چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

آقای ارنشاو پس از بازگشت از سفر، کودکی ژولیده و سیه‌چرده را به‌همراه می‌آورد تا سرپرستی‌اش را برعهده بگیرد. کاترین، دختر خانواده به‌مرور ارتباط دوستانه‌ای با پسر(هیت‌کلیف) برقرار می‌کند؛ درحالیکه برادرش، هیندلی از این پسر متنفر است و از هر فرصتی برای دست‌انداختن و آزار هیت‌کلیف استفاده می‌کند. با مرگ پدر خانواده، هیندلی که حالا از علاقهٔ هیت‌کلیف و خواهرش مطلع شده، پسر را بیشتر می‌آزارد. کاترین و هیت‌کلیف بزرگ می‌شوند و عشق بینشان هم بزرگ‌تر، اما با بازشدن پای ادگار لینتون و خواهرش، کاترین دچار تردید و بحران می‌شود. از طرفی به هیت‌کلیف عشق می‌ورزد و از طرفی نیز آرزومند وصلت با جوانی متشخص و ثروتمند همچون ادگار است. هیت‌کلیف سرخورده با کوهی از خشم نسبت به خانوادهٔ ارنشاو و لینتون، دهکده را ترک می‌کند‌. با رفتن هیت‌کلیف، کاترین افسرده می‌شود. او با ادگار ازدواج می‌کند و کم‌کم به نبود عشق کودکی و جوانی‌اش عادت می‌کند، ولی ناگهان سر و کلهٔ محبوبش پیدا می‌شود. هیت‌کلیف جوان حالا برازنده، ثروتمند و متشخص بازگشته است. کاترین سعی می‌کند از هیت‌کلیف دور شود تا بیش از این رنج نکشد، ولی هیت‌کلیف هر حربه‌ای برای نزدیک‌شدن به کانرین به‌کار می‌برد، حتی برای ورود به خانهٔ لینتون‌ها با ایزابلا، خواهر ادگار که کاملا یک‌طرفه به هیت‌کلیف علاقه‌مند شده، ازدواج می‌کند. کاترین با زنده‌شدن خاطراتش در بستر بیماری و مرگ می‌افتد. هیت‌کلیف قبل از مرگ کاترین، خودش را بر بالین او می‌رساند و آخرین بار او را درآغوش می‌گیرد. کاترین به آرامش می‌رسد و محبوبش را ترک می‌کند، ولی هیت‌کلیف که هیندلی و ادگار را مانع و دشمنان اصلی خودش می‌داند با به‌دست آوردن تمام دارایی آنها، انتقام سختی می‌گیرد. هیت‌کلیف خشن، سالها با روح کاترین زندگی می‌کند تا اینکه یک روز به آرزوی دیرینه‌اش دست می‌یابد و برای همیشه به معشوقش می‌پیوندد.

+
داستان فرزندان کاترین، هیندلی و ایزابلا نیز در راستای حوادث پیش می‌رود و هیت‌کلیف انتقام خود را با آزاردادن آنها تا زمان مرگ و رسیدن به کاترین، می‌گیرد.
+
با تک‌تک شخصیت‌های اصلی می‌شود همذات‌پنداری کرد، گویی که با هر چرخش روزگار ممکن است آدمی جای یکی از آنها قرار بگیرد و واکنش‌هایی مشابه و با اغماض در درجاتی کمتر! نشان دهد.

چند تکه از کتاب:

«او‌ هیچ‌وقت نخواهد فهمید که چقدر دوستش دارم نلی، علاقهٔ من به او به‌خاطر قیافه‌اش نیست، به‌خاطر این است که از خودم به من نزدیک‌تر است.».

«هروقت به کف این اتاق نگاه می‌کنم،چهره‌اش روی سنگ‌ها نقش بسته! هر ابری، هر درختی، هر چیزی‌ که در طول شب‌و‌روز می‌بینم مرا یاد او می‌اندازد. هرجا که می‌روم خیالش محاصره‌ام می‌کند! عادی‌ترین چهره‌ها، چه زن و چه مرد، حتی قیافهٔ خودم مرا یاد او می‌اندازد.»

«اما هر دوی آن‌ها یک هدف داشتند؛ یکی می‌خواست دوست بدارد و احترام بگذارد، دیگری می‌خواست دوست داشته شود و به او احترام بگذارند و به‌این‌ترتیب با هم کنار می‌آمدند تا به هدفشان برسند.»

نمایشنامه‌ی طنز دو پرده‌ای «مَشَنگ‌ها» به قلم طنزنویس آمریکایی «نیل سایمون» و ترجمه‌ی «مجید مصطفوی»، درباره‌ی معلم جوانی به نام «لئون» است که مأموریت یافته تدریسش را در یک روستای دورافتاده به نام «کول‌یِنچیکُف» انجام دهد. او کم‌کم در می‌یابد، برخلاف تصورش اهالی روستا مردمانی کودن و مشنگ هستند و هیچکدام تعلیم‌پذیر نیستند. در این روستا هیچ‌چیز سر جایش نیست و گویا با افرادی کاملاً بدوی سر و کار دارد. لئون به مرور متوجه می‌شود دلیل این مشنگی‌ها به دویست سال قبل برمی‌گردد، وقتی‌که عشقی آتشین میان پسر کشاورز خاندان «یوسه‌کِویچ» و دختر خانواده‌ی «زوبریتسکی» بوجود می‌آید و پدر دختر بدلیل بی‌سوادی جوان، مانع سرگرفتن وصلت می‌شود. او دخترش را به عقد یک دانشجوی جوان در می‌آورد و همین باعث پریشان‌حالی جوان کشاورز و خودکشی او می‌شود. پدر کازیمیر جوان، همه‌ی اهالی روستا را نفرین می‌کند تا برای همیشه در نادانی و دیوانگی به سر ببرند.

 حال لئون قرار است به سوفیا از بازماندگان خانواده‌ی زوبریستکی درس بدهد. دختری زیبارو که گرگوری یوسه‌کویچ از نوادگان خاندان یوسه‌کویچ خواستار اوست. همه می‌دانند اگر سوفیا به گرگوری پاسخ مثبت بدهد طلسم نادانی از بین می‌رود و دوباره همه هوشیار می‌شوند. ولی سوفیا به خواستگاری هر روزه‌ی گرگوری پاسخ منفی می‌دهد. لئون که دلباخته‌ی سوفیا شده تلاش می‌کند تا آگاهی را به اهالی روستا برگرداند و با به چنگ آوردن سوفیا با او ازدواج کند. او فقط 25!(24) ساعت مهلت دارد و در نهایت نیز موفق می‌شود.

+++

نمایشنامه‌ای سراسر طنز و وارونگی که همین وارونگی‌ها مخاطب را به نشاط وا می‌دارد. شروع طوفانی نویسنده، بیانگر قوت و قدرت قلم اوست. 

+++

یک تکه از نمایشنامه

سوفیا: تا حالا تونسته‌ی دلواپس کسی باشی که هیچ‌وقت اونی نمی‌شه که من می‌تونستم باشم؟

لئون: ... منظورتو فهمیدم. گرفتم چی می‌خوای بگی. بله. بله، تونسته‌م. تونسته‌م. می‌تونم. خواهم تونست. می‌شه. می‌خوام.

نظرنوشت: به شخصه شیفته‌ی دیالوگ‌های پرده‌ی اول شدم و به نظرم خیلی زیباتر و قوی‌تر از پرده‌دوم و اون مثلث عشقی بوجود آمده، بودند.

برره‌نوشت: یک جایی خوندم، پایه‌ی سریال شب‌های برره، برگرفته از این نمایشنامه بوده.

- گاهی انگشتم را که خون آمده می‌مکم و سعی می‌کنم طعم شورش را به رنگ سرخ ربط دهم. خون شور است. گل سرخ شور است. گوجه‌فرنگی ته‌مزه‌ای از ترشی و شوری دارد. زرشک ترش و شور است. پس شاید بشود گفت شوری سرخ است. همیشه استثنائاتی هم هست.

- در این جهان میان سردی، گرمی و بدن انسان رابطه‌ای هست. همانقدر که گرما خون را به جوش می‌آورد و منشأ همه‌ی اضطراب‌هاست. سرما بدن را آرام می‌کند و فرصت فکر کردن به چیزهای عمیق می‌دهد.

- من می‌توانم از کوچک شدن خانه، بزرگ شدنم را اندازه بگیرم و خودم را فتح کنم.

- تنهایی چیز پری است و همزمان خالی.

- حس سطح بدن یعنی همان لامسه مهمترین جداکننده‌ی جهان خواب و بیداری است.

- مادر کتابی‌است با صفحات سوخته. به همین خاطر خیلی کم از گذشته حرف می‌زند. من فقط می‌توانم با کنار هم چیدن تکّه‌های پراکنده‌ای از خاطراتش تصویر مخدوشی از گذشته‌اش بسازم.

- مادر می‌گوید ترس با آدم کاری می‌کند که یا فراموشکار شود یا نتواند چیزی را از یاد ببرد.
                                                                                                                ادامه=»

خلاصه

دختری که در سن پنج سالگی بر اثر ورود گیاه سمی عاقرقرحا بینایی‌اش را از دست داده، به همراه مادرش از شهر خوی به تهران می‌آید و در خیابان دروازه دولت ساکن می‌شوند. جایی که دیگر نه آشنایی است و نه قرار است آشنایی صورت بگیرد. پدر خانواده به دلیل علاقه به زنی بنام مه‌لقا همسر و فرزندش را رها کرده و به آلمان می‌رود. همسری که روزی به خاطر او و اعتقادات سیاسی مشترکشان خود را منفور خانواده ساخته و از کاشان راهی خوی شده بود. حالا مادر و دختر تک و تنها در زیرزمین خانه مشغول ساخت و تهیه‌ی داروهای گیاهی هستند. همه‌ی زندگی‌ دختر، در این خانه و زیرزمینی محصور است که مسیر بینایی‌اش را با بو و لمس به او برگردانده‌اند. او بعد از مادر که تمام هستی‌اش است، در دنیای خیالی خود، دوستانی دست و پا کرده است؛ سردار حسین و شیخ ابوعلی سینا و البته پدری که هر روز آرزوی دیدارش را دارد و منتظر است بیاید و او را به همراه خود به آلمان ببرد.

