چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

مهتاب: پنج ساله باهاش کار می‌کنم. زیر و بم همه‌چی رو می‌دونی. جوری وانمود نکن انگار خبر از اخلاق گندش نداری! (عینک خیالی‌اش را پس و پیش می‌کند و ادای مدیر را در می‌آورد) خانم سراج عزیز! این موقع سال از کجا معلم پیدا کنم؟ هوم؟ می‌خواید برید؟ بفرمایید... بفرمایید... منتهی قبلش جایگزینتون رو معرفی کنید و تشریف ببرید. به هر حال قدردان زحمات چندین ساله‌‌ی شما هستیم، ولی استحضار دارید که مسئولیت یک معلم بسیار خطیره و نمی‌شه بچه‌های مردم رو وسط سال بی‌معلم گذاشت. نه! شما نصف سال رو با بچه‌ها پیش اومدید اصلآ و ابدآ که بتونن با کسی دیگه پیش برن. خانم! آشوب میشه! فتنه!!! نوچ‌نوچ‌نوچ، فکرش هم نکنید... ببینم! خودتون جواب والدین رو می‌دید؟ بفرمایید... دِ بفرمایید... جلسه بگذارید و توجیهشون کنید. من نمی‌تونم بعد رفتنتون قائله‌ رو بخوابونم. خواهش می‌کنم فکر انتقالی رو از سرتون بیرون کنید...(رو به محسن با حالتی آشفته): چایی می‌خوری؟ (محسن سرش را به نشانه‌ی بله تکان می‌دهد. مهتاب در آشپزخانه مشغول ریختن چای است. با همان لحن ادامه می‌دهد): اصلاً اینا به کنار... به سلامتی قراره منزلتون رو عوض کنید، خیلی هم عالیه، مبارکتون باشه، منتهی مدرسه‌ رو تغییر ندید. ماشاا... آقا محسن عذر می‌خوام آقای سلامی( حین آوردن چای رو به محسن): ملتفتید آقای سلامی؟ چایی‌نخورده اول دختر خاله می‌شه بعد خودش رو جمع می‌کنه!
محسن:  (می‌خندد) خانم مهدوی! کم چایی نخورده‌ها! غیرتی که نشدی؟!

گلپر: مراقب باش نیفتی!

الناز: چه قشنگن این طاقیا! روی این حفره‌ها شیشه‌س یا طلق رنگی؟ نه شیشه‌س!

گلپر: اینا کارایی نورگیرای الان رو دارن. مردم عادی می‌گن «جوم‌خونه» که همون«جام‌خونه» ست. روی اکثر پشت‌بومای خشتی قدیم چندتا از اینا رو می‌بینی. نگاه!

الناز: صبح که از خواب بلند میشی روی صورتت پرتوهای رنگی می‌افته.

گلپر: خیلی از خونه‌ها با بطری‌های شکسته و ظرف‌های تک‌افتاده‌شون، «جوم‌خونه» رو می‌سازن.

الناز: تو خونه‌ از این ظرف‌ و بشقاب‌های تکی رو داریم. بلااستفاده‌ی بلااستفاده!

گلپر: بیا اینور! بادگیره رو می‌بینی؟

الناز: اینجا که تا چشم کار می‌کنه گنبد و بادگیره!

گلپر: اون بلنده! دورتادورش درخته، می‌بینی؟

الناز: آره دارم می‌بینم.

گلپر: بادگیر باغ دولت‌آباده.

الناز: بلندترین بادگیر خشتی جهان.

گلپر: داخل ساختمون، درست زیر این بادگیرا یه حوضچه‌س. جریان باد از دریچه‌های بادگیر وارد می‌شه و می‌خوره به سطح آب. هوای خونه رو مرطوب و خنک می‌کنه.

الناز: زمستونا دریچه‌هاش رو می‌بندن؟

گلپر: می‌شه بستش، ولی در حقیقت این ساختمونا عمارت تابستونه محسوب می‌شه. تالار و شیشه‌های مشبک و رنگارنگش بی‌نظیره. روبروی ساختمون باغ، یه حوض بزرگه که تا ته باغ ادامه داره. به جز گل و گیاه، باغ انگور و سیب هم داره. الان بساط صنایع دستی سمت در ورودی‌ش به راهه.

ادامه--->

+ (با صدای بلند): از قدیم گفتن کاه دست خودت نیست، کاهدون که دست خودته!
-(با صدای بلند از دور): لواشکاش خیلی خوشمزه بود. 
+ پس خواهشاً ناله نکن! پای لرز خربزه‌ای که خوردی بشین! عرق نعناع داری؟
-نه!
+ عرق نعناع نداری؟ واقعاً که! عجب بی‌فکری! نبات؟
- تو شیشه زرده س.
+(حین تهیه نبات‌داغ، رو به ساعت): ببین تایم می‌گیرم. تا الان پنج دقیقه س اون‌تویی. الان شد شش دقیقه.
-دعا می‌کنم به دردم دچار شی.
+ هه! دعا نکرده مستجابیم عزیزم. همچین روزگار دل و روده‌مون رو به هم پیچیده که نصف عمرمون یه جا شبیه همون‌جایی که توش هستی، صبح تا شوم می‌گذرونیم.
-مگه مجبوری؟
+ نه مرض دارم!
- این همه کار. باس حتماً پیش اون نکبت کار کنی؟
+ عاشقی نکشیدی عزیزم!
-نه نکشیدم، ولی اون الاغ هم نکشیده. خودت تنهایی داری بار عشقت رو به دوش می‌کشی بارکش محترم! 
+ دقیقاً شد ده دقیقه. چاق‌سلامتیت با در و دیوار توالت تموم شد، پاشو بیا بیرون.
-مگه دست خودمه؟
+آ باریک‌الله. می‌بینی؟ یه چیزایی از دست من و تو خارجه.
-(وارد صحنه می‌شود): خوشم میاد تشبیهاتت هم عین انتخاباتته...ههه

