چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

آقای «میم»، روزنامه‌نگار جوانی است که به واسطه‌ی افشاگری‌هایش مورد غضب سودجویان متضرر قرار گرفته است. بر این اساس عده‌ای که منافع خود را در خطر می‌بینند درصدد راه حل برمی‌آیند. روزنامه‌نگار جوان، طی یک دعوت‌نامه‌ی ضرب‌الأجلی یکی از دوستانش، به دامداری او می‌رود. در آنجا متوجه می‌شود که حوادث و ماجراهایی به او نسبت داده شده که خودش کاملاً از آن بی‌خبر است. تکّه روزنامه‌ای که دوستش به او نشان می‌دهد، حکایت از آن دارد که آقای میم یکی از این افراد فرصت‌طلب و نفوذی را در محلی به قتل رسانده و عده‌ای نیز شاهد قتل بوده‌اند. حال در این‌میان، دوستانش با کشاندن او به محلی ناشناخته، قصد دارند او را در امان نگه دارند. پرده‌ی اول این نمایشنامه حول همین ماجرا و کش و قوس‌های بین آقای میم و دوستانش پیش می‌رود؛ چراکه آقای میم کاملاً قتل را کتمان می‌کند و می‌خواهد از محل اختفا فرار کرده، خودش را تبرئه کند. دوستانش اما مانع از رفتنش می‌شوند.

در پرده‌ی دوم شاهد حضور پدر، عمو و استاد روزنامه نگار جوان هستیم. آقای میم حالا کمی رنجور و بدعنق شده، با همه بنای ناسازگاری دارد. او مدتهاست لب به غذا نزده و همین سبب ضعف بدنی و کج‌خلقی‌اش شده؛ هرچند دوستانش به زور تلاش دارند به او غذا بخورانند. او همچنان بر بی‌گناهی‌اش اصرار دارد. پدرش به دلیل ماجراهای پیش آمده دچار بیماری‌های جسمی و روانی شده است. با همه‌ی حرف و حدیث‌های اطرافیان، مهر پدرانه مانع از این می‌شود که زبان به نفرین فرزند باز کند. درمقابل این عمو  است که مدام به پدر میم جوان، به‌خاطر تربیت غلطش سرکوفت می‌زند. 

در پرده‌ی سوم و آخر، در طبقه‌ی پایین خانه، دوستان میم به همراه عمو، استاد و قاضی، میهمانی ترتیب داده‌اند و قصد دارند تا جوان را هم به میهمانی بیاورند و به خوشی بگذرانند. جوان کشان‌کشان به آنجا آورده می‌شود، ولی به مرور می‌بینیم که هر یک از مهمان‌ها قصد دارند تا از میم جوان اقرار بگیرند و او را مجبور کنند تا به قتل اعتراف کنند. مرد جوان حرفی نمی‌زند و همین سبب می‌شود تا قاضی با تحکم و به دنبالش با ضرب و شتم او را مورد آزار قرار دهد. پس از آزار و اذیت فیزیکی و روانی، با وساطت زن صاحب‌خانه، میم رها می‌شود. مهمان‌ها شروع به خوردن و آشامیدن می‌کنند. میم جوان با همان حال نزار، چشمش به پنجره‌ی نیمه‌باز می‌افتد. از فرصت استفاده کرده، از آنجا فرار می‌کند. مهمانان که متوجه فرار او می‌شوند، دستپاچه در پی بازگرداندن او متفرق می‌شوند و نهایتاً صدای شلیک توسط یکی از افراد و بازگشتش به خانه، متوجه می شویم که مرد جوان کشته شده است. قاتل کسی نیست جز دوست آقای میم که هفت‌تیر به‌دست رو به همه می‌گوید: «تمام شد!»
بهتان و تلقین به ارتکاب جرمی که اصلاً وجود نداشته، برای از میان‌برداشتن موی دماغی به نام‌ آقای میم و تحریک پدری بی‌خبر از همه‌جا علیه پسر بی‌گناهش!

+

«پرواربندان»، محل وقوع ماجرای داستان است، جایی‌که گاو و گوسفندان را اخته می‌کنند، تا فقط بخورند و بخوابند و پروار شوند. حوادث حول محور شخصیت اصلی ماجرا نیز چنین می‌نماید که همان اشخاص حیوان‌صفت، در پی اخته‌کردن قلم و کلام و فکر و ذهن دوست خود هستند تا او را از پرورش و رشد بازدارند. کسی‌که بی‌گناه و بی‌خبر از همه‌جا در دام افتاذه است.