زندگی‌ دختر روال خود را طی می‌کند. او با شرایط خود موافق و مرافق است تا اینکه با مرگ پدریزرگ و خروج از خانه دنیای او از هم می‌گسلد. گویا زندانی بودن را تازه می‌فهمد و حتّی در مراسم خاکسپاری و ملاقات پسرخاله‌اش عشق را کمی مزمزه می‌کند. عشقی که همیشه با بوی گیاه کتان برای او زنده می‌شود. دختر چندین بار برای خروج از خانه بنای ناسازگاری می‌نهد و گاه به خودش و مادرش نیز ضربه می‌زند. کم‌کم فضای امن و سکوت خانه به سوی اضطراب و تشنج می‌رود. مادر به بیماری سل دچار می‌شود، دیگر برای دخترش هر شب و هر روز کتاب نمی‌خواند. سکوت بخش زیادی از زندگیشان را اشغال می‌کند و بالاخره جایی از این زندگی، مادر به دخترش اجازه‌ی خروج می‌دهد. دختری که بین رفتن و نرفتن معلّق است و تنها چمدانش را گوشه‌ای گذاشته و منتظر پدر است. مادر روزبه‌روز نحفیف‌تر و رنجورتر می‌شود و یک روز دیگر به جای بوی زندگی، بوی مرگ فضای خانه را در برمی‌گیرد. دختر که درون توهمات و خیالات خود با ابوعلی‌سینا رابطه‌ی تنگاتنگی دارد، نمی‌خواهد مادر را به خاک بسپارد و برای همین تلاش می‌کند جسم او را مومیایی کند و برای همیشه و لااقل تا آمدن پدر او را بعنوان حاشیه‌ی امن نگه دارد.

+

تحلیل

- در ابتدای رمان، ریزش اطلاعات و آموزه‌های طب سنتی کمی خواننده را گیج و متحیّر می‌کند.

- شخصیت اصلی داستان، نگاه فلسفی به پیرامون جهان دارد و در لابلای آنها ایدئولوژی خودش را نمایان می‌کند.

- سیر داستان، غیرخطی و مبتنی بر جریان سیّال ذهن است.

- جملاتی لابلای حرفهای شخصیت می‌آید که خواننده را دچار تعلیق میکند و شرح و تفسیر و دلیل آنها را چندین صفحه بعد ارائه می‌کند.

- در این کتاب، شاهد تفسیر و تعبیر دنیا از چشم یک نابینا به بهترین شکل هستیم.

- نویسنده بارها و بارها به آثار ادبی کلاسیک و مهم جهان گریز می‌زند و آنها را چاشنی توصیفات زندگی شخصیت‌ها می‌کند.

- مادر شخصیتی همیشه مضطرب دارد که در عین باهوش بودن خلأ بزرگی در زندگی‌اش به دلیل طرد شدن از سوی خانواده و رها شدن از سمت همسر و خیانت او و همین‌طور رسیدگی به دختر نابینایی که به نوعی خودش را در نابینا شدنش مقصر می‌داند، دیده می‌شود. مصداق این اضطراب و ترس، جویدن گاه و بیگاه ناخن‌ها و سکوت و فرار از توضیح زندگی گذشته و آینده است. مادری که سعی دارد فرزندش را درون خانه محصور کند و به او تلقین کند جهان بیرون چیزی جز سیاهی و درد نیست.

- دختر شخصیتی دوگانه دارد. بین امید و ناامیدی، بین رفتن و نرفتن، بین دوست‌داشتن و نداشتن، بین خیال و واقعیت، بین خودآزادی و دگرآزاری معلّق است و این همان برزخی است که بارها به آن اشاره کرده است. به گونه‌ای می‌توان بیماری روانی او را مشاهده کرد. کسی که تکّه‌ای از وجودش را در باغ‌های خوی و درختان گیلاس جا گذاشته است. دختری جسور، یاغی و آزادی‌خواه که مدام خواننده را با پرسشی فلسفی روبرو می‌کند و بی‌آنکه منتطر جواب باشد، افکار خود را تزریق می‌کند.

- شاید بوعلی همان خیال دوست‌داشتنی خود شخصیت و آرزوهای دست‌نیافته‌اش باشد.

- کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی در بیست و سه پرده نوشته شده که سوای داستانی بودن آن، خواننده با ساخت و خواص داروهای گیاهی و بخشی از آموزه‌های کتاب قانون ابوعلی‌سینا نیز آشنا می‌شود.

ابراهیم ادهم بر لب دجله نشسته بود و خرقه‌ی ژنده خود را می‌دوخت. سوزنش به دریا افتاد"کسی ازو پرسید ملکی چنان از دست بدادی چه یافتی؟" اشارت کرد به دریا که سوزنم باز دهید. هزار ماهی از دریا برآمدی هر یکی سوزنی زرین به دهان گرفته.

+

+چه اسطوره و افسانه‌ی کهنی در آن نهفته است؟ یونس و ماهی

+

مسئله‌ی مهم داستان بالا همان ماهی و چیزی از دهان بیرون آمدن است.

+

ضمیمه‌نوشت: ابراهیم ادهم شاهزاده‌ی بلخ و در برخی روایات پادشاه بلخ بود که به دلیل گرایش به عرفان، پادشاهی را رها کرد. حکایت بالا نمایانگر مقام عرفانی ابراهیم ادهم و درجه‌ی والای اوست. آنچه از دست داد و آنچه به دست آورد...

نزدیک کوچه‌باریک منتهی به خانه‌ی عمو آقاحسین که رسیدیم، از روی دوچرخه‌ی آقا پایین پریدم و گذاشتم آقا بی‌آنکه بایستد، مسیرش را تا خانه‌ی ننه‌آقا تنهایی ادامه دهد. کوچه‌ی عمو آقاحسین یک سربالایی داشت که بعد از چند قدم به کوچه‌ای پهن‌تر متصل می‌شد و باید با کمی انرژی بیشتر بالا می‌رفتی. به تهش که می‌رسیدی، نزدیک باغچه‌ای که چند درخت توت در آن کاشته‌شده بود، زن‌های مسن آماده‌ی بازجویی‌ات بودند تا ببینند کمی دورتر از مقرّ آنها! اوضاع از چه قرار است و حال قوم و خویشها چطور است و وقتی خیالشان از بابت گرفتن اطلاعات راحت می‌شد، رهایت می‌کردند بروی به امان خدا.  با چند بار چپ و راست پیچیدن رسیدم به کوچه‌ی بن‌بست سرتاسر خاکی که با دو سه خانه و یک باغچه‌ی کوچک روبروی خانه‌ی عمو سر و تهش هم می‌آمد. پنجره‌ی نیمه‌باز آشپزخانه خبر از حضور صاحبانش می‌داد. به عادت، سرم را از لای میله‌ها به داخل بردم تا از بودن یا نبودن زنعمو توی آشپرخانه باخبر شوم. عمو توی آشپزخانه بود و کمی دورترک، سیداحمد دم در آشپزخانه ایستاده بود. مرا که دید دوید سمت در خانه تا آن را باز کند. هنوز سلام نکرده، پله‌ها را دو تا یکی برگشت توی خانه. از برق چشمانش معلوم بود که دوباره از آن خبرهای داغ دارد. دمپایی‌های نارنجی‌ام را گوشه‌ی راهرو، پشت در هال جفت کردم و وارد شدم. عمو با چند پوست هندوانه که توی هم چفت شده بود و داخلشان پر از ته‌مانده‌های غذای دیشب و تفاله‌های چای بود از کنارم گذشت و سلامم را با لبخند و تکان سر جواب داد و واگویه‌کنان که عادت همیشگی‌اش بود، به سمت لانه‌ی مرغ و خروس‌ها رفت. نگاهم به دنبال عمو بود که یکهو سیداحمد با تحفه‌ی جدیدش از توی اتاق بیرون زد. یک دسته بدمینتون چوبی که آن‌ روزها خیلی‌ها آرزوی داشتنش را داشتند. حسابی ذوق کرده بودم. از آن دست شاگرد درسخوان‌های مدرسه بود که هر ثلث و هر مسابقه‌ای دستش پر بود. عمو رضا هم اعتقاد عجیبی به او داشت. سید احمد روبروی در آشپزخانه، وسط هال ایستاد و هیجان‌زده شروع به تعریف از جایزه‌ی جدیدش و مزایای بی‌شمار آن کرد و من مثل شاگردی که مربی‌اش در حال تعلیمش باشد سراپا گوش شده بودم. کم‌کم آنقدر رفت توی خیالاتش که یک توپ خیالی را برداشت و انداخت توی هوا و بعد همین‌طور که داشت به قول خودش طریقه‌ی آبشار زدن را یاد می‌داد، دسته را برد پشت سرش و بعد هم توی هوا چرخاند و چرخاند و چرخاند و خلاصه اتفاقی که نباید می‌افتاد افتاد! در چشم به‌ هم زدنی، بارانی از مربع‌های شیشه‌ای روی سرمان مثل نقل و نبات بارید. لامپ سقف به صدها تکه‌ی ریز و درشت تبدیل شده بود و تمام مساحت هال را پوشانده بود و لابلای گلهای قالی داشت به بخت بلندمان! چشمک می‌زد. دهان هردویمان همانطور که سقف و ته مانده‌ی لامپ را می‌دیدیم به سمت هم وامانده بود و حتی فرصت نمی‌کردیم آب دهانمان را قورت دهیم. جای هیچ تعللی نبود. عمو اگر می‌دید حسابی بد می‌شد. به سرعت خودم را توی حیاط رساندم تا عمو را رصد کنم. عمو هنوز آنطرف خانه مشغول آب و دانه دادن به مرغ و خروسها بود. نفس راحتی کشیدم. جاروی حصیری دسته‌دار زنعمو را از گوشه‌ی حیاطی که با دو باغچه‌ی مربعی شکل مملو از درختان انار و انگور جدا شده بود، برداشتم و دویدم توی هال. سید احمد صندلی را گذاشته بود زیرپایش و داشت باقی‌مانده‌ی لامپ شکسته را از سیم جدا می‌کرد. جارو به دست مشغول جارو کردن خرده‌شیشه‌های روی فرش شدم. آنقدر شوکه شده بودیم که حتی نمی‌توانستیم یک کلام حرف بزنیم. صدای زمزمه‌های عمو که داشت آواز می‌خواند و حیاط را به قصد هال طی می‌کرد بیشتر دستپاچه‌مان کرد. سید احمد فقط توانست تکه‌ی مانده‌ی لامپ را جدا کند و صندلی را ببرد سر جایش بگذارد و من هم تنها ‌توانستم  مابقی خرده شیشه‌ها را با جارو ببرم گوشه‌های دیوار و زیر فرش پنهان کنم تا حداقل عمو بویی از ماجرا نبرد. عمو که وسط هال رسید تازه جارو را انداخته بودم دم راهروی در خروجی و همانطور که صدای تالاپ‌تولوپ قلبم را می‌شنیدم و حتم داشتم سیداحمد نزدیک سکته‌زدن است هر دو رفتن عمو به سمت آشپزخانه را دنبال می‌کردیم و توی دلمان خداخدا می‌کردیم سرش را بالا نکند تا شاید سید احمد بتواند در فرصتی مناسب، لامپ جدیدی توی هال نصب کند. با اوضاعی که پیش آمده بوده، دیگر ماندنم جایز نبود. قبل از اینکه فرصت خداحافظی با عمو پیدا شود، دمپایی نارنجی‌رنگ جلو بسته‌ی پلاستیکی‌ام را  پوشیدم و یکراست دویدم سمت خانه‌ی ننه‌آقا.