ادامه---»

(موبایل روی بلندگو است.)
- راهنمای ۱۱۴ بفرمایید. سلام بفرمایید.
+ سلام. خسته نباشید. خانم لطفا شماره مطب دکتر محمدی رو…
- لطفا یادداشت کنید: ۳۲، ۳۴، . . ‌.
+ ای بابا! نمی‌ذاره حرفمو بزنم.
(دوباره شماره می‌گیرد.)
- راهنمای ۱۱۱ بفرمایید. سلام.
+ خانم راهنمای ۱۱۴ کیه؟
- امرتون؟
+ دارم صحبت می‌کنم قطع می‌کنه.
- چه شماره‌ای رو می‌خواستین؟
+ ببینید! شماره مطب دکتر محمدی. البت…
- لطفا یادداشت کنید: ۳۲، ۳۴، …
+ بی تربیت! همه‌تون عین همید.
(دوباره شماره می‌گیرد.)
- شما در صف انتظار می‌باشید. مدت زمان تقریبی دو ثانیه…راهنمای ۹۵ بفرمایید.
+ آقای محترم! لطفا تا حرفم تموم نشده قطع نکنید.
- سلام. بله بفرمایید.
+ سلام. یه شماره دارم مال مطب دکتر محمدی، ولی اشتباهه.
- بخونید.
+ ۳۲، ۳۴، ۶۶…
- درسته که!
+ چی درسته؟ کسی جواب نمی‌ده.
-جواب نمی‌دن که ارتباطی با ما نداره.
+ شماره دیگه‌ای ندارن؟
- خیر.
+ آدرسشون رو می‌گید؟
- اینجا آدرس نمی‌زنه. حول و حوش خیابان کاشانی.
+ ممنونم.
- روز خوش.
+ به اون دوتا خانم هم بگی…
(تلفن قطع شده است.)
+ پسره‌ی بی‌ادب!
(موبایلش زنگ می‌خورد. بلندگو را خاموش است.)
+ بله؟ …سلام…شما؟ …خانم عزیز کی شماره من رو بهتون داده؟ …ایشون اشتباه کردن…لطفا دیگه تماس نگیرید! …ساعت کار آزمایشگاه به جز روزهای تعطیل و دوشنبه، همه روزه از هفت صبح تا چهار بعداز ظهره…
(قطع می‌کند.)
+ آدم یه حریم خصوصی نداره.
(موبایلش زنگ می‌خورد.)
+ الو…سلام مستانه جون! کی؟ نه! راست می‌گی؟الان؟ اوخ…! اصلا طرز حرف زدنش شبیه دکترا نبود که! . . وای ببخشید…خیلی بد شد…نه بخش سی تی اسکن رو تازه راه انداختن…آره…باشه، باشه…خودت یه جوری درستش کن نره به رییس بگه برام بد بشه…قربونت…

+ سلام آقا. اداره برق؟
- سلام. بله، بفرمایید.
+ میشه لطف کنید بیاین منزل ما؟ مشکلی پیش اومده.
- مشکلتون چیه؟
+ فیوز پریده.
- خوب وصلش کنید، چه مشکلیه؟
+ نه خوب…بوی سیم سوخته میاد.
- از فیوز؟
+ فکر کنم یکی از لامپای لوستر سوخته ن
- فیوز رو برید بزنید.
+ واقعیتش می‌ترسم.
- ترس؟ از چی؟
+ خوب یهو سیم اتصالی کرده باشه.
- چیزی نیست. نترسید. برید فیوز رو بزنید.
+ حالا اگه اتصالی کرده بود چی؟
- بسیارخوب. . ‌. به مأمورمون می‌سپارم یه سر بیاد.
+ اینجا خیلی تاریکه، میشه زود بیاین؟
- خوب یه چراغ قوه روشن کنید.
+ نداریم.
- چراغ قوه گوشیتون رو روشن‌کنید.
+ شارژ گوشیم کمه.
- تلفن خونه که هست.
+ ما تازه اومدیم، هنوز سیماش رو وصل نکردن.
- گاز چی؟ دارید؟
+ داریم.
- چراغ گازی رو روشن کنید.
+ باشه… ممنون.
- خواهش می‌کنم.
+ کی میاین؟
- ادرستون رو بفرستید تا نیم ساعت دیگه میان.
+ آقا!
- بله!
+ م…من تا حالا چراغ گازی رو روشن نکردم.
- خوب حالا روشن کنید.
+ می‌ترسم.
- ای بابا شما از چی نمی‌ترسید!
+ دست خودم که نیست.
- خیلی خوب بذارید ببینم چی میشه.
+ آقا زود بیاین. یه صدایی میاد.
- بسیارخوب. ادرس رو بفرستید تا یه ربع دیگه خودم میام.
 

ادامه---»

+ خوب بریم سر اصل مطلب.

- بریم.

+​​​​ از کجا شروع کنیم؟

- اصل مطلب.

+ اصل مطلب از نظر تو کجاست؟

- از نظر من اصل مطلب همین نیش تا بناگوش‌بازِ بعضی‌هاست.

+ بعضیا کی‌ان؟

- اونایی که تافته جدابافته‌ن و بنده‌های سفارشی خدا!

+ کیا؟

- بی‌غم، چه‌غما.

ادامه-----»

شاهین(راننده سمت راست): بکش کنار!