از نگاهی دیگر می‌توان افراد درون خانه را نیز به مثابه همان گاو و گوسفندان اخته‌شده‌ای دانست که صرفاً به فکر برطرف‌کردن غرایض حیوانی خویش هستند و بویی از انسانیت نبرده‌اند.

فارغ از هر نتیجه، بالاخره این تئاتر درسی رو با همه‌ی سختی‌ها و بدقولی‌های مادر محترمه‌ی شاگرد محترمه‌تر بی‌خیال:/ :)) به فرجام رسوندم. قطعاً اگر یک مقدار جدی‌تر پیش میومدن، اجرای بی‌عیب و نقصی رو تحویل می‌دادیم. البته که در مجموع کار بدی در نیومد و به عنوان اولین تجربه در این زمینه برام لذت‌بخش و دوست‌داشتنی بود.

همه‌چیز خوب بود؛ صدای شخصیت‌های بیرونی که مادر دانش‌آموزم از دو نفر از اعضای یک گروه نمایشی تهیه کرد، طراحی لباس که تقریباً کم‌هزینه و ساده بود و همین‌طور طراحی صحنه. راضی‌ام:) فقط کاش یه کم تو بخش حفظ متن نمایشی و اجرای اون هم حرص و جوش می‌خوردند تا زحماتمون بیشتر دیده بشه...

از حق نگذریم، حقیقتاً اجرای یک نمایش بدون کات‌زدن و تدوین، برای یک بچه ده‌ساله یه کم سخته. برخی قوانین این جشنواره، دست و پاگیر بود، ولی خوب تئاتر هست و اجرای زنده‌اش...

دوست و همکار جدیدی که تو این چند ماهه خیلی بهم کمک کرد، به نقل از یک نفر گفت: «یک قانون نانوشته‌ وجود داره که می‌گه بازیگر خوب اونی نیست که بااستعداده، اونی هست که به حرفت گوش بده.» راست هم می‌گه.

بعضاً میل شدیدی دارم از دیوار رد بشم و خودم رو بندازم وسط قهقه‌های شیطانی زن همسایه و دخترش که سالهاست این صدای خنده‌ها تمومی نداره.  شادی و رفاقت مادر، دختریشون رو ستایش می‌کنم. خوششون باشه.:)

خیلی وقته دلم برای قهقه‌های خودمون که دور هم جمع می‌شدیم و صدبرابر شدتش بالاتر بود تنگ شده...

چقدر هم واسه همون قهقه‌ها از ناحیه مادر و علی‌الخصوص پدر بزرگوار، مورد شماتت واقع می‌شدیم:)) اول و آخر حرفشون این بود:« زشته جلو در و همسایه! معنی نداره صدا دختر رو نامحرم بشنفه!»

البته که مادر رو می‌شد یک جورایی توی راه آورد و خنده رو بهش سرایت داد:)

و چه حبه‌ قندهایی که موقع چایی خوردن و شعر و ور تعریف‌کردنامون تو حلقمون نمی‌افتاد و تا مرز خدابیامرزی ما رو پیش نمی‌برد:))

1. زور داره یک پست در مورد پستچی محله بنویسی و ثبت موقت بزنی و به خیال اینکه تأیید هم کردی، بیای پستش کنی، ولی ببینی پریده و اثری از آثارش نیست:(