هنوز که هنوز است فرصت نکرده‌ام از پسرعمو ماجراهای بعد از آن اتفاق را بپرسم. اینکه سر مابقی خرده شیشه‌ها چه آمد؟ آیا تمام خرده‌شیشه‌ها روی فرش جمع شده بود؟ توانست لامپ نو را توی هال نصب کند؟ کسی فهمید؟ نفهمید؟ کتک خورد؟ نخورد؟ خلاصه ماجرا ختم به خیر شد یا ختم به شر؟!:))

خوب تا اونجا پیش رفتیم که شمس‌الدین محمد دم در خونه‌ی صاحب‌عیار رفته‌بود تا ببینه اگر برگشته بره زیر پر و بالش که یهو عمله شحنه‌های امیرمبارز خفتش می‌کنن و میبرندش زندان. گلندام فقط موفق میشه فرار کنه. حالا همه‌ی رفقای شمس‌‍الدین از عبید زاکانی و اسحق و بی‌بی‌خاور و گلندام گرفته تا معشوقه‌اش جهان‌خاتون، توی هول و ولای تلف شدن شمس‌الدین افتادن و دنبال راه چاره می‌گردند. از اونجا که دایی اسحق، توی دربار منصب داره، اسحق(پسر عبید) تلاش می‌کنه تا از طریق دایی عطا از اوضاع شمس‌الدین مطلع بشه که خوشبختانه قرائن و شواهد دال بر اینه که خیلی بهش بد نمی‌گذره. چند روز بعد بربط‌زن کلوفخرالدین که روز مهمونی فخرالدین در جمع شعرا بود و شیفته‌ی بلامنازع حافظ، به دلیل داشتن ادوات لهو و لعب بازداشت میشه. توی بازداشتگاه با حافظ ملاقات داره و گل و از گلش میشکفه. بعدی که به جرم حمل بربط، شلاق می‌خوره، حکم آزادیش صادر میشه. موقع خروج، التماس پشت التماس که ای لسان‌الغیب اگر کاری چیزی داری بگو من انجام بدم. خلاصه شمس‌الدین یه نصف پولش زیرمیزی میده به نگهبان زندان و دوات و قلمی می‌گیره یک غزل عاشقانه نثار جهان‌خاتون می‌کنه و میده دست سلیمان بربط‌زن تا برسونه دست معشوقه‌جان. غافل از اینکه موقع خروج و وارسی جارسی سلیمان، شکشون میبره و تا میان کاغذ رو از سلیمان بگیرن، سلیمان بخت‌برگشته نصفش رو قورت داده و فقط میتونن چند تکه کوچیک از کاغذ رو از دهنش بیرون بکشند. اینجاست که با چندتا کلمه‌ی« کمر و تیغ و کوی فلان» و عبارت« اسیر خویش گرفتی بکش چنانکه تو دانی» کلوناصر شروع می‌کنه به بدنام کردن شمس‌الدین و اینطور وانمود می‌کنه  که شمس‌الدین توی کاغذ نقشه‌ی قتل امیرمبارز رو می‌کشیده و بعد هم برای خودشیرینی میره سراغ جهان‌خاتون. جهان‌خاتون که قبل حضور کلوناصر توسط بربط‌زن از ماجرای نامه مطلع شده‌، از شمس‌الدین حمایت می‌کنه و همین باعث میشه تا کلو بگه یا من یا هیچکس!

با خراب‌تر شدن اوضاع و بهانه‌ی جدید کلوناصر، جهان‌خاتون به خاطر عشقش تصمیم به قبول خواستگاری کلوناصر زشتروی پیر می‌گیره و شرط می‌گذاره حافظ بی‌هیچ مدرک و بهانه‌ای آزاد بشه. خوب کلو با روی گشاده قبول می‌کنه و حافظ آزاد میشه، اما عبید و گلندام قرار را بر این می‌گذارند تا حافظ به هیچ عنوان دلیل اصلی آزادیش رو نفهمه و اینطور وانمود کنند که تلاش‌های عبید و رفقای صمیمی حافظ باعث آزادیش شده. از طرفی دلیل ازدواج جهان‌خاتون با کلوناصر رو تهدید کلوناصر و در خطر بودن جان خود بانو به خاطر نسبتش با شاه فراری عنوان کنند.

هرچند همه توی دلشون جهان‌خاتون رو تحسین می‌کنند، اما از طرف دیگه هم از اتفاق در حال وقوع به شدت ناراحتند. خبر ازدواج جهان‌خاتون و کلوناصر که به گوش کنیز عبید میرسه، بعد تازه‌ای از ماجرا خودش رو نشون می‌ده. بنفشه، کنیز عبید که از بچگی با جهان‌خاتون و خواهرش عزت‌خاتون مشکل داشته و جهان‌خاتون رو جادوگر می‌دونه، معتقده کلوناصر خودش رو بدبخت کرده چون این دختر سابقه‌‌اش خرابه و حتی شوهر قبلیش رو هم می‌خواسته توی حجله با کارد اوف کنه و اخته‌اش کنه و شوهرش تا مدتها ازترسش دور و برش نمی‌رفته. بنفشه معتقد بود که جهان‌خاتون حتماً برای کلوناصر هم یک کاردی آماده کرده. خوب اینجا عبید و شرکا! شستشون خبردار میشه که حکماً جهان‌خاتون یک نقشه‌ای برای آزادی خودش تو سر داره و تلاش می‌کنند به نوعی غیر مستقیم با واسطه‌ها و خبرچینها ماجرا رو به گوش کلو برسونند و صد البته غانم شیرازی توی تله‌ی اونها میوفته و نقشه می‌گیره و غانم مسبب رسوندن پیام میشه بدون اینکه خودش بفهمه اینها همه برنامه‌ریزی شده است. خلاصه کلوناصر از ترس معیوب شدن، از ازدواج با جهان‌خاتون منصرف میشه، هرچند کلوفخرالدین قوم و به نوعی بزرگ جهان‌خاتون بی‌خبر از دلیل این انصراف، حسابی منافع خودش رو در خطر می‌بینه و عمیقاً به خاطر سر نگرفتن این وصلت ناراحته.

همچنان ادامه دارد:)

 نکات کلیدی فصل یک

- داستان: نقل وقایع به ترتیب توالی زمان

- پی‌رنگ: علت و چرایی داستان

- ساختار: شیوه‌ی ارائه‌ی پی‌رنگ در هر هنر روایی

-فرم سه بخش دارد:

1. انتخاب قسمت‌هایی از پی‌رنگ که می‌خواهیم.

2. حذف قسمت‌هایی از پی‌رنگ که نمی‌خواهیم.

3. انتخاب اجزاء ساختار.

-مضمون: یک کلمه نیست؛ بلکه دو جمله است.

- هر مضمون دو بخش اصلی دارد:

1. ارزش: جهان اینگونه است.

2. علت: به این علت جهان این‌گونه است.

- پی‌رنگ چرایی تک‌تک اعمال قهرمان را توضیح می‌دهد، مضمون علت غایی حرکت قهرمان در کل داستان.

- مضمون خواسته یا ناخواسته در هر روایتی وجود دارد، زیرا نظرگاهی است که نویسنده از آن به جهان نگاه می‌کند.

- نوشتن رمان، ساختن فیلم یا اجرای نمایش برای ثابت کردن یک محتوا یا مصمون نیست، برای امتحان کردن آن است.

- تغییر محتوای یک اثر  روایی حتماً به تغییر فرم آن می‌انحامد، اما تغییر فرم به اثرگذاری آن کمک می‌کند.

-ماندگاری هر اثر هنری تحت تأثیر رابطه‌ی ساختاری میان مضمون و فرم اثر است.

(نقل از صفحات 43 و 44 کتاب «حرکت در مه» نوشته‌ی محمد حسن شهسواری)

«همنوایی شبانه‌ی ارکستر چوبها»، روایت یک نویسنده‌ی ایرانی به نام «یدالله» است که کشورش را به قصد اقامت در فرانسه ترک کرده است و حالا در هتلی که عدّه‌ی دیگری از هموطنان مهاجر ایرانی‌اش ساکنند، همسایه می‌شود. او میان زندگی واقعی خود و شخصیت‌های خیالی داستانش در رفت و آمد است و خواسته و ناخواسته درگیر آنها و زندگی با آنها است. به گونه‌ای که خواننده تا نیمه‌ی راه با پیچیدگی‌های عجیبی روبه‌رو می‌شود و نمی‌فهمد به راستی شخصیت اصلی(نویسنده)، وارد دنیای تخیلی داستانش شده یا تمام داستان، در واقع چیزی جز زندگی واقعی خودش نیست؟ تمام زندگی کاراکتر اصلی توسط دو مأمور که در واقع برگرفته از شخصیت‌های «فاوست مورنائو و سرخپوست» فیلم «پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته است، واکاوی می‌شود و به مرور پرده از این حقیقت کنار می‌رود که قهرمان داستان، توسط یکی از اهالی ساختمان به ضرب چاقو، به قتل رسیده و حالا دارد حساب پس می‌دهد و رازهای مکشوفه را می‌گشاید.

بی‌تردید خواننده بارها و بارها دچار سردرگرمی خواهد شد و درست جاییکه فکر می‌کند به کشف حقیقت پی برده، رودست می‌خورد و آنگاه که به گمانش خوانش داستان و حوادث کار بیهوده‌ایست و به نهایت کلافگی رسیده‌ است، به کشف تمام ماجرا دست می‌یابد و لذتی شیرین وجودش را پر می‌کند.

هربار که گرهی باز می‌شود نوری مسیر خطوط مبهم طی شده را برایش روشن می‌سازد.

رمانی است پر از پیچیدگی، ولی حس خوب.