عقاب(راننده سمت چپ): نکشم چی میشه؟

کریم‌نژاد(دوست شاهین): شاهین شلیک می‌کنه!

سلیم‌نژاد( دوست عقاب): اوهوک! بیا برو اونور باد بیاد!

شاهین: که چی بشه؟

عقاب: که نفله نشی!

کریم‌نژاد: کی شاهین؟

سلیم‌نژاد: پ نه پ عقاب!

شاهین: من تفنگ دارم.

عقاب: خُ منم دارم.

شاهین: مال تو الکیه.

عقاب: مگه مال تو واقعیه؟

شاهین: مَ من آره واقعیه.

سلیم‌نژاد: از طرز گرفتنت معلومه که الکیه.

شاهین: طرز گرفتنم چشه؟

عقاب: با دست راستت گرفتی جناب چپ‌دست!

کریم‌نژاد: ای...! راست میگه، تو که چپ‌دستی شاهین!

شاهین(رو به عقاب): تو تو از کجا می‌دونی؟!

عقاب: از همونجا که تا اینجا برسی یسره انگشت چپت تو دماغت بود!

کریم‌نژاد: آبرومون بردی!

سلیم‌نژاد: خخخخ. ای ول عقاب دمت گرم!

ادامه---->

غول: چتــه؟ مریضی؟

جوان ژولیده: چرا بیرون نمی‌یای؟

غول: خوش ندارم!

جوان ژولیده: مگه تو غول چراغ جادو نیستی؟

غول: فرمایش؟

جوان ژولیده: مگه کارت برآورده‌کردن آرزوها نیست؟

غول: قبلنا آره، ولی دیگه نه!

جوان ژولیده: چرا؟

غول: عشقم نمی‌کشه.

جوان ژولیده: تو چرا دست‌به‌سینه نیستی؟!

غول: اون بابام بود. خدابیامرز فکر می‌کرد باس برده زرخرید این و اون باشه. خودشو باور نداشت.

جوان ژولیده: عجب!

غول: عجبی باشه!

جوان ژولیده: الان من چه‌کار کنم؟

غول: گورتو گم کن بذار زندگیمو بکنم.

جوان ژولیده: آرزو دارم.

ادامه --->
 

شب/ خارجی/ پشت بام

کریم: می‌­دانی؟ نقل حسادت نیست. یحتمل، عمله‌های دیگر کارشان از من بهتر بوده که فرستاده­‌اندشان خشت­‌های «بیمارخانه» را بالا ببرند. این جماعت پَلَشت، صواب از ناصواب تمایز نمی­‌دهند. دیگر چه انتظار از گزینش این عمله­‌های قناص‌عقل می­‌توان داشت؟... عمله­‌های بخت برگشته که گناهشان نیست.

رسول: حُکماً خود خیرندیده­‌شان هم راضی به این نبوده­‌اند که حق، ناحق شود.

کریم: چه می‌دانم!

  ... : رسول! چاشت فردا درها را می­‌برم کارخانه‌ی «آهن­‌آب‌کنی.» آقاجان امر کرده، صلاة ظهر نشده دکّان باشم.

رسول: خروس­خوان آینه­‌ها را می­‌گذارم دالان میرزا قاسم و جَلد می­‌آیم.

کریم:رسول!

رسول: ها!

کریم: تو که وردست فرنگی‌ها حقّه­‌بازی کرده‌­ای، هیچکدامش خاطرت هست؟

رسول: ها! بس که فرنگی‌های ننه­‌مرده با سیاست‌اند، علمشان به همه­‌چیز است که مبادا پرده­‌ی اسرارشان کنار رود و عقبش‏، سِرِّشان هویدا شود؛ نمی‌دانند که رسول سمج­‌تر از این‌هاست! خاطرم بینداز یک روز در «بالاخانه»، چندتایش را نشانت بدهم.

میرزا مستوفی چُلمن، هر پسین، به هوای درآمدن خرگوش از گوشه­‌ی ردای حقّه­‌باز، کنج عمارت، بَست می­‌نشیند.

هروقت حقّه­‌باز چُپُق می­‌کشد، مستوفی، زوزه می­‌کشد که پای کفترها را داغ نکنی!

چُرتیِ گاگول! کلّهم مایه­‌ی مضحکه­‌ی عمارتی‌ها شده و حالی­‌اش نیست.

مانده­‌ام بود و نبودش چه توفیری دارد؟ عینهو سگ پاسوخته دور عمارت می­‌چرخد و له‌له می­‌زند.

کریم: عمارتی‌ها همه­‌شان همینند. به قول آقاجان، این بادمجان دور قاب‌چین­‌ها پای چهارتا فرنگی به ولایتشان باز شده، به خیالشان خبری­‌ است. اینها همان جماعت چُرتی هستند که بینی­‌شان را بگیری ریق رحمت را سرکشیده‌اند. این‌قدر بی‌خاصیتند. کشور دست این فرقه بیفتد فاتحه­‌اش خوانده شده. تا دو روز پیش بچه­‌هاشان توی کوچه‌پس‌کوچه­‌ها مشغول خاک‌بازی بوده‌اند حالا خدا را هم بنده نیستند و رعیت نمی­‌شناسند!...پول که باشد خیال می­‌آورد رسول! خیال...

رسول: هوم

یادش‌به‌خیر‌نوشت: گفته بود دیالوگ تاریخی بنویسیم...

بهش زل زدم و گفتم:« می‌دونی چقدر دوستت دارم؟ چقدر زیبایی؟ عطر تنت بی‌نظیره! همیشه هرجا بوی عطرت به دماغم خورده، ناخودآگاه ذهنم اومده سمت تو و دلم هوات رو کرده. وقتی نیستی عجیب دلتنگت میشم. دیوانه‌‌وار دوستت دارم. کاش می‌شد روزهای نبودنت، عطر تنت رو توی شیشه کرد و نگه داشت!

