با چشمهای نیمه‌بازت خیره شده‌ای به ساعت دیواری. ساعتی که اگر مادربزرگ از زمانش می‌پرسید باید می‌گفتی:« هشت جدید و هفت قدیم!» بی‌آنکه از بیدار شدنت کسی خبردار شود توی رختخواب پهلو به پهلو می‌شوی و سعی می‌کنی خوابی را که دیده‌ای مرور کنی. دیشب دوباره سر و کلّه‌ی ننه‌آقا توی خوابت پیدا شد، سُر و مُر و گنده روبه‌رویت ایستاده بود و از سوزش کمرش می‌گفت و تو حدس می‌زدی باید جایی نزدیک لانه‌ی مورچه‌ها خوابیده باشد. ننه‌آقا لباسش را بالا می‌زند و تو لابه‌لای چین و چروک‌های کمر تیره‌رنگش، دنبال نشانه‌ای می‌گردی و بله! حدست درست از آب درآمده، چند مورچه‌ی ریز زرد‌رنگ روی کمرش رژه می‌روند. دست خودت نیست نمی‌توانی مستقیم به کمرش دست بزنی و مورچه‌ها را پس بزنی، مورمورت می‌شود! گوشه‌ی لباسش را می‌گیری و به تنش می‌زنی تا بلکه مورچه‌ها تعادلشان به هم بخورد و بیفتند روی زمین. از کنار ننه‌آقا رد می‌شوی خودت را توی آیینه مرور می‌کنی. چشمهایت قرمز شده‌اند انگار بی‌دلیل با پشت دست حسابی مالانده باشی‌شان. چشمانت را می‌بندی و به این امید که کم‌کم خودش خوب می‌شود از جلوی آینه دور می‌شوی. مادر را می‌بینی که آرام، گوشه‌ی اتاق بساط سجّاده‌اش پهن است و دارد ذکر می‌گوید.
حالا باید خوابت را برای مادر تعریف کنی. خوب می‌دانی بعد از شنیدنش می‌رود توی فکر که:« دوباره ننه‌آقا برای چه راه افتاده؟ دنبال چه کسی آمده؟» و بعد هم تمام آدمهای مسن محلّه‌شان را مرور می‌کند و می‌گردد ببیند کدامشان موقع بستن بار و بندیلشان شده که همسایه‌ی قدیمی‌شان دوباره یاد این دنیا افتاده است. آنوقت دلش شور می‌زند و توی کیفش دنبال اسکناس می‌گردد تا بیندازد داخل صندوق صدقه‌ی روی تاقچه‌ی در ورودی خانه. و تو می‌گویی:« باید برای ننه‌آقا خیرات کنیم، همین»!
خواب‌نوشت: دیشبم دوباره ننه‌آقا تو خوابم بود. زیاد حالش جالب نبود. حس می‌کنم یک رنجی داره می‌کشه. شاید یک جایی یه خبری هست که من نمی‌دونم!
هر چه پیرتر می‌شوی سه تغییر در زندگیت رخ می‌دهد: اول این‌که حافظه‌ات را از دست می‌دهی ... دومی و سومی را هم به یاد نمی‌آورم!