داستانی غیرخطی در سبک رئالیسم جادویی به قلم رضا قاسمی عزیز

دارای فضایی دلچسب که حتی گنگ بودنش هم دوست داشتنی ست.

دنیای آدمهایی که دچار درد و رنج درونی و بیرونی‌اند و تلاش می‌کنند به گونه‌ای از آن بگریزند.

یکشنبه: دوم آذر یکهزار و چهارصد
بالاخره مامان دلش به حال تن نحیف و لرزانم سوخت و تصمیم‌گرفت برای جلوگیری از هرگونه آبگرفتگی و چاه‌گرفتگی احتمالی و به دنبالش سر و صداهای ناجور برای بازکردن مسیر گرفتگی با انواع و اقسام فین! پدر را راضی کند تا برویم فروشگاه و یک دست شال و کلاه و کاپشن بخریم.
همان اولش هم می‌دانستم این زود بخواب گفتن‌های مامان همه‌اش باد هواست! آنهم وقتی یک گلوله‌ی نمک در خانه است که تا وقتی چشمش باز نشده، پشه‌ای حق ندارد از جایش جُم بخورد و جابه‌جا شود، چه برسد به ما!
شش صبح از خواب بیدار شدم. نه اینکه بخواهم! نه! خودبه‌خود بیدار شدم و اصلاً هم تحت اختیار خودم نبود! همه خواب بودند و معلوم بود حالا حالاها قصد بیدار‌شدن ندارند. حالا اگر می‌خواستند همین‍طور به خوابشان ادامه دهند و تمام پادشاهان و سلسله‌هایشان را دنبال کنند، تکلیف من بخت‌برگشته که بعد سالها بالاخره قرعه‌ی خرید به نامم درآمده چه می‌شد؟!
باید کاری می‌کردم و تنها راهش هم این بود که دست به کار شوم و خودم بساط صبحانه را آماده کنم و همه را سرحال و قبراق، سر میز بنشانم. آنوقت با یک تیر دو نشان می‌زنم و حتماً یک جفت کفش کتانی هم نصیبم می‌شود؛ آخر، گوله‌ی نمک از این ترفندها زیاد بلد است و خوب هم جواب می‌دهد!
همانطور میان خیالاتم قدم می‌زدم که آنچه نباید می‌شد شد! وسط دم‌کش کردن چایی، در قوری گل‌قرمزی مامان، کلّه‌پا شد و قوری‌جان بی‌سر شدند! تا بیایم محل جنایت! را پاکسازی کنم، سر و کلّه‌ی دُردانه‌ی بابا پیدا شد. گوله‌ی نمک، با پاچه‌های ورمالیده و گوشه‌ی دهانی که از آب دهان شب تا صبحش، سفیدک زده بود، وارد شد. چشمهای پف‌کرده‌اش را با دست چپش مالاند و گفت:«چی کار کردی؟» خرده‌های در قوری را پشت سرم مخفی کردم و گفتم:«هیچی! برات چایی دم کردم، صبحونه گذاشتم، اعتراضیه؟» آنوقت نوچش را بالا داد که:« نوچ! یه صدایی شنیدم.» و بعد خیز برداشت تا فضولی‌اش را تام و کمال اجرا کند. به هرحال دست خودم نبود، اینجور مواقع کاملاً طبیعی است که حرص انباشته شده‌ام از سُنب و سوراخش بزند بیرون و مجبورم کند کاری کنم که نباید می‌کردم! گوله‌ی نمک داشت به سمتم می‌آمد که بی‌اختیار، پایم را گذاشتم وسط قفسه‌ی سینه‌اش و شوتش کردم تخت در یخچال! البته که خدایم شاهد است هیچ غرض و مرضی نبود و فقط یک ضرب شست کوچک بود و این گوله‌ی نمک خودش را به تمارض زده بود و به جای ده سانتی‌متر، دو متر به عقب پرت شد. بی‌معرفت هیچ از عالم خواهر و برادری کم نگذاشت و شروع به تولید انواع و اقسام آژیر کرد تا بابا و مامان را با آن قیافه‌های مضحکشان به محل حادثه کشاند!
مامان، سریع بچه‌اش را توی بغل گرفت و وارسی‌اش کرد تا جای نیش عقرب احتمالی! را پیدا کند. بابا هم میخ شده بود که:«چی‌شده؟ چی‌شده؟» و بعد یکهو بشقاب آرکوپال مامانی را از روی میز بلند کرد که:« دِ یالّا پدرصلواتی! بگو چی‌شده؟» و همین کافی بود تا اینبار مامان شروع کند به آژیر‌کشیدن و اصلاً علمش هم نمی‌رفت با این کارش بابا را شوکه می‌کند و نیم‌متر به هوا می‌پراند و آنوقت اتفاقی که نباید بیفتد می‌افتد!

«ملکه‌ی زیبای لی‌نین» روایت دختر چهل‌ساله‌ی تنهایی به نام «مورین» است که با مادر پیر و بهانه‌گیرش،«مگ» زندگی می‌کند. مادری که هر روز با اوامر ریز و درشت در خصوص خورد و خوراک، آرامش او را به هم می‌ریزد و او را بیزار کرده است. در یکی از مهمانی‌‌های شبانه مورین با «پاتو دولی» آشنا می‌شود و بارقه ی ‌امیدی را در دل مورین روشن می‌کند؛ هرچند این آشنایی سبب حسادت مادرش می‌شود. مگ، هر بار پیام‌های «پاتو» را که توسط خواهرراده اش،«ریموند» برای دعوت مورین به مهمانی رسانده می شود، مخفی می‌کند و همین باعث کینه‌ی بیشتر مورین نسبت به مادرش می‌شود. مورین به مهمانی می‌رود و شبی را هم با پاتو می‌گذراند. مادرش که به نظر می‌رسد از این ارتباط دل خوشی ندارد، راز بیماری روانی دخترش و بستری بودنش را فاش می‌کند، با این حال مرد جوان همچنان خواستار دختر است و این را بعد از رفتن به لندن و در طی نامه‌ای که برای مورین نوشته، توسط ریموند، به گوش مورین می‌رساند. ریموند باوجود تاکید پاتو مبنی بر رساندن نامه به دست خود مورین، نامه را در غیاب دختر به مادرش می‌سپارد و  مادر نیز نامه را می‌سوزاند. با ورود مورین به خانه و بگو و مگویی که بین او و مادر در می‌گیرد، زن پیر برای دومین بار خودش را لو می‌دهد و دختر به اتفاقی در غیاب خودش پی‌می‌برد. مادر سعی می‌کند موضوع را مخفی نگه دارد که همین عصبانیت دختر را برمی‌انگیزد و باعث می‌شود بیماری روحی او عود کرده و برای به حرف واداشتن مادرش دستانش را با روغن داغ بسوزاند. کاری که مدتها قبل نیز با دست دیگر مادرش انجام داده بود. زن پیر زیر شکنجه ماجرا را اقرار می‌کند و دختر برای رسیدن به مرد آینده‌اش مادرش را در همان حال رها می‌کند و به سمت پاتو می‌رود. با مرگ مادر، مورین خودش را برای شروع زندگی جدید اماده می‌کند ولی حضور ریموند و خبر دادنش از ازدواج پاتو کاخ آرزوهای مورین را خراب می‌کند. مورینی که معتقد است لحظه‌‌ی آخر پاتو را در ایستگاه قطار ملاقات کرده و اتهام بی‌وفایی به وی درست نیست. با این حال صحبت‌ها و نشانه‌های داده شده توسط ریموند نشان می‌دهد که مورین صرفاً درگیر توهمات خودش بوده‌است.

+

نمایشنامه‌ای کوتاه، با نثری روان و طنزی ظریف که خواننده را تا پایان ماجرا همراه می‌سازد. داستان روند پیچیده‌ای ندارد ولی قدرت نویسنده در سیر ماجرا و دیالوگ‌ها غیرقابل انکار است. بهره‌گیری از وقایع روزمره‌ی زندگی همواره برای مخاطب لذت‌بخش بوده است و او را با داستان همراه می‌سازد. بی‌گمان هر انسانی درون ذهن خود یک هیولایی چون مورین دارد که گاه در غل و زنجیر است و گاه آزاد و همین سبب همذات‌پنداری با او می‌شود.

شخصیت‌های داستان ساکن ایرلند هستند. جایی که آنها معتقد به عقب‌ماندگی و استثمار آن توسط انگلیس هستند و برای رسیدن به اهداف و آمال خود مجبورند به کشوری دیگر بروند. آنها در عین تأسف برای موطن خود، خواسته و ناخواسته موجی از حقارت را به خاطر زندگی در چنین جایی تحمل می‌کنند.

مگ: زن پیر نق‌نقوی حسودی که از ترس به خطر افتادن حاشیه‌ی امن زندگی‌اش و تنها ماندن، حاضر نیست، خودش را فدای دخترش و آینده‌اش کند و هر بار مانع‌تراشی می‌کند.

مورین: دختری که هزاران آرزوی برباد رفته دارد و برخلاف خواهرانش در اسارت همخانگی با مادری به سر می‌برد که بخشی از بیماری روحی و روانی‌اش متأثر از رفتارهای اوست. او هر لحظه منتظر معجزه‌ایست تا خودش را از این وضعیت خلاص کند.

+: نه خوبه. همون برگی هست که می‌گفتم. بوش که همونه، طعم تندش هم مو نمی‌زنه. اینو می‌ذاری توی آفتاب. ببر بذار لابه‌لای شیارهای شیروونی اون خونه روبه‌رویی که بقیه میمونا چشمشون نیفته. بعدش که خشک شد پودرش کن. اونقدر با سنگ بکوب روش که عین پودر قند بشه. چند روز که بمالی به سینه‌هات، این بچه پس می‌زنه و دیگه شیر نمی‌خوره.

: اوهوم...

+: چته حالا؟ ده روزه التماس، التماس که این بچه نوک سینه‌هامو زخمی، زیلی کرده، بگو چه کار کنم؟! حالام که راه حل بهت نشون دادم اوقاتت تلخه؟! نترس! این توله‌ی خودمم همین شکلی از شیر جداش کردم، وگرنه تا الانش هم داشت عین خر می‌لومبوند وامونده!

: دردم چیز دیگه‌ست. دستم خالیه. از فردا باید همین‌جور که دنبال یه لقمه زهرماری برای خودم میگردم، یه تکّه هم اضافه برای اون پیدا کنم. خودم یه آشغالی پیدا می‌کنم. نشد هم یه جوری سر می‌کنم.این بچه رو چه کارش کنم؟ این معده‌اش حسّاسه. یه چیزی بخوره تا ده روز جونش داره درمیاد و باس بگردم دنبال طبیب که ببینه چه مرگشه! خرج پشت خرچ! لااقل الان یه کوفتی می‌ذاره تو دهنش، نُطُقش در نمیاد. منم آروم. یه دو روز اگه طاقت میاورد و اینقدر نق نمی‌زد، با پماد نوک سینه‌ام رو چرب می‌کردم بلکه‌م بهتر می‌شد.