2. به سرم زد تجربه‌ی جدیدی تو حوزه نمایش داشته باشم و تئاتر درسی رو با شاگردام امتحان کنم. نمایشنامه بدی درنیومد، ولی فکر نمی‌کردم کار با بچه‌ها اینقدر دنگ و فنگ داشته باشه. خیالم راحت بود یکی رو انتخاب کردم که تا حدی مامانش هم با نمایش و اجرا آشناست. خیلی استقبال کرد و قول همکاری داد، ولی نیمه راه افتاد توی برنامه‌های خودش و همه‌چیز به هم ریخت. تقریباً بچه رو به حال خودش رها کرد و یک جورایی ناامیدم کرد! مدرسه هم که مجازی شد و بدتر. یک جلسه کارش رو دیدم و تا حدی رضایتبخش بود، هرچند انتظار داشتم مامانش هم هنگام اجرا باشه تا نکاتی که بهش می‌گم رو بهتر به بچه‌اش منتقل کنه. نیومد و تمام نکاتی که به دخترش گفتم، موقع ارسال فیلم مجدد معلوم بود، همه‌ش دود هوا شده و هیچکدوم رو لحاظ نکرده. بماند که برای ارسال فیلم هم چقدر برای پیداکردن این مادری که یک سر داره و هزار سودا مصیبت و در واقع منت کشیدم. دیروز به سرم زد دیگه معطلش نشم. نمایشنامه رو دادم دوتا دیگه شاگردایی که میشه تا حدی روشون حساب باز کرد. امروز اجراهاشون رو ارسال کردن. در مجموع هر سه نفر توی یک زمینه بهتر از اون‌ یکی بود و این به‌گزین‌کردنشون رو سخت‌تر می‌کنه. شبی یک گروه تشکیل دادم و هر سه‌تاشون رو عضو کردم تا فیلم‌های همدیگه رو ببینند و از هم استفاده کنند. نهایتاً یک تست نهایی از هر سه می‌گیرم و اگر خوب بود، بهترینش رو می‌فرستم. البته که هنوز ضبط صداهای شخصیت‌ها که باید ضمیمه کار بشه مونده و صدالبته که این رو هم همون مامان وعده داده بود و باید دید تا فردا به وعده‌ش عمل می‌کنه یا کل بار کار روی دوش خودم میوفته. از اونجایی که دوست ندارم زیر بار منت کسی باشم، ترجیح می‌دم با همه‌ی سختی‌های کار این رو هم خودم پی‌اش بگیرم تا بعدش حرف و حدیثی نباشه.

واقعاً تا بیست و پنجم امیدی به انجام و ارسال کار برای مسابقه هست؟! یه ندایی مدام توی گوشم می‌پیچه که اصلاً ولش کن! بیخود خودت و بقیه رو عذاب نده. وقت نیست و این بچه‌ها و کار، زمان بیشتری می‌طلبه.

3. از قرار معلوم همسایه‌ی پشت کوچه با چندتا از معتادایی که توی زمین مخروبه‌ی کنار خونه‌ش، در حال عیش و نوش و لهو و لعب بودن، دهن به دهن می‌شه. معتادا هم برای تلافی، تمام هیزما و چوب خشکای ریخته‎شده تو زمین مخروبه رو آتیش می‌زنن. آتیش گُر می‌گیره و می‌زنه بالا. اونقدر که وقتی ما شعله‌ها رو دیدیم فکر کردیم خونه همسایه روبرویی آتیش گرفته. آتیشایی که تا پشت بوم ساختمون دوطبقه‌شون بالا اومده بود و تا آتش نشان‌ها برسن، وزش باد، آتیش رو به درختای کاج و سرو چهل و چند ساله‌ی این خونه‌ی دراندشت، سرایت داده بود. چندتا از درختای همسایه سوخت. زن و مرد همسایه چندسالیه به رحمت خدا رفتند. یکی از پسرهاشون توی این خونه زندگی می‌کنه، همونی که با غم به کاج و سروهای سوخته‌ی چهل ساله چشم دوخته بود و گفته بود:« اینا رو خودم با دستای خودم چهل سال پیش کاشته بودم و بهشون رسیده بودم...»

4. چند هفته پیش استاد ویراستاری زنگ و زد گفت کاراش زیاد شده و نیاز به کمک داره. از اونجا که گاهی آدم دست و بالش بسته می‌شه، بدم نمی‌یومد برم کمکش، ولی بیماری نطلبیده، برنامه رو به هم ریخت. چون این بیماری پشت‌بندش دنیا گریزی و ناامیدی عجیبی رو بهت هدیه می‌ده، من هم از این قاعده مستثنی نبودم! بعد دو سه هفته بالاجبار، دیروز زنگ زدم که برم پیشش. صداش گرفته بود:) گفتم استاد کرونا گرفتید رفت:)) گفت:« نه! زکامه.» بهش گفتم اتفاقا منم هر سری فکر می‌کردم زکامه، ولی کرونا در اومد:)) خلاصه گفت پنج روز صبر می‌کنیم و بعدش با هم هماهنگ می‌شیم. معلومه خیلی کاراش زیاد شده:)) امیدوارم کار رو اگه تحویل گرفتم، روانی نشم. کارای مدرسه همیشه تمام زندگی و برنامه‌هام رو پر می‌کنه. می‌ترسم کم بیارم و اخلاق نداشته‌ام بیشتر داغون بشه:))

5. با اینکه خیلی حوصله‌ی دیدن تئاتر ندارم، ولی خوب اگر همراهی پیدا می‌شد احتمالاً ترغیب می‌شدم یه سر برم پارک‌هایی که اجرای خیابانی تئاترای فجر اونجا برگزار می‌شه. مواقعی هست که باید زور بالای سرت باشه. بیلی باشه تو رو از زمین و خونه بِکَنه بندازه بیرون...