پرسید:« فقط من؟»

گفتم:«بهار که میشه فقط تو! و زمستون که میشه نرگس! البته گل محمدی رو هم دوست دارم، ولی اگر قرار باشه بین شما دو تا یکی‌ رو انتخاب کنم، قطعاً اون یک نفر تویی!»

امین‌الدوله‌نوشت:  اولین کسی که یاس(پیچک) رو وارد ایران کرد، امین‌الدوله بوده. از بهترین کارایی بوده که می‌تونسته توی عمر مفید و احیاناً غیر مفیدش! انجام بده. یاس امین‌الدوله:)»

خلاصه‌نوشت: خلاصه که خیلی دوست‌داشتنی هستی یاس نجیب پیر همیشه جذاب خونه...

از الان دلم برای روزهای نبودنش تنگه:)

طبیب‌نوشت: چند جا خوندم، جوشانده‌ی یاس در بهبودی بیماران کرونایی خیلی مفیده.

مادر و دو فرزندش در حال گذر از «گذر فرهنگ و هنر» بودند. مادر گوشه چادر به لب، با دستی دیگر کودک سه، چهار ساله‌اش را میان خشمی که توی چهره‌اش هویدا بود تند می‌کشاند و دخترک دوازده، سیزده‌ ساله‌اش چند قدم عقب‌تر با چهره‌ای که از پشت ماسک هم آوار غم را می‌شد در آن دید، او را همراهی می‌کرد. صدای آنها میان همهمه‌ی عابران گم و پیدا می‌شد و چند قدم تا نزدیک شدن به من:

مادر: چه کنم؟ چه کنم که نمخوای همرام باشی؟

دختر: سکوت.

مادر: چه کنم که مخوای دور واستی؟ چه کنم که کسر شأنت مکنه همراه من شی؟ هان؟ هان؟

و مادر این چند کلام آخر را با تمام وجود فریاد می‌زد و پشت‌بندش هم با همان چادری که توی دستش مشت گرفته بود، در حین راه رفتن بر پهلوی نحیف خود می‌زد. آنقدر عصبی و آشفته که آشفتگی‌اش درون وجودم حلول کرده بود و سهمی از خنده لابلای تأسف درونی‌ام به چهره‌ام نشانده بود. دخترک اما صدایش در نمی‌آمد و می‌توانستم شرم و آب شدنش را با رفتارهای مادرش با همه‌ی وجود بفهمم.

بی‌شک من هم از این تجربه‌ها داشته‌ام. روزهایی که حضور والدینم در جمع‌های غریبه و کمی سطح بالاتر یا در جمع‌های دوستانه، گاه معذبم می‌کرد. چرا؟ چون آنها به اقتضای سنشان و من به اقتضای سنم خط قرمزها و حد و حدودهایمان متفاوت بود. آنچه برای آنها زشت و نازیبا بود برای من زیبا و هیجان‌انگیز و آنچه برای من ناخوشایند بود برای آنها کمال مطلق.

این یعنی باید تفاوت‌ها را درک کرد و عاقلانه برخورد کرد. قطعاً نمی‌شود جانب صرف یکنفر را گرفت، وقتی همیشه شکاف نسل‌ها قدر مسلّم تفاوت‌های فکری، اعتقادی و اجتماعی‌ست.

ناگزیر به پذیرشیم و خدا کند به آن درک برسیم و انعطاف داشته باشیم.

من همیشه قهقهه‌هایم و شیطنت‌هایم والدینم را تا مرز عصبانیت پیش می‌برد و همواره بیشترین کلمه‌ای که بین آنها حداقل برای من بسامد داشت و پرتکرار بود، «زشت و عیب بودن و وقار داشتن» بود:))

من شبیه آنها نبودم. از کودکی‌ام بچه‌ی پر شر و شور و شوخ‌طبعی بودم و حتی حالا هم به کودکی و نوجوانی و حتی اوایل جوانی‌ام بخاطر داشتن چنین رویه‌ای به خودم می‌بالم:))

کار نداریم حالا چند سالیه روزگار بر وفق مراد نمی‌چرخه و مدام کمیتمون می‌لنگه ولی هنوز هم امید بازگشت و ساخت دوباره‌شون رو دارم که من بی‌خنده و بی‌هیجان، یک منِ مرده‌ام.

شمام شاد باشید و باور کنید همون والدین هم که می‌گن چرا؟... خودشون همون منِ شرورِ شادِ خرکیف رو دوست دارند.

شما رو نمی‌دونم ولی من دلقک خونواده بودم و راح روحشون:))

باید می‌بودیدنوشت: ولی فقط باید می‌بودید و می‌دیدید که مادره چطور تو پک و پهلوی خودش می‌زد که چرا دخترش ازش کناره گرفته بوده. البته حدس من اینه که قریب به یقین، ایشون توی جمعیت گم شده بوده و حالا مادر حسابی از خجالت بچه‌اش دراومده. قلباً آرزو می‌کنم این دختر نوجوان این روزها رو به سلامت و آرامش سپری کنه و اصلاً به اینکه ملت داشتند چپ‌چپ بهش نگاه می‌کردند اهمیت نده. یه روز همه‌شون میشن خاطره!

