چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

حسین‌آقا هم دیروز صبح به جمع تیرماهیا اضافه شد.

دوسه‌روز دیگه طاقت می‌آورد، هم‌قران روز تولد پسرخاله‌ش می‌شد:)

فعلا چهار به یک، جمع ذکور بر اُناس پیشی گرفتن... میو:)

+

کتاب دوم استاد رو باید ویرایش کنم و این درحالی‌ست که مقاله و تحقیقات ترمی که گذشت رو هنوز شروع نکردم و خدا رحم کنه این ترم و نمراتش!

با این‌حال دلیل نمی‌شه نخوام ویرایش کنم.

وی باوجود طاقت‌فرسابودن مقولهٔ ویراستاری و تخصصی‌بودنش که ته دل هرکس و ناکسی را خالی می‌کند، به این فنّ شریف گهگداری عشق می‌ورزد.:))

+

دنیای برای خودم بودن رو بیشتر دوست دارم و حس می‌کنم از یک آدم اجتماعی و برون‌گرا کم‌کم دارم به یک آدم درون‌گرای آرامش‌طلب سوق پیدا می‌کنم...

و چه بسا «کمال این‌ست و بس»... :)

تو این سالها شاید خیلی نواقص و عیوب جدید پیدا کرده باشم.

شاید که نه، حتما خطاهای کوچیک و بزرگ زیادی داشتم، ولی تنها وصله‌ای که به تنم نمی‌تونم بچسبونم، اینه که آدم کم‌کار و زیر کار در برو بوده باشم.

از صدتا فحش برام بدتره.

خلاصه:

«هرکه نان از عمل خویش خورد، منت حاتم طایی نکشد»

با همهٔ فشارهای روانی کاری و درسی، باید بفهمم اونی‌که می‌خواد کمکم کنه، هرگز از روی رفاقت و بار از روی دوش برنداشتن قدم پیش نمی‌ذاره، صرفا می‌خواد برای روز مبادا خودش رو شیرین کنه و به‌خاطر یه کار کوچیک صدتا منت سرت بذاره و کارای نکردهٔ خودش رو لاپوشونی کنه.

مثل همیشه سادگی توی‌ وجودم موج می‌زنه

آدمم نمی‌شم:)

چرا آدما دنیا رو زشت می‌کنن؟

چرا باعث می‌شن به همه بدبین بشیم؟

+

هروقت خواستی برای کسی کاری انجام بدی، با خودت عهد ببند که اگه به هر دلیلی طرف مقابلت قدر ندونست، منت نگذاری و طلب‌کار نشی.

وقتی به این مرحله رسیدی، دیگه از هیچ‌کس توقع نمی‌کنی و هرجا هم به این نتیجه رسیدی که یا قراره بعداً به‌خاطر کمک و راه‌انداختن کار طرف مقابلت ریا کنی یا به نفع خودت مصادره به‌مطلوب کنی، انجامش نمی‌دی

و تمام

نه خودت رو زشت کن و نه بقیه رو!

خلاصه‌تر این‌که:

«ای مگس! عرصهٔ سیمرغ نه جولانگه توست، عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری»

با همهٔ سختیاش، این ترمم تموم شد.

تموم شد و پوستم کنده شد.

البته که مقاله و تحقیق دروس هنوز مونده.