+: نه ننه خیالت راحت! این توله‌ای که تو پس انداختی اگه الان جلوش نگیری کل گوشت تنت رو هم خورده. تحفه‌ی نطنز! نگاش کن! هیکل کرده قدّ گاو و هنوز شیر می‌خوره.

( رو به بچه و در حالیکه سعی دارد به او لگد بزند.) دِ بلند شو نرّه‌غول! همسنّای تو دارن توی درخت ور می‌جّن و نارگیل می‌کَنَن. پاشو پدرسگ!

( مادر بچه‌اش را پس می‌کشد و مانع کتک خوردنش می‌شود. بچه شروع به ونگ‌زدن می‌کند. میمون همسایه برگ گیاه را پرت می‌کند سمت مادر و خیز برمی‌دارد که برود.)

+: بگیر و هر غلطی می‌خوای بکن!

: صبرکن! گفتی تضمینی هست؟

+: آره! خیالت تخت!

: برم بهش بگم از طرف تو اومدم؟

+: بهش بگو سیخیمو فرستادتت. بگو بنیه‌ات ضعیفه کار سبک بهت بده. خودت هم حواست باشه چشم‌سفیدی درنیاری! بیشتر سه تا لگن رخت و لباس نشوری که کمرت میشه عین من مادرمرده. اونوقت باس یه جا بشینی و گدایی کنی و زل بزنی به میمونایی که بالای درخت دارن کیف می‌کنن و به ریشت می‌خندن! بی‌همه‌چیزای بی‌پدر! ای درد بی‌درمون بگیرین و مثّ من کاسه چه‌کم چه‌کنم دست بگیرین.  گداگشنه‌ها اندازه کف دست یه تیکه نارگیل خشک‌شده‌ی پیرکی! می‌ندازن اینجا و صد جور منّت می‌ذارن. بذار! بذار این ریقوی تن لَش از آب و گِل دربیاد، همچین بندازم تو جونشون. این که بزرگ بشه، اونا پیر و بی‌خاصیّت و خرفت شدن. اونوقت این بچه انتقام چند ساله‌ام رو می‌گیره. برو! برو تا روز بارش رو نبسته و ظلمت نرسیده. دفعه آخرمم باشه می‌بینم این لندهور داره شیر کوفت می‌کنه!

: دستت درد نکنه. سیخیمو! خیر ببینی!

+: باشه! دارم می‌بینم. اینقدر هم قیافه ننه‌مرده‌ها به خودت نگیر. عین سر زا مرده‌ها! یخرده به ریخت و قیافه‌ات برس. لامصب تو فقط یه بچه پس انداختی!

دل‌نگران‌نوشت: دل نگران برخی دوستان مجازی‌ام که مدتی‌ست نیستند!

و علیک!
ببین عزیز من! این که نمی‌شود حرفی بزنی و پایش نایستی! از قدیم هم گفته‌اند:« مرده و قولش!» حالا زن و مردش مهم نیست! ما که قرار نیست در یک مَثَل با هم مناقشه کنیم! خوب می‌دانی که حرفم چیز دیگریست.
کاش« یک سوزن به خودت می‌زدی و یک جوال‌دوز به مردم!» خوبیّت ندارد اینقدر«کور خود و بینای مردم» باشی!
مگر نه اینکه چپ و راست می‌روی و حنجره‌ات را پاره می‌کنی که آدم باید چشم و گوشش را خوب بازکند و ببیند چه انتخاب می‌کند و بعد هم که انتخاب کرد باید پایش بایستد و بد و خوبش را بپذیرد؟ هان! حالا چه شد؟ به ما که رسید آسمان تپید؟ تویی که از همه‌ی آدمهای دو رو و قمپز درکن! حالت به‌هم می‌خورد و چندشت می‌شد، چطور خودت را نمی‌بینی؟
روز اول که آمدی و مرا دیدی، کور بودی؟ خوب سرتاپایم را برانداز می‌کردی! عیبی داشتم همانجا قیدم را می‌زدی نه اینکه بعد چند ماه زبانت دراز شود و بگویی مرا نمی‌خواهی! که دلت را زده‌ام! که قیافه‌ام جذاب نیست! که دلت پیش کس دیگری‌است! که چشمت یکی دیگر را گرفته! که با من حال نمی‌کنی! که می‌خواهی با یکی دیگر بروی پی خوشی و الواطی! به این زودی! آخر تو چطور آدمیزادی هستی که به دو، سه ماه نکشیده رأیت را عوض کردی! آخر من بخت برگشته چه هیزم تری به توی بی‌معرفت فروخته‌ام که حالا باید جورش را بکشم؟
تقصیری نداری! خوشی زیر دلت را زده! شما آدمهای مایه‌دار ذاتتان همین است. سریع می‌روید سراغ یکی دیگر. حیف من به این زیبایی که افتادم دست تو! آن دختر ساده‌ای که آن روز چشمش مرا گرفته بود هزاربار به توی بی‌معرفت نظرباز شرف داشت. ای لعنت بر من که توی دلم خداخدا کردم دست از سرم بردارد و برود. امثال من را باید دست او بسپارند تا قدرمان دانسته شود. همین دختر یک‌لاقبای آسمان‌جل ساده‌ اگر کمی جناب مغازه‌دار با او بهتر تا کرده بود حالا مرا گذاشته بود سر دست و حلوا‌حلوایم می‌کرد. آنوقت توی مغرور تازه به دوران رسیده، از نداری باید می‌رفتی چند پاساژ دیگر هم متر می‌کردی و برای پیدا کردن یکی مثل من له‌له می‌زدی. خدایا‌ً! غلط‌کردن را برای همین مواقع آفریده‌ای دیگر! غلط کردم. چشمم کور، دنده‌ام نرم. تا من باشم گول ظاهر آدم‌ها را نخورم. اگر با آن دختر رفته بودم حالا خانم و آقای خودم بودم و از گل به من نازک‌تر نمی‌گفت. اقلّ کمش، یکسال آب توی دلم تکان نمی‌خورد. هر روز مراقبم بود و نمی‌گذاشت غم به دلم راه پیدا کند. تا تهش با من بود. هوایم را داشت. وسطش جا نمی‌زد. نفسش به نفسم بند بود. تا وقتی پا‌به‌پایه‌اش می‌رفتم با من می‌آمد و آخ هم نمی‌گفت. معرفت است دیگر! به هر کس ندهند! حالا تو دختره‌ی بی‌معرفت تازه به دوران‌رسیده، چشمت یک کفش پاشنه‌بلند زرشکی را گرفته و دیگر با من پاشنه‌سه سانتی مشکی صفا نمی‌کنی! به جهنم! بشکند این دست که نمک ندارد. شأن من بالاتر از این‌هاست که منّت تو یکی را بکشم. برو! برو با از ما بهتران و خوش باش! نامردی اگر همین الان من را نگذاری دم در تا نمکی بیاید و بَرَم دارد بگذارد توی گاری‌اش! نامردَم اگر لام تا کام حرفی بزنم و جیکم درآید و التماس کنم و اشکی بریزم. برو! برو نایلون سفید دسته‌دار را بیار و مرا بگذار توی آن و بگذار دم در خانه. آخ که چقدر دلم برای دل باصفا و بی‌کینه‌ی نمکی تنگ شده! چقدر دنبال هوای تازه برای نفس‌کشیدن می‌گردم! زود باش دخترک بی‌معرفت نظرباز بی‌لیاقت! آن نایلون سفید دسته‌دار را بردار بیاور تا نمکی نیامده!!

بعد از چند روز چشم‌انتظاری، بالاخره امروز بسته‌ به دستم رسید. این چندمین باره که از سایت دیجی‌کالا خرید می‌کنم و امیدوارم مثل دفعات قبل از خریدم راضی باشم.:) به هرحال این از اون خریدهاست که از نون شب هم واجب‌تره، وگرنه این فوج جمعیت، خاطرخواهش نبودند. من توی سومین شارژ مجدد، موفق به خریدش شدم. تقریباً می‌شه گفت جزو پنج میلیون سوم:)

اصلاً به اینکه کارتن و مخلّفاتش ممکنه مشمول! کرونا باشه فکر نکردم، ذوق‌زده هجوم آوردم سمت بسته‌ای که قطرش اندازه‌ی کاور پلاستیکی دی‌وی‌دی بود و قِرِچچچ، نایلونش و چسب قهوه‌ایش رو پاره کردم و محبوبم رو درش آوردم. چون لپ‌تاپم سرمه‌ای بود ترجیح دادم، آپشن جدیدش هم با خودش سِت باشه. توی دفترچه راهنماش طریقه‌ی نصب و راه‌اندازیش با لپ‌تاپ آموزش داده شده بود. البته خیلی هم سخت نبود، ولی قِلِق خاص خودش رو داشت. ده دقیقه‌ای بهش ور رفتم تا بالاخره جاافتاد. لپ‌تاپم رو روشن کردم، مستقیم رفتم توی سامانه‌ی بام و بخش خودپردازش رو انتخاب کردم و بعد هم مبلغ مورد نظرم رو وارد کردم. شما رو نمی‌دونم، ولی من عادت دارم اول هر هفته یک صدقه بگذارم کنار که ته دلم آروم باشه. برای همین وقتی با دهن وامونده و چشمای گِرد‌شده شاهد خروج یک اسکناس پنج تومنی از دستگاه متّصل به لپ‌تاپ و افتادنش کف دستم بودم، اونو برداشتم و انداختم توی صندوق صدقه. هم به خاطر خودم و هم برای سر سلامتی مخترع عزیز این دستگاه شگفت‌انگیز:)

نور به قبرت بباره مخترع جان!