قاعدتاً منم مثل خیلیا معتقدم کار بیخودیه.

که چی بشه؟

حکماً اونایی که عنرعنر و کش‌کش از تهرون زدن اومدن یزد هم تو دلشون دارن غر می‌زنن!

برای تبلیغات و ترویج و هم‌اندیشی و گسترش فرهنگ و هنر، روش‌های کم‌هزینه‌تر و بهتری هم هست.

الان چی به کی می‌رسه؟!

خودشون دعوت می‌کنن، خودشونم کیف می‌کنن، خودشون هم منت می‌گذارن!

چی به بقیه می‌رسه؟

خوب و بد اون روزها بماند...

رفته بودیم بافت تاریخی، توی پارک اطراف، عکاسی.

کلاس‌ها غیرحضوری شد.

یکهفته زودتر راه افتاده بودن، منم الان صحیح و سالم بودم:)

البته که امیدوارم زیاد طول نکشه که دوباره برمی‌گردیم سر خونه اول!

اینا توی مجازی دل به درس و کلاس نمی‌دن. نمراتشونم مال خودشون نیست!

کاش می‌گفتن هفته‌ای یکبار گروهبندی شده بیان تو نمازخونه یه آزمون بدن و برن!

علی الظاهر دوماه نشده مجدد به همون درد قبلی دچار شدم... مسخره کرده خودش رو:/

توی تماس‌های صوتی می‌بینم چندتا از شاگردای کلاسم هم صداشون عین من تغییر کرده و این نشون می‌ده هرچی بوده از تو کلاس و اونم بین گروه اول منتشر شده.

دیگه هیچ تمایلی به مدرسه رفتن ندارم، چون مثل روز برام روشنه که مدام همین آش و کاسه ست و کار و زندگیم رو مختل می‌کنه. هزار مدل برنامه داری، ولی انرژی و سلامت انجامش رو نداری. تازه بعد یکهفته دو روزه ملاج و گوش و بینی بالاخره توافق کردن برون‌ریزی کنند!

حکم ادغام دوز سوم، بدون علم به داشتن کرونا چی می‌تونه باشه؟

رفقا می‌گفتن اگه کرونا داشتی و واکسن زدی که الان ریق رحمت رو سرکشیده بودی. بهشون گفتم هنوز دیر نشده:)))

البته که دکتر گفت هیچیت نمیشه.

در هر صورت هلول سریع‌السیر قطار کرونا رو به ایستگاه بدنی بنده، به خودم و عاملین انتشار تبریک می‌گم.

حافظ اما می‌گه:

«ز دست بنده چه خیزد/ خدا نگه دارد!»

به قول امپراطور کوزوکو:«والا!»

+

یعنی چه‌ نوشت: این چه صیغه‌ایه که بلاگفا دو روز یکدفعه اجازه ورود به تارنمای خودمون و دیگران نمی‌ده؟ یعنی چه آخه؟!

شد همون حرف اول مهر که به مدیر گفته بودم: قرار به تست باشه باید ماهی یکدفعه به من مشکوک بشید و بگید برو تست بده!

البته که یادش رفته خودش بود که گفت: نه همین یکدفعه رو برو کافیه.

مگه میشه هنوز دوماه نشده دوباره؟!! اونم درحالیکه بی خیال رفتی دوز سومش هم زدی؟!

مگه نه اینکه اگه کرونا هم داشته باشی و واکسن بزنی باید فرش خونه آخرتت رو پهن کنی جلو جلو؟!

باز خدا عمر دکتر بده که به واسطه همکاری در نشریه و دوستی قدیم، حق همکاری رو به جا آورد و گفت فعلا صبر کن و نرو تست بده خودم میگم چکار کنی.

فردا هم صبر می کنیم.« تا سحر چه زاید»....

دوباره مثل سری قبل صدا و گوش و حلق دارن بازی درمیارن...

یکی والدین رو توجیه کنه، وگرنه بابد به تعداد ۳۶ تا شاگرد،۳۶ بار مشکوک به کرونا بشم! راست راست بچه هاشون رو میفرستن و بعدش تقش درمیاد که یا خودشون یا خانواده شون درگیر بودن.

دمشون گرم!