى که به کمال قدرت و نیروى جسمانى رسد، و به چهل سالگى وارد مى گردد (حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً).
در روایتی از رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده است: هر فردی که چهل ساله شود و خیرش بر شرش غالب نگردد شیطان بین دو چشمش را می بوسد و می گوید: این چهره دیگر رستگار نمى شود (هَذَا وَجْهٌ لَا یُفْلِح)
«و اگر من نبودم هستی چیزی کم داشت»
یعنی چی کم داشت؟!
هیچی!
سر و گوش خیلیا، من‌جمله خودم راحت بود:))
وقتی برمی‌گردم به برخی اتفاقات نگاه می‌کنم، به خودم می‌گم حالا اگه نبودی این حوادث و ماجراها رو هم نمی‌دیدی و تجربه نمی‌کردی.
غصه‌ها و تلخی‌ها ارزش اومدن توی این جهان رو داشت؟!
شادی‌ها و لذایذ زیادی رو پشت سر گذاشتی که دلچسب‌ترین‌هاش برمی‌گرده به دوران کودکی و نوجوانی.
از نیمه جوانی به بعد دیگه وارد دنیای آدم‌بزرگ‌هایی شدی که مجبور به مجالست با چنین وصلهٔ ناجور و نچسبی بودی.
همینه که هنوز تو کودکی و نوجوانی و اوان جوانیت موندی.
هرچی هم بخوای لذت ببری، مزه‌ش طعم خالص قدیم رو نمی‌ده.
لذت‌ها خیلی کوتاه شدن. اونقدر که تا میای ببینی چی بودن و لبخند بشینه گوشه لبت، یه پاتکی از یه گوشه‌ای زده می‌شه و می‌خوره تو برجکت:)
خیلی تلاش می‌کنم شادبودنم رو که تنها داراییمه حفظ کنم. پشت‌بندش سلامتی مهمه. نباید سخت بگیری که سخت نگذره؛ چه به روحت و چه به جسمت...
سخته... سخت شده... خدا کنه سخت‌تر نشه:))
«و اگر تنهایی از نفس افتاد، در بگشاییم و یکدیگر را صدا بزنیم»
کلمه را برداشت و به زور گذاشت توی جمله. کلمه مقاوم‌تر از این‌ها بود؛ بنابراین از غفلت نویسنده استفاده کرد و پاک‌کن را صدا کرد. پاک‌کن کلمه را محو کرد، ولی نویسنده دوباره او را هست کرد و نشاند سر جایش.
کلمه آنقدر تقلا کرد و خودش را به در و دیوار زد که تمام تنش زخمی شد.
جمله را که می‌خواندی یک کلمهٔ معیوب زورکی رنجور زخمی که به‌اجبار چپانده شده بود توی جمله را می‌توانستی به وضوح ببینی.
فرش سرش را در آغوش زمین گذاشته بود.
رختخواب سرش را در آغوش فرشی گذاشته بود که سرش را در آغوش زمین گذاشته بود.
بالشت سرش را در آغوش رختخوابی گذاشته بود که سرش را در آغوش فرشی گذاشته بود که سرش را در آغوش زمین گذاشته بود.
من سرم را در آغوش بالشتی گذاشته بودم که سرش را در آغوش رختخوابی گذاشته بود که سرش را در آغوش فرشی گذاشته بود که سرش را در آغوش زمین گذاشته بود.
و من منتظر کسی بودم که سرش را در آغوش منی بگذارد که سرم را در آغوش بالشتی گذاشته بودم که سرش را در آغوش رختخوابی گذاشته بود که سرش را در آغوش فرشی گذاشته بود که سرش را در آغوش زمین گذاشته بود، ولی...
کتابی که خسته شده بود و نای حرف‌زدن نداشت، خودش را بست و به خواننده‌‌ش فهماند که مابقی را بگذارد برای فردا. خواننده دوباره آن را گشود، ولی هرچه گشت نتوانست ادامهٔ داستان را پیدا کند.
صفحات را دانه‌‌دانه ورق زد تا شاید آخرین خط داستان را بیابد، اما چیزی نیافت. با خودش فکر کرد شاید کتاب را اشتباهی برداشته است و بعد افتاد به جان ورق‌های یک کتاب دیگر که روی میز گذاشته شده بود.
او تا صبح همین‌طور لابه‌لای ورق‌های کتاب دنبال ادامهٔ داستانی می‌گشت که هرچه فکر می‌کرد، یادش نمی‌آمد چه بوده!