البته‌نوشت: تخیل خوبیه:)) یه مدّته دارم بهش فکر می‌کنم اگه بود دیگه نه صدقه‎هام عقب میوفتاد و نه دستم اینقدر خالی بود! کی حوصله داره بره خودپرداز؟

نصف کارامون رو که بام انجام می‌ده، این نصف دیگه هم درست می‌شد، دیگه تو این حوزه فعلاً آرزویی نداشتیم:)))

خلاصه‌ای از رمان: داشتن و نداشتن، روایت مردی ماهیگیر به نام «هری مورگن» است که در فلوریدای آمریکا زندگی می‌کند و تنها منبع درآمد او قایق ماهیگیری‌اش است. در ابتدا او شخصیتی محتاط دارد و خود را وارد معاملات نادرست نمی‌کند، امّا وضعیت بد معیشتی‌ او را وادار می‌کند روند دیگری پیش گیرد و دست به قاچاق مشروبات الکلی و انسان بزند. در حین انجام یکی از مأموریت‌ها است که یکی از دستانش(بازو) را به خاطر اصابت گلوله از دست می‌دهد، با این‌حال این حادثه تغییری در او ایجاد نمی‌کند و او مصمم به راهش ادامه می‌دهد. در آخرین قرارداد کاری‌اش و درحالیکه قایق خودش را به خاطر قاچاق مشروبات الکلی مصادره کرده‌اند، با اجاره‌کردن قایق دوستش، «فِرِدی»، با تعدادی سارق بانک که همگی کوبایی و مورد تنفر هری هستند، همراه و در قایق درگیر می‌شود و سرانجام جانش را از دست می‌دهد، بی‌‌آنکه در این معامله چیزی به او، همسر و سه دخترش برسد.

از نکات قابل توجه:

- در این رمان هجده فصلی، با دو راوی سر و کار داریم؛ در چند فصل آغازین، روایت داستان به عهده‌ی شخصیت اصلی یعنی هری مورگن است، ولی در فصل‌های بعد راوی به سوم‌شخص تغییر می‌یابد.

- توصیفات و جزئی‌نگری‌های نویسنده، بی‌نظیر و در خور توجه است. گرچه خیلی از اسامی و مکان‌ها به گوشمان ناآشنا است، ولی این صرفاً از ضعف و ناآگاهی ما سرچشمه می‌گیرد.

- تصویرسازی‌ها به گونه‌ایست که تا پایان ماجرا، خواننده گویی با یک فیلم مکتوب همراه است و لحظه‌ به لحظه‌ی فیلم را می‌بیند.

- سبک و قلم ارنست همینگوی امضای مخصوص خودش را دارد.

- دیالوگ‌ها یکی از نقاط قوّت کار محسوب می‌شوند،ضربه‌ای و زیگزاگی.

- به نوعی باید گفت شخصیت هری مورگن و «اُوه» در رمان« مردی به نام اُوه» فردریک بکمن، ویژگی‌های مشابهی دارند؛ سرد، خشک، لجباز، یکدنده، مغرور و در عین حال دارای قلبی رئوف که بازتاب آن را در رفتار با همسرانشان شاهدیم.

-  فیلم افتباسی آن به کارگردانی«هاوارد هاکس» ساخته شده و برای درک مفهوم و مقایسه‌ی آنها دیدنش خالی از لطف نیست.

بالاخره بعد از دو هفته، رمان پرکشش و جذاب «داشتن و نداشتن» ارنست همینگوی پایان یافت. رمانی که به جرأت یکی از بهترین رمانهایی بود که خوانده‌ام.  از معدود رمان‌هایی که اگر فاصله‌ و وقفه‌ای بین خواندنش می‌افتاد، مجبور نبودی کمی عقب‌تر بروی و چند سطری را بخوانی تا موضوع و رشته‌کلام دستت بیاید. شیوه‌ی خوب پرداخت رمان سبب می‌شد به محض شروع مجدد، با حادثه همراه شوی و تمام رویدادهای قبل را به یاد بیاوری. به اعتقاد من یکی از بزرگترین نقاط قوّت اثر محسوب می‌شود.

خلاصه که خیلی جذاب بود. یه دوهفته‌ای رو با هری و قایقش توی دریا مشغول ماجراجویی و یادگیری بودیم:) دست و پنجه ارنست همینگوی درد نکنه...

با چشمهای نیمه‌بازت خیره شده‌ای به ساعت دیواری. ساعتی که اگر مادربزرگ از زمانش می‌پرسید باید می‌گفتی:« هشت جدید و هفت قدیم!» بی‌آنکه از بیدار شدنت کسی خبردار شود توی رختخواب پهلو به پهلو می‌شوی و سعی می‌کنی خوابی را که دیده‌ای مرور کنی. دیشب دوباره سر و کلّه‌ی ننه‌آقا توی خوابت پیدا شد، سُر و مُر و گنده روبه‌رویت ایستاده بود و از سوزش کمرش می‌گفت و تو حدس می‌زدی باید جایی نزدیک لانه‌ی مورچه‌ها خوابیده باشد. ننه‌آقا لباسش را بالا می‌زند و تو لابه‌لای چین و چروک‌های کمر تیره‌رنگش، دنبال نشانه‌ای می‌گردی و بله! حدست درست از آب درآمده، چند مورچه‌ی ریز زرد‌رنگ روی کمرش رژه می‌روند. دست خودت نیست نمی‌توانی مستقیم به کمرش دست بزنی و مورچه‌ها را پس بزنی، مورمورت می‌شود! گوشه‌ی لباسش را می‌گیری و به تنش می‌زنی تا بلکه مورچه‌ها تعادلشان به هم بخورد و بیفتند روی زمین. از کنار ننه‌آقا رد می‌شوی خودت را توی آیینه مرور می‌کنی. چشمهایت قرمز شده‌اند انگار بی‌دلیل با پشت دست حسابی مالانده باشی‌شان. چشمانت را می‌بندی و به این امید که کم‌کم خودش خوب می‌شود از جلوی آینه دور می‌شوی. مادر را می‌بینی که آرام، گوشه‌ی اتاق بساط سجّاده‌اش پهن است و دارد ذکر می‌گوید.

    حالا باید خوابت را برای مادر تعریف کنی. خوب می‌دانی بعد از شنیدنش می‌رود توی فکر که:« دوباره ننه‌آقا  برای چه راه افتاده؟ دنبال چه کسی آمده؟» و بعد هم تمام آدمهای مسن محلّه‌شان را مرور می‌کند و می‌گردد ببیند کدامشان موقع بستن بار و بندیلشان شده که همسایه‌ی قدیمی‌شان دوباره یاد این دنیا افتاده است. آنوقت دلش شور می‌زند و توی کیفش دنبال اسکناس می‌گردد تا بیندازد داخل صندوق صدقه‌ی روی تاقچه‌ی در ورودی خانه. و تو می‌گویی:« باید برای ننه‌آقا خیرات کنیم، همین»!

خواب‌نوشت: دیشبم دوباره ننه‌آقا تو خوابم بود. زیاد حالش جالب نبود. حس می‌کنم یک رنجی داره می‌کشه. شاید یک جایی یه خبری هست که من نمی‌دونم!

دایانا: عذر می‌خوام خانم جولیا! آقای «اسمیت» این نامه رو به همراه مبلغی پول بابت پیش‌پرداخت دستمزد داستانتون فرستادند و ازم خواستند تا بهتون بگم اگر بتونید برای هر کدوم از شماره‌های مجله یک داستان آماده کنید، قول می‌دن یک ستون ثابت به اضافه‌ی دستمزد ثابت یکساله براتون در نظر بگیرن.

جولیا: اوهه! خیلی عالیه دایانا! خدای من! آقای اسمیت! تو بی‌نظیری مرد!

دایانا: خانم! به نظرم قبل از هر اقدامی در مورد این ریسک بزرگ با جناب سیمون مشورت بگیرید!

جولیا: مشورت! اوه دایانا چی می‌گی؟ ریسک! نکنه تو در مورد من و قلمم شک داری؟ خدای من! واقعاً متأسفم دایانا!

دایانا: نه خانم! من درباره‌ی قلم شما هیچ تردیدی ندارم، ولی این رو مطمئنم که شما ماه آینده زایمان دارید و تجربه به من میگه دو هفته‌ی دیگه بی‌حالی و بی‌حوصلگی‌هاتون شروع می‌شه و خیلی شانس بیاریم مشابه دو زایمان قبلیتون تا پایان سه ماهگی بچه، درد و افسردگیتون ادامه پیدا نکنه، امّا حداقل تا دو ماهگی با این اوضاع دست و پنجه نرم می‌کنید.

جولیا: خوب! این چه ارتباطی با آقای اسمیت و پیشنهادش داره؟

دایانا: خانم، شما تو این شرایط هرگز قدرت تحلیل و منطقی برخورد‌کردن با مسائل رو ندارید و هیچ می‌دونید اگر مدیرمسئول نشریه‌ی به این معروفی از دستتون ناراحت بشه و نتونید انتظاراتش رو برآورده کنید ممکنه براتون بد بشه؟

جولیا: مثلاً؟

دایانا: مثلاً اینکه ممکنه اوضاعی شبیه قضیه «ساموئل» نقاش که نتونست نقاشی‌هاش رو به موقع آماده کنه و جناب اسمیت از دستش عصبانی شد و دو شماره از نشریه رو اختصاص داد به ساموئل و دودمانش رو به باد داد، در انتظارتون باشه. هیعع... ساموئل بیچاره! از اون موقع تا الان دیگه ندیدم فروش خوبی از نقاشی‌هاش داشته باشه.

جولیا: بسیار خوب دایانا! من متوجه نگرانی تو هستم، ولی یادت نره من یک نویسنده‌ام! بهت قول می‌دم تا آخر همین هفته حداقل پنج داستان مینیمال و جذاب رو بگذارم جلوی آقای اسمیت و نصف دستمزدم رو همون اول پس‌انداز کنم و اونوقت هفته‌ی دوم هم مابقی داستان‌ها رو براش رو می‌کنم. قول می‌دم دایانا.

دایانا: خیلی‌خوب خانم! امیدوارم موفق باشید.

جولیا: دایانااا! من هم امیدوارم تو یک کم بیشتر به من اعتماد کنی و اینقدر دلشوره‌های بیخود نداشته‌ باشی!

دایانا: اوه خانم! من با تمام وجود به شما ایمان دارم. مثل همیشه منتظر شنیدن داستان‌هاتون هستم و الان هم تنهاتون می‌گذارم تا بتونید سفارش‌های آقای اسمیت رو آماده کنید.

جولیا: ممنونم دایانا. لطفاً حداقل تا دوساعت دیگه کسی مزاحم من نشه! پسرها رو ببر مزرعه پیش اسب‌ها.

دایانا: بله خانم!

جولیا: البته قبلش یک قهوه‌ی تلخ برای من بیار.

دایانا: حتماً. بااجازه‌تون خانم جولیا.

هلن: ببین! خوب خودتو تو این آینه نگاه کن! این شکلی که نمیشه! تو باید چهره‌ی بشاش‌تری از خودت نشون بدی تا فرناندز بتونه تصویر خوبی ازت بکشه.

