من پرنده‌ی کوچک خوشبختی بودم که نه گرمای هوا مرا از نفس می‌انداخت و نه سردی روزگار دلم را می‌لرزاند. باغ به باغ، زندگی را می‌دویدم. دهانم طعم تازگی می‌داد و دست‌هایم می‌خندیدند با آسمان. ناخنک می‌زدم به لباس طبیعت و مزه می‌کردم تجربه‌های کال را. لبانم از طعم گس و ترش آنها چه دلبرانه غنچه می‌شد. آسمان دنبال تحفه‌ای بود تا بیندازد توی دامن لحظاتم. باد مستانه برایم دست تکان می‌داد و حوض آب، در آرزوی لمس ذرّه،ذرّه‌ی مهر و لبخندم دلش غنچ می‌رفت. جهان با من تازه می‌شد و قدقامت طلوع می‌خواند. با من بیدار می‌شد و با من به خواب می‌رفت.
من پرنده‌ی کوچک خوشبختی بودم که در جسم یک انسان زاده شدم و هستی را سر ذوق آوردم.
های! جهان پیر بی‌بنیاد! مرا می‌شناسی؟
دستی برقصان!
پایی بکوبان!
خویشتنت را به یاد آر!
های پیر خرفتِ چند هزار ساله!
نفس بکش!
هر چه پیرتر می‌شوی سه تغییر در زندگیت رخ می‌دهد: اول این‌که حافظه‌ات را از دست می‌دهی ... دومی و سومی را هم به یاد نمی‌آورم!