دوست نداشت عقل و احساسش را به جان هم بیندازد. این بود که هرچه عقلش می‌گفت: «باید!» می‌گفت: «چشم» و هرجا احساسش می‌گفت: «باید!» می‌گفت: «چشم».
همهٔ محالات را امتحان کرده بود، جز داشتن آن‌که دوستش داشت.
نمی‌خواست عقل و احساسش را به جان هم بیندازد.
زنگ تلفن به صدا در آمد. مرد گوشی را برداشت. پشت خط زنی فرباد زد: از تو متنفرم!
مرد گفت: ولی من دوستت داشتم!
تلفن قطع شد.
مرد خودش را حلق‌آویز کرد، ولی زن بستهٔ قرص‌هایش را داخل سطل زباله انداخت و زیباترین لباسش را پوشید...
کاغذ رویش را از مداد برگرداند و به گوشه‌ای رفت. مداد بی‌اختیار پشت سر کاغذ دوید و لحظه‌ای بعد بغض و دردش را روی کاغذ ریخت.
کاغذ امّا آنقدر به چپ‌و‌راست رفت که جز خطوط کج‌و‌معوج چیزی به جا نماند.
ماجرا اینگونه تمام شد؛ مداد خودش را خالی کرد و سبک شد، کاغذ لجش را حسابی نشان داد، امّا این وسط تنها کسی که از هیچ‌چیز سر در نمیآورد نویسنده بود!
آنقدر خس‌و‌خاشاک را از دوردست به نزدیک‌دست آورده بود و برده بود که دیگر برایش لذّتی نداشت. حوصله‌اش سر رفته بود. گوشه‌ای از نزدیک‌دست را پیدا کرد و به خواب رفت. وقتی بیدار شد، خواست برود سراغ سرگرمی‌اش و خس‌و‌خاشاک‌ها را با خودش به دوردست ببرد، ولی هرچه گشت، اثری از آن‌ها نیافت. همه‌جای نزدیک‌دست را زیر و رو کرد، ولی فایده‌ای نداشت. ناچار دست خالی راهی دوردست شد. توی دوردست همهمه بود. باد گوشش پر بود از همهمه. بی‌توجّه به آن‌ها یک‌راست سراغ خس‌و‌خاشاک‌ها رفت تا با خودش به نزدیک‌دست ببرد. توی راه شنید که یکی از اهالی با فریاد می‌گوید: «خودم دیدم! خودم دیدم که اهالی نزدیک‌دست، این خس‌و‌خاشاک‌ها را آوردند و ریختند اینجا.» و اشاره‌کرد به کوه خس‌و‌خاشاکی که آنجا تلمبار شده بود و به چشم باد آشنا می‌آمد. دوباره همهمه شد. لوطی‌های دوردست که حسابی رگ غیرتشان بیرون زده بود، کفش‌و‌کلاه کردند، تمام خس‌و‌خاشاک‌ها را ریختند پشت گاری و با توپ پر راهی نزدیک‌دست شدند تا به قول خودشان نشان نزدیک‌دستی‌ها بدهند دنیا دست چه کسی است!
باد بیچاره حالا از قبل هم بیکارتر و بی‌حوصله‌تر شده بود!
قاشق چای‌خوری نفسش را حبس کرد و شیرجه زد توی فنجان چای. لحظه‌ای بعد بیرون آمد. نفس تازه کرد و رو به مورچۀ سیاه جوان سری به نشانۀ تأسّف تکان داد.
مورچه پرسید: هیچی؟ حتّی یک تکّۀ کوچک؟
قاشق گفت: حتّی یک تکّۀ کوچک. فردا زودتر بیا شاید هنوز چیزی از نبات مانده باشد!
مورچه همانطور که چشمش را به چشمان محبوبش دوخته بود، گفت: ولی او امروز هوس نبات کرده.
قاشق نگاهش را بالای کمد دوخت و گفت: ظرف نبات آن بالاست.
چشمان مورچۀ سیاه از شادی برقی زد و بعد سریع از کمد بالا رفت.
ظرف پر بود از نبات‌های شفّاف و شیرین و بزرگ. مشغول تکّه‌کردن یکی از آن‌ها شد. هنوز کارش تمام نشده بود که احساس کرد نسیمی به پهلوهایش می‌خورد و انگار دیگر روی زمین ثابت نیست. تا آمد نگاهش را به اطراف بچرخاند، زن امانش نداد و شَتَرَق!
دختر فریاد زد: «مامان! کشتیش!»