اِما: نمی‌تونم. خودت می‌دونی که این لباس سفیدی که تنمه برام عذاب‌آوره.

هلن: می‌دونم ولی قبول کن داری زیادی سخت می‌گیری! تو الان صرفاً یک مدل هستی و قرار نیست کسی و حتّی اون خانواده‌ت که ازشون می‌ترسی باخبر بشن یا حتّی اعتراضی بکنن.

اِما: هلن! تو همیشه همه رو با خانواده خودت مقایسه می‌کنی! صدبار بهت گفتم «سِرجیو» روی من حسّاسه. من حاضر شدم مدل فرناندز بشم اونهم به‌عنوان یک خانم اشرافی خانه‌دار نه یک عروس!

فرناندز: اٌهَههه! بانو! خواهش می‌کنم اینقدر بهانه نیارید. شما قراره یک مدل بشید. مگه چند نفر از مردم این شهر شما را می‌شناسند هان؟ اصلاً مگه سرجیو و بقیه‌ی اعضای خانواده‌تون اهل هنر و نقاشی بودن؟ نه حقیقتاً بودن؟ من که تو هیچکدوم از نمایشگاههای شهر «کُلن» ندیدمشون. بر فرضِ یک‌درصد که بیان نمایشگاه، شما خیالتون راحت باشه که از همه‌ی عکس‌های من به‌جز اونهایی که دَرِش تصویر اسب و طویله نقاشی شده مثل آب خوردن رد می‌شن و نگاه هم نمی‌کنن!

اِما: آقای فرناندز! به نظرم صحبت‌های شما بیشتر از اینکه بخواد مدلتون رو به راه بیاره، ناراحتش می‌کنه. من اجازه نمی‌دم به خانواده‌ی من توهین کنید!

فرناندز: اوهههه! توهین! کجاش توهین بود خانم؟!

اِما: شما سعی دارید من و خانواده‌ام رو یک گروهی قلمداد کنید که صبح تا شب سرشون توی آخور و سرگین اسبه! می‌دونید تا الان سرجیو چندتا مسابقه‌ی اسب‌سواری رو برده؟

فرناندز: خیلی‌خوب خانم! با این حساب شما الان باید حسابی پول به جیب زده باشید. آخه تا اونجایی که من شنیدم مسابقات اسب‌سواری حسابی برای برنده‌هاشون آب و نون داره!

هلن: اِماااا! خواهش می‌کنم اینقدر یک مسئله‌ی کوچیک رو بزرگ نکن!

فرناندز: نه خانم هلن!! اجازه بدید! ایشون انگار فراموش کرده که چطور یکشنبه صبح دم در کلیسا التماس می‌کرد یه کار واسه‌ش جورکنم! زنی که هیچ هنری نداره و من فقط تونستم پیشنهاد مدل رو بهش بدم.

هلن: آقااای فرناندز! این زن جوان رو ببخشید. اِما خواهش می‌کنم برو لباست رو بپوش و قال قضیه رو بکن.

فرناندز: نخیرر! بنده دیگه هیچ تمایلی به انعکاس چهره‌ی ایشون روی بومم ندارم. ترجیح میدم برم سراغ دوشیزگان جوان‌تر و گشاده‌روتر. به نظرم این لباس یه کم توی تن اِما تنگه. اِمااا قبل از اینکه جایی از این لباس شکاف بخوره بیرونش بیار. ممنونم عزیزم!

اِما: آقای فرناندز! ببنینید! من قصد جسارت به شما رو نداشتم! سعی می‌کنم حرف‌هاتون رو در مورد خودم و خانواده‌ام نادیده بگیرم. حس می‌کنم شما آدم متمدنی هستید و برای همه‌ی انسانها احترام قائلید! خواهش می‌کنم بدبینی من رو نادیده بگیرید. خودتون ملتفتید که این روزها روشنفکرنماها دارن تیشه به ریشه‌ی ماها می‌زنن و مدام طبقه‌ی پایین رو تحقیر می‌کنند. اووه... اوهه... من واقعاً معذرت می‌خوام فرناند. هلن! آینه رو بیار جلوتر موهامو درست کنم. خوبه! فکر می‌کنم یه کم کرم‌پودر و رژلب چهره‌ام رو درخشان‌تر بکنه و آقای فرناندز هم راضی‌تر بشن. هههه... .

هلن: اوه البته عزیزم! چرا‌که نه!

فرناندز: بسیارخوب خانم اِما! لطفاً سریعتر حاضر بشید. من یکساعت دیگه قرار ملاقات مهمی دارم و اگر از دستش بدم شما رو مقصر اصلی اون می‌دونم!

بهار نارنج سرش را از پشت بطری عرق نعناع کج کرده بود و چشم دوخته بود به دستان مرد. می خواست ببنید سهم کدامشان توی لیوان آب قند بیشتر است. او یا عرق نعناع؟

نعناع بالا و پایین پرید و با خوشحالی گفت:« خداروشکر. معلومه دلش درد نمی کنه!» و دست هایش را به هم مالید و زیرچشمی بهارنارنج را پایید.

بهارنارنج خودش را جمع و جور کرد، سینه اش را ستبر کرد و بعد خندید و گفت:« چیزی نیست، کمی اعصابش به هم ریخته. خودم آرومش می کنم.» و آن وِرد  همیشگی اش را خواند و فوت کرد توی لیوان مرد...

آنگاه زنی گفت با ما از شادی و اندوه بگو.

و او پاسخ داد:

شادی شما همان اندوه بی نقاب شماست.

چاهی که خنده های شما از آن برمی آید، چه بسیار که با اشک های شما پر میشود.

و آیا جز این چه می تواند بود؟

هر چه اندوه، درون شما را بیشتر بکاود، جای شادی در وجود شما بیشتر می شود.

مگر کاسه ای که شراب شما را در بردارد همان نیست که در کوره ی کوزه گر سوخته است؟

مگر آن نی که روح شما را تسکین می دهد، همان چوبی نیست که درونش را با کارد خراشیده اند؟

هرگاه شادی می کنید، به ژرفای دل خود بنگرید تا ببینید که سرچشمه ی شادی به جز سرچشمه ی اندوه نیست.

و نیز هرگاه اندوهناکید باز در دل خود بنگرید تا ببینید که به راستی گریه ی شما از برای آن چیزی ست که مایه ی شادی شما بوده است.

پاره ای از شما می گویید: شادی برتر از اندوه است. و پاره ای می گویید: نه، اندوه برتر است.

اما من به شما می گویم که این دو از یکدیگر جدا نیستند.

این دو باهم می آیند، و هرگاه که شما با یکی از آنها بر سر سفره می نشینید، به یاد داشته باشید که آن دیگری در بستر شما خفته است.

به راستی شما همچون ترازویی میان اندوه و شادی خود آویخته اید.

فقط آنگاه که خالی هستید در یک تراز آرام می مانید.

هرگاه که خزانه دار شما را بر می دارد تا زر و سیم خود را اندازه بگیرد، شادی و اندوه شما ناگزیر زیر و زبر می شود.

به یادگار نوشت: بماند به یادگار در روزی که نجف دریابندری(مترجم کتاب) پرگشود.

خاطره انگیز نوشت: از اون دست کتب خاطره انگیزی ست که هنوز کامل نخوندم. موقع خرید دو نسخه گرفتم و خوشحالم اونی که یکیش رو داره بعد سالها هر موقع من رو میبینه از این کتاب و ارزشمندی اون حرف می زنه...

می دانم نوشت: جملات نابی هست که هر وقت بخونمش یه اوهوم و هیععع خواهم گفت...تموم شدنی نیست...

ای به تاراج رفته!

شیطان درون را به مسلخ ببر.

سلاخی که شود

 زنده می شوی

بیدار می شوی

پیدا می شوی

هان

تویی که خویشتنت به یغما رفت!

راهی شو...

معرف نوشت:  Aubrey Beardsley نقاش اهل بریتانیا و از سردمداران جنبش زیبایی پرستی بود. و چقدر کارهاش دوست داشتنی و تامل برانگیز هست.

اصغر: بگیر...

طلعت: بس نیست اصغر آقا؟ خسته شدم.

اصغر: بگیر خدا خیرت بده.

طلعت: هزار تا کار داریم. هنوز ریسه ها رو هم نبستیم. بند کردی به این درخت!

اصغر: نگاش کن! نگاش کن! صدبار بهت گفتم میخوای لباس بشوری برو اونور باغچه. آب کف ها رو اینجا نریز. زبون بسته ها چه حالی شدن!

طلعت: اصغر! این که معلومه گنجشکا خوردن. بیخود گردن من ننداز. پاهام درد اومدن بس که رو پا وایسیدم.

اصغر: من که این بالا پاهام درد نگرفته!  عوض پا این دست هم درد گرفته! عوض اینکه یک چند قدم بیای جلوتر هی خودت رو پس می کشی!

طلعت: خیلی خوب توهم! زود کارات رو بکن و برو یک دوش بگیر. کاش این موهات رو هم کوتاه میکردی!

اصغر: چشه؟ تو هم تو این اوضاع وقت گیر آوردی! بیا! بگیر اینو بخور ببین مزه اش چطوریه.

طلعت: من؟ صد مدل سم و گرد و خاک و کثیفی روش نشسته! بعداً میخورم.... اصغر! من دیگه رفتم.

اصغر: کجا داری می ری؟ عی عی! چه آدمی هستی!

طلعت(کمی دورتر با صدای بلند): اصعر!!! نگاه کن این نقاشی چقدر شبیه من و توهه. فقط به جا انگور دارن آلبالو- گیلاس می چینن! وایسا ببینم!!! شایدم زیتون!

اصغر: هان دقیقاً  کپ ما هستن، بور  وسرخ و سفید.خخخ... حالا کجا بوده؟

طلعت: نرگس  از روی تابلوی یک نقاش فرانسوی کپی کرده.

اصغر: ماشاا... نرگس خانم.

طلعت: آره ماشاا... . بهش گفتم قابش می گیرم و می ذارم تو اتاق نشیمن... اصغر من رفتم. زود بیا برو دوش بگیر...

===

معرف نوشت: فرانسوآ بوشه نقاش فرانسوی سده هجدهم میلادی ست که نقاشی هایش فضایی شبانی، روستایی، اشرافی و اساطیری دارد.

بالاخره بعد مدتها یکی از داستانام تقریباً عیب و نقصی توش در نیومد و این بی نهایت برام ذوق زدگی به همراه داشت.:))

امیدوارم بازهم ادامه دار باشه...

