چــه نوشــــتـه ای چــه قـلـــمـــــی

رنگ که می آید ، همه چیز بوی عشق می گیرد.

مست می شویم و چشمانمان بی آب ، شسته می شوند و جور دیگر می بینند.

رنگ که می آید ، دلداده می شویم و عاشق!

از رگ و روح و هستی شور می جنبد و لبخند در لبخند،  زندگی ساز می شود.

رنگ که می آید ، طباق شکل می گیرد و معنا می یابد.

زیبا ، زیبا می شود و زشت،  زشت!

رنگ که می آید ،  معنا می آید ، بی آنکه برای بیان معناها ، دایرة المعارف ها را بگشایی.

لابه لای هستی ، تا چشم کار می کند آرامش می بارد و جانمایه ی زمان ، سیراب محبت می شود.

حس قشنگی دارد رنگ ، نگاه تر و تازه می شود و فصل شکل می گیرد .                                          

انار،  انار می شود و انگور،  انگور!

میوه ها ، بوی بهشت می گیرند و دل ، بیشتر هوای پیش او بودن را میکند . دل پر میزند ، لک میزند ،

برای رسیدن به رنگ خدا و از رنگ خدا ، به خود رنگ ، خود بهشت ، خود عشق ، خود مستی،  خود

هستی ، خود خدا!