تتمه‌نوشت: غرض از حضور در مکان مورد نظر دیدن اجرای بچه‌های فارغ التحصیل بازیگری بود. برای  من دیدن یک تیم جوان مستقل و همفکر و دوست، لذت عجیبی داشت. چیزی که خودم به شخصه نتونستم با تمام زور و ضربی که زدم، بین همکلاسیام رواج بدم:))

دلگیرنوشت: خوب باید بگم یکجایی هم پایان مجلس و درست سلام آخر! دلم گرفت و هنوز که هنوزه یه نیمچه بغضی می‌ره و برمی‌گرده. یه آه و یه هی هست که همه‌اش تکرار میشه و میگه چرا؟ برای چی؟ چه حکمتی پشتش بود؟

+: نه خوبه. همون برگی هست که می‌گفتم. بوش که همونه، طعم تندش هم مو نمی‌زنه. اینو می‌ذاری توی آفتاب. ببر بذار لابه‌لای شیارهای شیروونی اون خونه روبه‌رویی که بقیه میمونا چشمشون نیفته. بعدش که خشک شد پودرش کن. اونقدر با سنگ بکوب روش که عین پودر قند بشه. چند روز که بمالی به سینه‌هات، این بچه پس می‌زنه و دیگه شیر نمی‌خوره.

: اوهوم...

+: چته حالا؟ ده روزه التماس، التماس که این بچه نوک سینه‌هامو زخمی، زیلی کرده، بگو چه کار کنم؟! حالام که راه حل بهت نشون دادم اوقاتت تلخه؟! نترس! این توله‌ی خودمم همین شکلی از شیر جداش کردم، وگرنه تا الانش هم داشت عین خر می‌لومبوند وامونده!

: دردم چیز دیگه‌ست. دستم خالیه. از فردا باید همین‌جور که دنبال یه لقمه زهرماری برای خودم میگردم، یه تکّه هم اضافه برای اون پیدا کنم. خودم یه آشغالی پیدا می‌کنم. نشد هم یه جوری سر می‌کنم.این بچه رو چه کارش کنم؟ این معده‌اش حسّاسه. یه چیزی بخوره تا ده روز جونش داره درمیاد و باس بگردم دنبال طبیب که ببینه چه مرگشه! خرج پشت خرچ! لااقل الان یه کوفتی می‌ذاره تو دهنش، نُطُقش در نمیاد. منم آروم. یه دو روز اگه طاقت میاورد و اینقدر نق نمی‌زد، با پماد نوک سینه‌ام رو چرب می‌کردم بلکه‌م بهتر می‌شد.

+: نه ننه خیالت راحت! این توله‌ای که تو پس انداختی اگه الان جلوش نگیری کل گوشت تنت رو هم خورده. تحفه‌ی نطنز! نگاش کن! هیکل کرده قدّ گاو و هنوز شیر می‌خوره.

( رو به بچه و در حالیکه سعی دارد به او لگد بزند.) دِ بلند شو نرّه‌غول! همسنّای تو دارن توی درخت ور می‌جّن و نارگیل می‌کَنَن. پاشو پدرسگ!

( مادر بچه‌اش را پس می‌کشد و مانع کتک خوردنش می‌شود. بچه شروع به ونگ‌زدن می‌کند. میمون همسایه برگ گیاه را پرت می‌کند سمت مادر و خیز برمی‌دارد که برود.)

+: بگیر و هر غلطی می‌خوای بکن!

: صبرکن! گفتی تضمینی هست؟

+: آره! خیالت تخت!

: برم بهش بگم از طرف تو اومدم؟

+: بهش بگو سیخیمو فرستادتت. بگو بنیه‌ات ضعیفه کار سبک بهت بده. خودت هم حواست باشه چشم‌سفیدی درنیاری! بیشتر سه تا لگن رخت و لباس نشوری که کمرت میشه عین من مادرمرده. اونوقت باس یه جا بشینی و گدایی کنی و زل بزنی به میمونایی که بالای درخت دارن کیف می‌کنن و به ریشت می‌خندن! بی‌همه‌چیزای بی‌پدر! ای درد بی‌درمون بگیرین و مثّ من کاسه چه‌کم چه‌کنم دست بگیرین.  گداگشنه‌ها اندازه کف دست یه تیکه نارگیل خشک‌شده‌ی پیرکی! می‌ندازن اینجا و صد جور منّت می‌ذارن. بذار! بذار این ریقوی تن لَش از آب و گِل دربیاد، همچین بندازم تو جونشون. این که بزرگ بشه، اونا پیر و بی‌خاصیّت و خرفت شدن. اونوقت این بچه انتقام چند ساله‌ام رو می‌گیره. برو! برو تا روز بارش رو نبسته و ظلمت نرسیده. دفعه آخرمم باشه می‌بینم این لندهور داره شیر کوفت می‌کنه!

: دستت درد نکنه. سیخیمو! خیر ببینی!

+: باشه! دارم می‌بینم. اینقدر هم قیافه ننه‌مرده‌ها به خودت نگیر. عین سر زا مرده‌ها! یخرده به ریخت و قیافه‌ات برس. لامصب تو فقط یه بچه پس انداختی!

دل‌نگران‌نوشت: دل نگران برخی دوستان مجازی‌ام که مدتی‌ست نیستند!

به نظر می‌رسه لازمه توی فرهنگ متداول و مرسوم جامعه یک بازنگری کلی و جزئی صورت بگیره و برخی کلمات حذف و کلمات جدیدتر جایگزین بشن.

مِن‌جمله همین ویروس منحوس مجوس مرعوب مشکوک مغرور کروناست که به طور بی‌سابقه‌ای دچار دستبرد ابزاری شده و در این چند ماه اخیر کار خیلی‌ها رو راه انداحته و تشویش و نگرانیشون رو برطرف کرده.