آخر و عاقبت جو به زندگی امیدوارم کرد.:)

پختگی، کمال و تزکیه ی روح و جسم و رسیدن به این مرحله، بهترین اتفاق ممکن برای هر انسانی هست.

امیدوارم همه مون بهش برسیم و لذت واقعی رو بعد سختی ها و مرارت ها بچشیم...

بعد از رمان بی نظیر« مردی به نام اوه» که با شخصیتش زندگی کردم، بی اغراق کتاب «یوزپلنگانی که با من دویده اند» یکی از جذاب ترین کتاب ها بود. مجموعه داستانی که اکثر اتفاقاتش حول یک روستا می گذرد و هر داستان به طور مجزا روایت کننده ی بعدی از تلخی زندگی ست و البته به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده است. آنچه این کتاب کم حجم دوست داشتنی را به یک شاهکار ادبی تبدیل کرده، استعاره ها و تشبیهات فوق العاده ی آن است. نگاه درونی زیبای «بیژن نجدی» به واژه ها و دنیای اطرافش و به قلم کشیدنشان در قالب توصیفاتی که در کمتر کتابی نظیرش دیده می شود در خور تحسین است. جهان ادبی خلاقه ی «نجدی» را باید با تمام وجود زندگی کرد. بازی با کلماتش آدم را به یاد کاریکلماتورهای «پرویز شاپور» می اندازد. به کارگیری همزمان دو راوی( دانای کل و اول شخص) در کنارهم و درهم آمیختگی دنیای واقعی و فراواقعی ابعاد هنری دیگر این نویسنده به شمار می رود.

 و البته شخصیت هایی که در هر داستان تکرار می شوند اما در قالب نقش های دیگر...

کتاب کم حجمی ست برای من و شمایی که دل سبک هستیم و می خواهیم به انتهای یک اتفاق برسیم. یوزپلنگانی که با من دویده اند از آن دست داستان هایی است که از یکسو می خواهی تا تهش را سر بکشی و تمامش کنی و از سویی دیگر از اینکه این زیبایی به زودی تمام می شود و دستت خالی غمین می شوی و در عین حال نمی توانی از نخواندنش دست بکشی...

بی اندازه دوستش داشتم و به گمانم فراتر از تعریف هایی بود که تاکنون در بابش شنیده بودم که اگر چنین که خوانده ام و دیده ام شنیده بودم بی شک زودتر از اینها خوانده بودمش.

چند تکه از کتاب نوشت: بوی باغ های چای از لای یقه باز پالتو به پیرهنش رسید.(استخری پر از کابوس)

روز خودش را لخت کرده بود و سرمایش را به تن اسب می مالید.(روز اسب ریزی)

صدای خنده ی آنها را آب با خودش می برد.(تاریکی در پوتین)

قدم هایش را روی صدای قدکشیده ی علف ها ریخت.(شب سهراب کشان)

پرده ای که به باد تکیه داده بود تا وسط اتاق می آمد و پاهای توری خودش را به من می مالید.( چشم های دکمه ای من)

به جز فنجان که آهسته از تاریکی قهوه پر می شد.(مرا بفرستید به تونل)

کوچه های رشت از توی گریه رد شدند.(خاطرات پاره پاره ی دیروز)

باران مثل خون از زخم های چتر می ریخت.( سه شنبه ی خیس)

تکمله نوشت: روی ترازو به عقربه ای نگاه کرد که زیر پاهایش تا کنار عدد 49 رفته بود. و این یعنی اگر طاهر به دنیا نیامده بود و یا همان لحظه می مرد و کسی جسدش را می سوزاند، زمین 49 کیلو سبکتر می توانست خورشید را  دور بزند.( گیاهی در قرنطینه)

شب/ داخلی/ اتاقک

مادر روی صندلی روبروی پنجره­ ی اتاقک نشسته ­است. با انگشت اشاره و شست، حلقه­ ای درست کرده، درون دالان پنجره رو به آسمان نگه­ می ­دارد. دخترها گوشه­ ی اتاق در حالیکه دستانشان را زیر چانه گذاشته­ اند به مادر خیره­ شده­ اند. در قاب دایره ­وار دست مادر، ابری دیده می­ شود. مادر سریع چوب باریکی درون حلقه­ ی دستش می­ کند و می­ چرخاند. چوب را بیرون می­ کشد. تکه­ ی بزرگی از ابر مانند پشمک دورتادور چوب چسبیده ­است. دخترها با هیجان، بالا و پایین می­ پرند. مادر پشمک ابری را به دختر بزرگش می­دهد....

سوال نوشت: یعنی تهش چی میشه؟ چی باید بشه؟

دایی جان ناپلئون هم تمام شد!

فکر نمیکردم دلم براش تنگ بشه.

سریالی برگرفته از رمان «ایرج پزشکزاد» به کارگردانی «ناصر تقوایی» که زمان ساختش برمیگرده به پیش از انقلاب.

سوای برخی ابتذال ها و رفتارهای نابهنجار و البته سطح کیفی کار، طنز درون فیلم، روح سادگی و حس آرامشی که توی اون هست بیننده رو وامیداره چندتا چندتا قسمت رو باهم ببینه.

بی شک شازده اسدالله با همه ی لاابالی گریش برام دوستداشتنی تر از همه ی کاراکترها بود.

زیبایی کار در لحن و روانی بازی بازیگران و کاربرد تکه کلامهایی ست که حالا حالاها در خاطر می مونه.

البته که گاه تکرار زیاد اون ناراحت کننده می شد.

و چقدر کاراکتر دایی جان ناپلئون از پس دیالوگ های طولانی ش خوب براومد.

هنوز هم صداش تو گوشمه: «قاسمممم، انگلیسیا اومدنننن» شرح حال فتوحات و جنگ های ممسنی و غیاث آباد و... کار هر کسی نیست.:))

از شازده اسدا... ( پرویز صیاد) هم بجز اون تکه کلام پرتکراری که نمی توان بیان کرد، MOMENT گفتنش در ذهن باقی خواهد موند و

صد البته دیالوگ بامزه و گاه پدر درآر قاسم:

«دروغ چرا؟ تاقبر چهار انگشت: آ آ آ آ:)) »

به قول آقای دکتر:«سلامت باشید. سلامت باشید»:)

در مجموع دوستش داشتم

همه چیزسر جای خودش بود...

وقتی مخمــــــــل گنده تر از دهانـــــــــــــــــــش حـــــــــــرف میـزند!

دیروز مخمل اومد کنارم بعد چند سکانس که خودش رو لوس کرد!  لوکیشن رو آماده دید! و شروع کرد به بازی در فیلم جدیدش!!!

بهم گفت یا صاحبی!!! و من همون اول متعجبانه در حالیکه کفم بریده بود از کاربرد این واژه ،با دهان باز گفتم بله مخمل! مخمل ادامه داد به نظرت من الان بزرگ شدم؟ گفتم آره پس چی؟ یلی شدی واسه خودت!:)

صاحب من! ما گربه ها چند سال عمر میکنیم؟ جواب دادم نمیدونم والله...اگه هم بدونم الان حضور ذهن ندارم. خوب از دوستات بپرس. گفت :پرسیدم همشون میگن ما که سواد نداریم ،حساب کتاب هم مثل آدما بلد نیستیم فقط میدونیم یه روز هستیم، یهویی هم نیستیم!!!   عجـــــــب!

گفتم خوب واسه چی؟ جواب داد : به هر حال٬مسلما مثل شما عمرمون طولانی نیست که ! سری به نشانه تایید تکون دادم. ادامه داد:  پس من اگه بخوام از کسوت تجردی دربیام بده؟! با یه پوزخند لبخند مانند! گفتم نه خوب! حالا کی هست؟ مخمل گفت : کی کی هست ؟گفتم همونی رو که میخوای؟ جواب داد فرقی نداره هرکی شد! یکی که من رو از تنهایی در بیاره ...

و باز من در عجب این مخمل موندم!

  و مخمل اینگونه خودش را توجیه می کنــــــــد :

ببین ما که مثل شما نیستیم . گربه ها همه شون عین همند مرد و زنشون سبیل دارن و تا آخرش هم کارش دارند، دماغشون مادر زادی خوشکل هست، چشماشون هم که همه، کلهم ، رنگی هست پس در نتیجه، از این بابت مشکلی نداریم!نگرانی من فقط ،بابت خونه ام بود که یک خوابه بود و حالا شما مدتیه زحمت کشیدی یه بزرگترش رو واسه مون تهیه کردی و ظاهرا من تنها کسی ام که شش بند ترازوم جور هست:)    منتهی یه سئوال! این کارتن خواب چه صیغه ایه که جدیدا رفقام هی بهم میگن؟!!!

گفتم هیچی بی خیال تو بگو... ادامه داد:همین دیگه ! من هیچی از شما نمیخوام جز اینکه اگه عیالوار شدیم سند یه خونه بزرگتر رو بزرگواری کنی و به ناممون بزنی! گفتم خوب باشه دیگه ؟!!! 

گفت دیگه هیچـــی پس حـــــــلــه !!!:)

 و بعد مخمل یه خمیازه ای کشید و چشماش رو به افقهای دور دست و البته به سمت چپ و راست دیوار!!! دوخت و یه لبخند فاتحانه و خوشبینانه ای زد...

 و اما من ! یهویی یاد کلمه ی اول مخمل افتادم پرسیدم مخمل ! تو "یا صاحبی" رو کجا یاد گرفتی؟ نیشش رفت تا بنا گوش و گفت : تازه اهلا و سهلا هم بلدم :) و درحالیکه نگاه به چشمای گرد شده ام میکرد ادامه داد:اونروز که هوا سرد بود تو پارچه انداختی کنار بخاری و من رو گذاشتی روش بخوابم گرم بشم یادته ؟ گفتم آره . گفت :داشت فیلم ... نشون میداد!!!گفتم بسه دیگه نمیخواد ادامه بدی  ... !      حالا بازم خوبه ماهواره نداریم وگرنه چی میشد این!!!

دست آخر هم برای اینکه خیال مخمل خان رو راحت کنم گفتم مخمل بابت زن گرفتنت مشکلی نیست فقط یه شرط داره اونم اینه که هر موقع تونستی خودت تنهایی عین بقیه رفقا از دیوار بپری رو حیاط و به خودت متکی باشی قدم خانمتون هم رو دوتا چشم شوهرشون...

و مخمل لام تا کام حــــــــــرفی نزد ،توی خودش چمپاتمه زد و چشماش رو بســـت و... به فـکـــــــر فــــرو رفـت...