مادر یا تحکّم گفت: «دو دقیقه دیگه همه‌شون قشون می‌کشن بالا. باید جای نباتا رو هم عوض کنم.»
و بعد تکّۀ نبات را با مورچه‌ای که روی آن له شده بود، از پنجره بیرون انداخت.
لحظه‌ای بعد مورچه‌های سرباز، نبات و مورچه بر دوش به مقصدی نامعلوم در حال رژه بودند.
قاشق نفسش را دوباره حبس کرد و شیرجه زد توی فنجان چای. این‌بار با تکّه‌ای نبات بیرون آمد. نفسی تازه کرد و با لبخندی مرموز رو به محبوبۀ مورچۀ سیاه گفت: «ببین چی پیدا کردم! از این به بعد هر موقع هوس نبات کردی، به خودم بگو!» بعد همانطور که تکّه نبات را توی دامن مورچه می‌گذاشت، اشک‌هایش را پاک کرد و گفت: «تقصیر خودش بود! سرش زیادی باد داشت. فراموشش می‌کنی. مطمئنم.»
مورچه نبات را با بغض در دهان گذاشت و در آغوش گرم قاشق اشک ریخت تا شاید آرام بگیرد.
نظرش عوض شده بود. قابلمه را برداشت و پر از آب کرد. دخترکش شیفتهٔ ماکارونی بود. زن با خودش فکر کرد: «اولویت یک مادر، فرزندش است.» و به کارش ادامه داد.
مرد که به خانه آمد، با هیجان داد زد: «سلام مامان! ناهار چی داریم»؟
+
+
+
همسایه‌نوشت: یه همسایهٔ مسنی هم داریم که هنوزم که هنوزه وقتی می‌خواد زنش رو صدا بزنه از رو حیاط داد می‌زنه: مامااان! بیا کارت دارم. :)
یعنی تو کشورای دیگه هم پدرا به زناشون می‌گن مامان؟!
دست‌های چروکیدۀ زنش را توی دستانش گرفت. نوازششان کرد و گفت: این دست‌ها جوانی‌شان را به پای من ریخته‌اند و آن‌ها را بوسید.
زن دست‌های چروکیدۀ مرد را در دست گرفت و پرسید: دست‌های تو جوانی‌شان را به پای چه کسی ریخته‌اند؟
مرد سکوت کرد...
ماشه را که کشید تیرش به خطا رفت.
زن عصبانی گفت: اَه! چرا حواست را جمع نمی‌کنی لوک؟
لوک گفت: کار سختی‌ست عزیزم! از من برنمی‌آید.
زن هفت‌تیر را از دست مرد بیرون کشید، ماشه را کشید و بنگ....
بیا! برای خدا یک‌بار هم که شده مرا ناامید نکن!
لوک همانطور که دهانش از تعجّب بازمانده بود، و چشمهایش از حدقه بیرون زده بود، دست خون‌آلودش را از سمت چپ سینه‌اش برداشت، رو به چشمانش گرفت و به زمین افتاد.
دخترک با کفش‌های تابه‌تایش ذوق‌زده تا ته کوچه دوید. هنوز به آخر نرسیده بود که با صورت روی زمین افتاد. تمام کوچه را فریاد و گریه پر کرده بود. دخترک خودش را تکاند. به کفش‌هایش که خاک‌آلود شده بودند دستی کشید. آن‌ها را بوسید و گفت: گریه نکنید! قول می‌دهم این‌بار درست بپوشمتان.
کفش‌ها کمی آرام گرفتند. اشک‌هایشان را پاک کردند و توی پاهایی که حالا درست جاگرفته بودند، لی‌لی‌کنان کوچه را طی کردند.
بالأخره از خر شیطان پایینش آوردند. حالا مجبور بود تنهایی تا ته ماجرا پیاده پیش برود.
همان‌هایی که او را از خر شیطان پایین آورده بودند، حالا خودشان سوار خر بودند و به ریش نداشته‌اش! می‌خندیدند.
لب، خودش را چسباند روی لبۀ لیوان و تمام شیرۀ جانش را هورت کشید. لیوان دوباره تهی شد و از هیچ پر.
لبخندزنان گفت: آخیشش سبک شدم! همۀ وجودم وقف تو.
لب، گلگون‌تر از همیشه خندید و منحنی‌اش لیوان را سر شوق آورد.
هر چه پیرتر می‌شوی سه تغییر در زندگیت رخ می‌دهد: اول این‌که حافظه‌ات را از دست می‌دهی ... دومی و سومی را هم به یاد نمی‌آورم!