سابق اگر کسی نمی‌خواست کاری انجام بده یا جایی بره یا توی جواب خودش مردد می‌شد و دلش می‌خواست به همه‌ی اینها یک نه بلند بالا بگه و خانواده‌ای رو از نگرانی در بیاره، صد بار می‌مرد و زنده می‌شد. آخر سر هم یا «نه» نمی‌گفت یا اگر می‌گفت اونقدر بد می‌گفت که گند می‌زد به زندگی خودش و دیگران، اما الان یکی اومده که تمام این مشکلات رو حل می‌کنه. غم‌ها رو می‌شوره می‌بره. «پرسیل» این وسط چکاره‌ست؟! وقتی برادر‌کرونا هست؟

با هم چند کارکرد کرونا رو مرور کنیم:

الف:)

+ببین! فردا می‌یای بریم بیرون؟

- بیرون؟! چته تو؟ مگه نمی‌بینی همه‌جا کروناست؟ خطر داره!

( ستون پنجما خبر دادند که این شهروند و دوست دلسوز و نازنین با یکی دیگه از دوستانش توی یکی از پاساژها دور‌دور بوده!)

ب:)

+ سلام خانم خانما! چطورید؟ خوبید؟ شناختید؟ دختر گلتون چطوره ماشاا...؟

- شما؟

+ هم محله‌ای قدیم مادرتونیم. همسایه کبری خانم. برای امر خیر مزاحم شدیم. ههههه.

- عه چطورید شما؟ خانواده خوبن؟ آقازاده چطوره؟ قربون محبتتون برم من! آخه کی از شما بهتر! فقط فعلاً که شرایط جور نیست. این ذلیل‌مرده کرونا افتاده به جونمون و نمی‌ذاره آب خوش ازگلومون پایین بره. انشاا... این ویروس به درک واصل بشه، قدمتون رو دوتا تخم چشمام. بازهم ببخشید. روم به دیوار. شرمنده‌تونم بخدا. عی بمیری کرونا که یه جشن و عروسی هم از ما گرفتی.

( ستون پنجما خبر آوردند که هفته بعدش خانواده با یه پسر بالاشهری باکلاس، ترجیحاً شازده‌پسرِ سیمین‌خانم، پیوند خانوادگی و زناشویی بستند و از کرونا هم به هیچ‌وجه من‌الوجوه خبری نبوده!)

جیم:)

+ الو! مادر جون! عروس قشنگم! نمی‌خوای یه سر به من بزنید؟ چند ماه آزگاره چشمام به در سفید شد که نکنه از در تو بیاین و نوه‌های گلم رو ببینم.

- قربونت برم مادر. چراااا! نمی‌دونید چقدر دلم برای دیدن روی ماهتون تنگ شده. بچه‌ها همه‌ش سراغتون رو می‌گیرن، ولی خودتون که بهتر می‌دونید شما سنی ازتون گذشته، باید احتیاط کنیم. به همسری هم گفتم اگر خدای نکرده، خدای نکرده، زبونم لال، هفت کوه سیاه برای مادرجون اتفاقی بیفته  من تا اخر عمر خودم رو نمی‌بخشم.

( ستون پنجما خبر دادند که همون شب یه مهمونی گنده تو خونه مادرزنیا برقرار بوده که بیا و بیین! همسری هم شیفت شب تا صبح. بی‌خبر بی‌خبر!)

و بگیر برو موارد عینی تر دیگه رو

خدا عمر کرونا بده که باری رو از دوش همه برداشت. شما یک لحظه فکر کنید اگر کرونا نبود الان چه گیس و گیس‌کشی‌ای می‌شد!

بنابراین

زین پس به جای واژه‌ی نامآنوس و سخت «نه» بگویید: کرونا اومده نمیشه!

والااا:))

+ بس کن دیگه! خودت می‌دونی خیلی هم چیز مهمی نیست.

- نه مهم نیست، ولی توی این یک ماه دفعه سومه.

+ تجربه شد برات.

- همه‌ش تجربه!

+ پشیمونی؟

- از چی؟

+ از اینکه سفارش‌ها رو قبول کردی و نوشتی؟

- نه!

+ خوب پس به خاطر حق الزحمه‌اش؟

- خودت خوب می‌دونی که نقل این حرفا نیست.

+ پس بی‌خیال!

- خیلی تلاش می‌کنم، ولی بعضی فکرها عصبی‌م می‌کنه.

+ چه فکرهایی؟

رومن رولان میگه:

«ایمان داشته باش به فردایی که بعد از یک شب تاریک می‌آید.»

اینجاست که باید گفت: « چی‌چی بگم بد شه خوب شه!» بگذاریم توی دل و هیچی نگیم...

+

تتمه‌نوشت: به خیر گذشت(99/04/31)

 : بُزُک!

: بله.

: نمیر!

: چَشم.

: بهار میاد.

: خوب!

: کُمبوزه با خیار میاد.

: خیلی‌خوب.

: بُزُزززک!

: بله، بله.

: نمیر!!

: سعی مُکُنَم...

ریپیدنوشت: بعد یک حرف از سوی یک بنده‌خدا، همین جور داره این دیالوگ توی ذهنم تکرار می‌شه. انگار مغز کلامش به منِ مخاطب همین بود.:))

دایانا: عذر می‌خوام خانم جولیا! آقای «اسمیت» این نامه رو به همراه مبلغی پول بابت پیش‌پرداخت دستمزد داستانتون فرستادند و ازم خواستند تا بهتون بگم اگر بتونید برای هر کدوم از شماره‌های مجله یک داستان آماده کنید، قول می‌دن یک ستون ثابت به اضافه‌ی دستمزد ثابت یکساله براتون در نظر بگیرن.

جولیا: اوهه! خیلی عالیه دایانا! خدای من! آقای اسمیت! تو بی‌نظیری مرد!

دایانا: خانم! به نظرم قبل از هر اقدامی در مورد این ریسک بزرگ با جناب سیمون مشورت بگیرید!

جولیا: مشورت! اوه دایانا چی می‌گی؟ ریسک! نکنه تو در مورد من و قلمم شک داری؟ خدای من! واقعاً متأسفم دایانا!

دایانا: نه خانم! من درباره‌ی قلم شما هیچ تردیدی ندارم، ولی این رو مطمئنم که شما ماه آینده زایمان دارید و تجربه به من میگه دو هفته‌ی دیگه بی‌حالی و بی‌حوصلگی‌هاتون شروع می‌شه و خیلی شانس بیاریم مشابه دو زایمان قبلیتون تا پایان سه ماهگی بچه، درد و افسردگیتون ادامه پیدا نکنه، امّا حداقل تا دو ماهگی با این اوضاع دست و پنجه نرم می‌کنید.

جولیا: خوب! این چه ارتباطی با آقای اسمیت و پیشنهادش داره؟

دایانا: خانم، شما تو این شرایط هرگز قدرت تحلیل و منطقی برخورد‌کردن با مسائل رو ندارید و هیچ می‌دونید اگر مدیرمسئول نشریه‌ی به این معروفی از دستتون ناراحت بشه و نتونید انتظاراتش رو برآورده کنید ممکنه براتون بد بشه؟

جولیا: مثلاً؟

دایانا: مثلاً اینکه ممکنه اوضاعی شبیه قضیه «ساموئل» نقاش که نتونست نقاشی‌هاش رو به موقع آماده کنه و جناب اسمیت از دستش عصبانی شد و دو شماره از نشریه رو اختصاص داد به ساموئل و دودمانش رو به باد داد، در انتظارتون باشه. هیعع... ساموئل بیچاره! از اون موقع تا الان دیگه ندیدم فروش خوبی از نقاشی‌هاش داشته باشه.

جولیا: بسیار خوب دایانا! من متوجه نگرانی تو هستم، ولی یادت نره من یک نویسنده‌ام! بهت قول می‌دم تا آخر همین هفته حداقل پنج داستان مینیمال و جذاب رو بگذارم جلوی آقای اسمیت و نصف دستمزدم رو همون اول پس‌انداز کنم و اونوقت هفته‌ی دوم هم مابقی داستان‌ها رو براش رو می‌کنم. قول می‌دم دایانا.

دایانا: خیلی‌خوب خانم! امیدوارم موفق باشید.

جولیا: دایانااا! من هم امیدوارم تو یک کم بیشتر به من اعتماد کنی و اینقدر دلشوره‌های بیخود نداشته‌ باشی!

دایانا: اوه خانم! من با تمام وجود به شما ایمان دارم. مثل همیشه منتظر شنیدن داستان‌هاتون هستم و الان هم تنهاتون می‌گذارم تا بتونید سفارش‌های آقای اسمیت رو آماده کنید.

جولیا: ممنونم دایانا. لطفاً حداقل تا دوساعت دیگه کسی مزاحم من نشه! پسرها رو ببر مزرعه پیش اسب‌ها.

دایانا: بله خانم!

جولیا: البته قبلش یک قهوه‌ی تلخ برای من بیار.

دایانا: حتماً. بااجازه‌تون خانم جولیا.

هلن: ببین! خوب خودتو تو این آینه نگاه کن! این شکلی که نمیشه! تو باید چهره‌ی بشاش‌تری از خودت نشون بدی تا فرناندز بتونه تصویر خوبی ازت بکشه.

اِما: نمی‌تونم. خودت می‌دونی که این لباس سفیدی که تنمه برام عذاب‌آوره.

هلن: می‌دونم ولی قبول کن داری زیادی سخت می‌گیری! تو الان صرفاً یک مدل هستی و قرار نیست کسی و حتّی اون خانواده‌ت که ازشون می‌ترسی باخبر بشن یا حتّی اعتراضی بکنن.

اِما: هلن! تو همیشه همه رو با خانواده خودت مقایسه می‌کنی! صدبار بهت گفتم «سِرجیو» روی من حسّاسه. من حاضر شدم مدل فرناندز بشم اونهم به‌عنوان یک خانم اشرافی خانه‌دار نه یک عروس!

فرناندز: اٌهَههه! بانو! خواهش می‌کنم اینقدر بهانه نیارید. شما قراره یک مدل بشید. مگه چند نفر از مردم این شهر شما را می‌شناسند هان؟ اصلاً مگه سرجیو و بقیه‌ی اعضای خانواده‌تون اهل هنر و نقاشی بودن؟ نه حقیقتاً بودن؟ من که تو هیچکدوم از نمایشگاههای شهر «کُلن» ندیدمشون. بر فرضِ یک‌درصد که بیان نمایشگاه، شما خیالتون راحت باشه که از همه‌ی عکس‌های من به‌جز اونهایی که دَرِش تصویر اسب و طویله نقاشی شده مثل آب خوردن رد می‌شن و نگاه هم نمی‌کنن!

اِما: آقای فرناندز! به نظرم صحبت‌های شما بیشتر از اینکه بخواد مدلتون رو به راه بیاره، ناراحتش می‌کنه. من اجازه نمی‌دم به خانواده‌ی من توهین کنید!

فرناندز: اوهههه! توهین! کجاش توهین بود خانم؟!

اِما: شما سعی دارید من و خانواده‌ام رو یک گروهی قلمداد کنید که صبح تا شب سرشون توی آخور و سرگین اسبه! می‌دونید تا الان سرجیو چندتا مسابقه‌ی اسب‌سواری رو برده؟

فرناندز: خیلی‌خوب خانم! با این حساب شما الان باید حسابی پول به جیب زده باشید. آخه تا اونجایی که من شنیدم مسابقات اسب‌سواری حسابی برای برنده‌هاشون آب و نون داره!

هلن: اِماااا! خواهش می‌کنم اینقدر یک مسئله‌ی کوچیک رو بزرگ نکن!

فرناندز: نه خانم هلن!! اجازه بدید! ایشون انگار فراموش کرده که چطور یکشنبه صبح دم در کلیسا التماس می‌کرد یه کار واسه‌ش جورکنم! زنی که هیچ هنری نداره و من فقط تونستم پیشنهاد مدل رو بهش بدم.

هلن: آقااای فرناندز! این زن جوان رو ببخشید. اِما خواهش می‌کنم برو لباست رو بپوش و قال قضیه رو بکن.

فرناندز: نخیرر! بنده دیگه هیچ تمایلی به انعکاس چهره‌ی ایشون روی بومم ندارم. ترجیح میدم برم سراغ دوشیزگان جوان‌تر و گشاده‌روتر. به نظرم این لباس یه کم توی تن اِما تنگه. اِمااا قبل از اینکه جایی از این لباس شکاف بخوره بیرونش بیار. ممنونم عزیزم!

اِما: آقای فرناندز! ببنینید! من قصد جسارت به شما رو نداشتم! سعی می‌کنم حرف‌هاتون رو در مورد خودم و خانواده‌ام نادیده بگیرم. حس می‌کنم شما آدم متمدنی هستید و برای همه‌ی انسانها احترام قائلید! خواهش می‌کنم بدبینی من رو نادیده بگیرید. خودتون ملتفتید که این روزها روشنفکرنماها دارن تیشه به ریشه‌ی ماها می‌زنن و مدام طبقه‌ی پایین رو تحقیر می‌کنند. اووه... اوهه... من واقعاً معذرت می‌خوام فرناند. هلن! آینه رو بیار جلوتر موهامو درست کنم. خوبه! فکر می‌کنم یه کم کرم‌پودر و رژلب چهره‌ام رو درخشان‌تر بکنه و آقای فرناندز هم راضی‌تر بشن. هههه... .

هلن: اوه البته عزیزم! چرا‌که نه!

فرناندز: بسیارخوب خانم اِما! لطفاً سریعتر حاضر بشید. من یکساعت دیگه قرار ملاقات مهمی دارم و اگر از دستش بدم شما رو مقصر اصلی اون می‌دونم!

اصغر: بگیر...

طلعت: بس نیست اصغر آقا؟ خسته شدم.

اصغر: بگیر خدا خیرت بده.

طلعت: هزار تا کار داریم. هنوز ریسه ها رو هم نبستیم. بند کردی به این درخت!

اصغر: نگاش کن! نگاش کن! صدبار بهت گفتم میخوای لباس بشوری برو اونور باغچه. آب کف ها رو اینجا نریز. زبون بسته ها چه حالی شدن!

طلعت: اصغر! این که معلومه گنجشکا خوردن. بیخود گردن من ننداز. پاهام درد اومدن بس که رو پا وایسیدم.

اصغر: من که این بالا پاهام درد نگرفته!  عوض پا این دست هم درد گرفته! عوض اینکه یک چند قدم بیای جلوتر هی خودت رو پس می کشی!

طلعت: خیلی خوب توهم! زود کارات رو بکن و برو یک دوش بگیر. کاش این موهات رو هم کوتاه میکردی!

اصغر: چشه؟ تو هم تو این اوضاع وقت گیر آوردی! بیا! بگیر اینو بخور ببین مزه اش چطوریه.

طلعت: من؟ صد مدل سم و گرد و خاک و کثیفی روش نشسته! بعداً میخورم.... اصغر! من دیگه رفتم.

اصغر: کجا داری می ری؟ عی عی! چه آدمی هستی!

طلعت(کمی دورتر با صدای بلند): اصعر!!! نگاه کن این نقاشی چقدر شبیه من و توهه. فقط به جا انگور دارن آلبالو- گیلاس می چینن! وایسا ببینم!!! شایدم زیتون!

اصغر: هان دقیقاً  کپ ما هستن، بور  وسرخ و سفید.خخخ... حالا کجا بوده؟

طلعت: نرگس  از روی تابلوی یک نقاش فرانسوی کپی کرده.

اصغر: ماشاا... نرگس خانم.

طلعت: آره ماشاا... . بهش گفتم قابش می گیرم و می ذارم تو اتاق نشیمن... اصغر من رفتم. زود بیا برو دوش بگیر...

===

معرف نوشت: فرانسوآ بوشه نقاش فرانسوی سده هجدهم میلادی ست که نقاشی هایش فضایی شبانی، روستایی، اشرافی و اساطیری دارد.

من: محمد متین! چرا محل نمیدی؟ زنگ که میزنم نمیای باهام صحبت کنی!؟

محمد متین: دارم مورچه ها رو با پشه کش می کشم که داداشی رو نخورن!

من: گلوک! این مورچه ها نی نی دارن ورمی داری می کشیشون نی نی هاشون تو خونه گشنه میمونن کی بره غذاشون بده؟

محمد متین: اینا میخوان داداشی رو ببرن خونه شون و بخورن!

من: نازت بشم داداشی به این گندگی که تو خونه شون جا نمیشه.

محمد متین: چرا! ریزه ریزه ش میکنن، میخورنش و میبرنش تو خونه!!!

حس کردم مشغول دیدن یک فیلم در ژانر وحشت هستم! تصویرسازیش خیلی قوی بود:))